Zum Wohl

Ik heb mezelf bewust besmet met Covid-19 in de volle overtuiging dat dit de enige goede weg is om te lopen. Ik heb mezelf besmet en mijn gezin daarin mee genomen. Zoals eigenlijk wel was te verwachten had juist ik er het meeste last van. Twee waardeloze weken. Op een gegeven moment had ik zelfs bijna de hulp van de huisarts ingeroepen omdat ik niet meer wist hoe het verder moest. Ik heb deze twee weken grotendeels liggend doorgebracht. Op twee dagen na heb ik wel alle dagen een stuk kunnen wandelen maar het voelde alsof alle systemen volledig uit lijn liepen. Algehele malaise. Op een gegeven moment voelde ik me zo belabberd dat ik niets eens meer kon eten of drinken. Twee weken niets gelezen of geschreven. Niets anders dan uitgeteld op bed of op de grond liggend, zwetend en hopend op betere tijden.

Bij mij is er een extreem visuele wisselwerking tussen lichaam en geest. Je hoeft mij nooit te vragen hoe het met me gaat want dat zie je. Wat ik voel, straal ik uit. In de regel is dat energie en mogelijkheden maar soms is dat negativiteit. In een dergelijke stemming ga ik mensen uit de weg omdat ik weet dat ik besmettelijk en dominant ben in mijn gevoelens.

De afgelopen 2 weken was het moeilijk vluchten. Ik was aan huis gebonden en dat valt voor mij niet mee maar Peet en de jongens lieten me met rust waarbij Peet toch steeds wel iets wist klaar te maken zodat ik in ieder geval nog wat binnen kreeg.

Waarom heeft de infectie er zo hard in gehakt bij mij waar Petra, Luca en Gio er zo vloeiend door heen gingen? Dat heeft te maken met mijn mentale status. Ik zie al maanden het beleid vooruit omdat ik nieuwsbronnen van over de hele wereld volg. Hierdoor weet ik veel over de zogenaamde vaccins en nog veel meer over het grotere plan. De ontwikkeling naar een centraal aangestuurd systeem is het enige logische, wellicht ook natuurlijke doel. Ik begrijp dat. Ik heb zelf in de basis niet eens zo veel moeite met controle en kan voor een heel groot deel mee in het centraal willen aansturen van ‘de aarde’.

Gisteren belde ik lang met Jeroen. Ik probeer hem uit te leggen waarom ik zo veel moeite heb met het huidige beleid en gebruik daarvoor het woord autonomie. Alles in mij streeft naar autonomie. Laat mij met rust, ik laat jou ook met rust. Ik probeer alles om mij heen te begrijpen opdat ik goede beslissingen kan nemen. Dat betekent dat ik me verdiep in alles wat mij en de mensen om mij heen raakt. Ik investeer veel tijd in onderzoek zodat ik mezelf kan helpen, zelf kan voorzien, zelf kan regelen en niemand om hulp hoef te vragen. Een hulpvraag van mij is 99% tegennatuurlijk. Als ik om hulp vraag heb ik hulp nodig.

Natuurlijk vraag ik om hulp als ik het zelf niet red. Bijvoorbeeld ten aanzien van techniek. Zo ga ik naar de garage als mijn motor het niet doet en bel ik Colin als het op de server niet zo loopt zoals het hoort maar niet zonder dat ik zelf een eerste analyse heb uitgevoerd.

Ik heb een aantal mensen verteld over de manier waarop ik de infectie heb doorgemaakt. Allemaal zijn het geprikte mensen die heel goed weten hoe ik in deze wedstrijd sta. Een persoon begon dom te lachen. Ik schaam me zelf zelden voor mijn keuzes en probeer altijd in alle eerlijkheid mijn ervaringen te delen. De reactie van die persoon was teleurstellend. Die persoon wil weten of ik er nu anders in sta en ik vertel haar over de feiten. Ik leg haar opnieuw uit dat de IFR vergelijkbaar is met een zware griep. Dat de mensen die overlijden in 2018 overleden zouden zijn aan influenza in combinatie met algehele ouderdom en onderliggend leiden. Ja, ik kan haar bevestigen dat ik van de griep nog nooit langer dan 2 dagen op bed heb gelegen maar dat is niet relevant. Mijn lichaam heeft het verwerkt en ik ben vermoedelijk voor het leven voorbereid op alle varianten van Covid omdat ik het virus integraal heb kunnen verwerken. Dat snapt deze persoon niet. Als ik haar vertel over de geregistreerde bijwerkingen – dat in 1 jaar tijd meer bijwerkingen zijn gemeld dan in de afgelopen 50 jaar van alle medicamenten bij elkaar – doet het gesprek stoppen. Nee, dat willen ze niet horen. Nee, De Jonge is mijn baasje.

Ja, de infectie kan erin hakken. Meestal niet, soms wel, in dit geval bij mij dus behoorlijk hard. Goed voor me, een moment tot herbezinning. Na mijn lange reis kwam ik terug in een koud Nederland. Ik zat niet goed in mijn vel door wat ik in Griekenland en Italië had gezien. Ik had daarnaast amper gesport en voor mij doen relatief ongezond gegeten. Daarnaast had ik yoga op een laag pitje gezet en te veel negatief nieuws gekeken. De ontwikkelingen in Australië en afgelopen weken in Oostenrijk hakten er in. Wat gebeurt op aarde is met geen pen te beschrijven; totale massahysterie, waanzin.

In een wereld waarin al het geld wordt geïnvesteerd in een controlesysteem en niet in de zorg gaat het niet om de zorg, het gaat om het controlesysteem.

Ik hoor vandaag dat er nog ouders zijn die hun kinderen niet hebben laten prikken. Dat doet mij goed. Kinderen hebben niets te vrezen van dit virus. De 4 prikken die nu worden aangeboden brengen heel veel risico’s met zich mee, het is een experimentele technologie dat het immuunsysteem definitief herprogrammeert en dat is nergens voor nodig. Blijf met je prikken van gezonde mensen af. Fijn dat ze er zijn voor bejaarden waaronder mijn moeder die toevallig ook zelf net Corona heeft en al 3 weken sukkelt. Wellicht heeft het haar geholpen, daar wil ik vanuit gaan. Maar geen vezel in mij denkt mee te gaan in een wereld waarin ik mijn gezondheid uitbesteed aan de boeven in de farmacie. Een realiteit waarbij ik aan hun infuus kom te hangen. Alles in mij zal zich daar tegen verzetten. Alles.

Blik vooruit

Mijn gezin is volledig door Covid bewerkt. We hebben allemaal dat ridicule groene vinkje, het is het best haalbare in deze realiteit. Luca en Gio kunnen 6 maanden en wellicht 12 maanden vooruit. Oscar benoemde het gisteren goed: ‘met het opdoen van deze infectie heb ik ons even tijd gegeven.’
Ik ben aangeslagen door de infectie en de oeverloze domheid van de Nederlandse overheid en de wereldregering. Wellicht ben ik nog meer teleurgesteld in de gedachteloze volgzaamheid van mijn vrienden die ik intellectueel hoog had staan.
Ik moet mijzelf herijken, lichamelijk en geestelijk. Dat gaat lukken, ik heb vaker diep gezeten. Ik weet nu even niet hoe ik moet om gaan met de wereld om mij heen dus trek ik me terug, naar mezelf. Dat betekent heel eenvoudig veel minder nieuws tot mij nemen. Ik heb geen invloed, ben te zwak. Ik verplaats mijn aandacht naar stompzinnige, onder-het-systeemplafond-activiteiten. Mijn webprojecten ga ik tijdelijk meer aandacht geven en aandacht voor dingen waar ik me goed bij voel. Muziek luisteren, maken, dansen en weer langzaam met het lichaam aan de gang. Hernieuwde aandacht voor voeding. Ja, voeding, alles is voeding. Alles wat binnenkomt via mijn sensoren is voeding. Goede voeding.

Ik wens je wijsheid, ik wens je gezondheid en hopelijk tot de volgende keer. Dan gaan we wandelen, ergens in de mooie omgeving, in de natuur, aan het strand, door het bos of in de bergen. Later.

Zum Wohl,

Remo