Diialoog
Mijn laatste avond in Athene, aan de voet van Akropolis. Nog een keer; nog een keer loop ik er naartoe. De plek waar Socrates heeft gepleit voor dialoog, voor het gesprek, een van de redenen dat ik naar Athene ben afgereisd. Al zo veel keer was ik in Griekenland, altijd naar een eiland. Nu eindelijk, na aarzelen, dan toch ook naar deze drukke stad. Wat ben ik blij dat ik die vrijdag ervoor koos om op de metro te stappen, de hitte van Athene in.
Across, the, street. Bam.
Ik sta tegen het hek en kijk omhoog. Achter mij speelt een man op zijn saxofoon sopraan waarbij hij varieert op een basis tune die uit zijn speaker komt. Ik geniet van zijn geluid, het raakt me en ik zet mijn zonnebril op.
Op dat moment komt een blonde vrouw om de hoek. Ze spreekt de man aan en vraagt of ze hier een uurtje mag spelen. Ze heeft geld nodig voor een overnachting. Graag, hij maakt, graag, plaats voor haar. “Speel, speel!” zegt hij. Hij stelt voor om te jammen maar ze vertelt hem dat ze haar eigen muziek heeft. Ze steekt over naar de overkant. Als ze haar set-up uitpakt, speelt hij door. Heerlijk.
Ze spreekt me aan, “Such a nice man.” Ik kan haar oorsprong niet ontdekken, we wisselen enkele woorden in het Engels. Ik neem plaats op het stoepje direct naast de saxofonist en ben nieuwsgierig wat ontstaat. Dan neemt ze het instrument in de hand en begint, ik ben meteen verliefd. Al bij de eerste noten weet ik dat dit niet zomaar een celliste is. Ze is creatief en haalt alles uit het instrument. Ze speelt enkele nummers.
De saxofonist loopt op haar toe en geeft een flesje water. Terug aan de overkant pakt hij zijn instrument. Een boze bewoner wil tussen ons door naar binnen en maakt bezwaar, ik versta het niet. Ze knikt hem toe en hij haakt in.
Gaaf!
Een muzikale dialoog, aan de voet van Akropolis én een klein meningsverschil :) op zijn Grieks. Heerlijk.
Nu ik dit schrijf, moet ik denken aan de titel van een boek. Ooit las ik ‘La Symphonie Pastorale‘ op aanraden van mijn docent. Hij vroeg me naar de betekenis van de titel waarop ik antwoordde “geweldige samenklank.” Hij vond het antwoord niet voldoende. Ik wel. Ik wist nog niets.
Ik ben niet zo goed in dialoog. In het gesprek ga ik snel de lucht in. Ik schiet vuur als het mijn thema is, als ik de ander (nog) niet begrijp, als ik de logica mis. Schrijven is mijn manier om mij te uiten en langzaam-aan via een snaar.
Veel mensen blijven staan en luisteren, ze spelen samen. Na zevenen wil ze door, ze heeft haast, een andere afspraak? Hij speelt, opnieuw alleen, tot zover. Morgen reis ook ik verder.
Ik loop door mijn drive. Bij het opschonen kom ik een foto tegen die ik een enkele maanden geleden, onderweg door Polen, maakte. Die vreemde camping, zonder gas en licht en dat rudimentaire sanitair. Ik maakte een foto van de receptie :)
Zo, schluss. Een klant belt. Alarm.
En omdat ik er niet genoeg van kan krijgen:
