Speeltuin
Het is zaterdagochtend, het begin van een geweldig, mooie, dag. Gisteravond had ik Robert gevraagd mee te gaan crossen, vanochtend gaan we samen op pad.
Een jaar geleden hebben we allebei een enduro gekocht en dit is pas de 2e keer dat we samen rijden. Ik heb zo vaak stil gestaan met dat ding dat ermee rijden altijd spanning met zich mee brengt. Zelfs onder ideale omstandigheden moet ik minimaal vijf keer kicken, in de regel vaker.
Het is een oude motor, in een opwelling gekocht, omdat ik met Luca wilde rousen door de sneeuw. Samen met Bouke de achterhoek in voor een testritje; twee leken kopen een motor. “Ja, hij kan er morgen mee stoppen”, zo stelt de verkoper. Ik heb zelf geen sleutelervaring en ook geen specifiek krachtig rechterbeen, ik zag op tegen kickstarten; en terecht*.
* Tegenwoordig ben ik de allerbeste kickstarter aller tijden!
De eerste paar dagen, als de sneeuw gevallen is, gaat het redelijk soepel. Heerlijke ervaringen met Luca, Gio, Oscar en de meiden; snowboarden achter de KTM, door de wijk. Onbetaalbaar :)
Iets verder, het voorjaar in, ga ik dan eindelijk met Robert op pad. Helemaal hyper rijd ik naar hem toe. Het is fckng koud buiten maar we willen rijden. Robert heeft veel meer motorervaring en gaat voor. Genieten, als ik voor het eerst in de pedalen kan staan om kuilen af te dempen en de motor zijn vrijheid te gven. Op een gegeven moment loopt het pad dood als ook mijn motor ermee stopt. Dat verzin je niet. Precies daar, op dat stukje groen, aan het eind van dat pad. We kicken en kicken maar krijgen dat ding niet meer aan. Ik had, vooruitziend, een spanband meegenomen en thuis al onderzocht hoe een motor een motor sleept. Robert vindt het maar niets en stemt gefrustreerd toe. Tien minuten later staan we bij hem thuis, de motor op de aanhanger.
Vanaf dat moment beginnen zeer frustrerende! onderhoudsperikelen waarbij onder andere de ontsteking moet worden vervangen wat bij een dergelijke oude, zeer zeldzame motor niet makkelijk op te lossen is. Ternauwernood start hij als ik een paar weken op eigen terrein in Polen kan gaan crossen en ook daar laat dat ding mij staan. Trauma!
Met een bevriende mecanicien maak ik de afspraak dat hij daar gerepareerd wordt vanwege het lage arbeidsloon in Polen (er moest nog van alles aan gedaan worden). Als ik hem vele maanden later dan eindelijk kan ophalen – een lang verhaal – reist Oscar mee. We vermaken ons in het hippe Gdansk – no covid – en duiken daarna de Mazuren in; dit is een groot merengebied ergens midden Polen waar je heerlijk kunt crossen en camperen. Ook op Oscar slaat het enduro-virus over. De machine blijft draaien hoewel het starten een uitdaging blijf. Ook het stelselmatig handmatig afstellen van de carburateur blijft vreemd. Ik moet vaak denken aan het boek ‘Zen en de Kunst van het Motoronderhoud’ waar dit handmatige afstellen van ‘het mengsel’ besproken wordt. Dat vind ik symbolisch gezien wel heel erg mooi!
We nemen de motor mee terug naar Nederland en 10-tallen keren daarna ga ik met Luca op pad. Samen zoeken we het terrein en leer ik hem rijden, in en door, de modder. Heerlijk, samen spelen, samen poetsen. We oefenen de 180 graden start en de machine .. die blijft lopen!
Ga je mee crossen?
Vrijdag bel ik Robert. Hij is dat weekend alleen en ik heb al lang niet meer met hem gesproken. Ik stuur hem een bericht dat ik vertrek: ‘Als hij starten wil‘. De spanning blijft maar 5 minuten later rijd ik zijn kant op. Goed beschermd, geweldig weer. Ik mijd het asfalt en gebruik de berm, als het maar eventjes kan; de mensen kijken me verbaasd aan. Fckt.
Als ik aankom, loopt zijn motor stationair dus we kunnen. Maar eerst koffie.
Robert moet nog tanken en ik volg hem. Hij kent de weg én is een betere rijder dan ik. Hij gebruikt het asfalt. Ikzelf verkies de bermen, waar mogelijk. Hij ziet het mij doen en volgt mijn voorbeeld. Een boete? Abonnementsgeld! Ik tank ons vol en ga naar binnen om te betalen. De motoren en Robert staan aan de pomp, hij prutst een beetje aan zijn uitrusting. Ik voel me een outcast. Heerlijk. Hoog in de energie.
Samen gaan we op pad, zoekend naar landwegen. Angeren grenst aan het dijklandschap en we vinden paden als ik opeens de plek herken. Dat pad, dat fckng doodlopende pad van toen, waar mijn motorpech begon. Hier heb ik wat goed te maken :) zo schiet het door mij heen.
Het pad loopt dood op heuvels en strand aan de uiterwaarden. We draaien daar wat rondjes en spelen met het mulle zand, de hellingen en de drempels. Op een gegeven moment wil ik een wat steilere helling nemen, een soort dwarsdijk, ik geef een stoot gas maar als ik boven ben, zie ik dat het erachter net zo ‘stijl’ omlaag gaat. Daar had ik geen rekening mee gehouden. Dom. Ik val. Om. De motor loopt door en verliest brandstof via de tankdop. Met gemak – vol adrenaline – zet ik de motor recht en via de rem laat ik hem naar beneden, het strand op rollen. Dan moet ik weer omhoog en opnieuw kies ik niet de gemakkelijke weg. Ik geef een stoot gas en glijd naar achter, het zadel af :) maar houd nog net de motor in de hand, als een cowboy aan de teugels achter zijn paard. Prutser. Helemaal mijn spot! Fck fck fck. Robert kijkt me verbaasd aan. ‘Soepel‘ lacht hij. We draaien nog een paar rondjes en vervolgen onze weg. De motor loopt, nog steeds. Yes.
Op een gegeven moment komen we langs een steenfabriek. Op een aangrenzend terrein wordt de grond, ten behoeve van de klei – ha, grond stof – afgegraven. Een enorme uitgestrekte vlakte met allerlei niveauverschillen, grondsoorten en water. Dit is dé plek. Ik ben helemaal gelukkig. Hier gaan we echt spelen. Ik ga Robert voor als ik een bord zie ‘Pas op, levensgevaarlijk drijfzand.’ Ik negeer het bord en rijd door. Robert blijft achter. Ik verken. Ik zie in de verte hopen zand liggen en die zijn niet uit de lucht komen vallen dus daar is gereden. Ik ga zover ik kan en vervolgens weer terug. Ik zie Robert staan. Een verschil. Grappig.
Een groot verschil ook met een jaar geleden. In de tussentijd heb ik veel door de modder geragt met Luca, Oscar en alleen. Robert heeft zijn motor niet aangeraakt. Ik speel een beetje met de 180 graden bocht en hij vraagt instructies.
We zetten de motoren stil en zijn vol energie. Op een heuvel aan het water smijt ik mezelf in het zand. Waanzinnig mooi weer, geen huizen, geen mensen, uitgestrekte vlakte, lichte wind, zon, twee mannen, twee motoren. Hij komt naast me zitten en steekt een sigaret op. Ik vertel hem dat dit wel een goed moment is voor een sigaret. We praten. Hij rookt.
Na enige tijd staan we op om verder te gaan. De motor start :) maar in plaats van het terrein af, duik ik er-in. Verkennen. Ik ga voor, Robert kijkt en volgt en ziet dat je er leuk kunt spelen. Los van elkaar knallen we het terrein door. Veel speelse heuvels, 45 graden hellingen, omlaag, omhoog, recht, schuin. Achtjes draaien. Kijken. Een geweldige speeltuin. Ik zet de motor stil en Robert komt langszij: ‘Koffie?‘ Ja, koffie.
We knallen, onderlangs de dijken, terug naar huis en lunchen samen. Robert helpt met motoronderhoud. Hij is zo fckng handig met die dingen. Mijn stuur wordt rechtgezet, spatbord vastgezet, luchttoevoer tankdop hersteld. Ik controleer het luchtfilter en zet een kap vast, we smeren de ketting goed en controleren het oliepeil. Top, wat een geweldige ochtend, zomaar, spontaan. Ik houd van spontaan, dat zou ik het liefst inplannen ;)
Spelen.
Robert is een beetje aan het stoeien met van alles en nog wat, en al helemaal met zich zelf. Ik hoop dat hij de schoonheid en mogelijkheden ziet. Net zoals ook ik, samen met Peet, deze week opnieuw, geconfronteerd word met een serieuze belemmering. Het zal wel ergens goed voor zijn. Kan ik het omdraaien? Ombuigen? Natuurlijk kan dat :)
Ik lees Rilke, ‘Briefe an einen Jungen Dichter‘. Ik haal er mijn lessen uit. Robert zou het ook kunnen lezen hoewel deze vorm van literatuur zijn stijl niet is. De brief over Liefde, ergens voorbij de helft, zou een mooi inzicht kunnen geven. Ik vertel het hem, voor zover ik dat kan. Ik ben benieuwd op wat komen gaat.
NS
’s Middags maken we een kleine wandeling. Even balanceren met Peet, de zorgen afvlakken, omdenken. Een mooi pad, een mooie foto. Het onderwerp vooruitschuiven maar wel een richting bedenken, een plan, het vlees in de boter en even laten sudderen.
