Hoch zum Demeljoch – Fuck
Als start van mijn Tour de CE parkeer ik het RUV voor het eerst in Wolfratshausen. Toen ik Peter vorige week belde of dat paste was hij meteen vol enthousiast. Zijn gezin was nog een weekje in Noord Duitsland en hij had dit weekend een tour met overnachting op de top gepland. Ja, natuurlijk ben je welkom.
Vrijdagochtend vertrek ik naar Zuid Duitsland nadat ik de vloer nog even heb geboend. Ik ben nerveus voor de trip. Op de een of andere manier buiten mijn comfort zone en niet leuk om Peet en de jongens thuis te laten. Eenmaal onderweg valt het mee, genietend van het rustige rijden, veel file maar geen muziek gedraaid. Wegdromen.
Bij Peter is het meteen gezellig en we vuren de grill aan. Daarna equipment uitzoeken omdat ik nul ervaring heb op de berg. Gelukkig, m.u.v. de hoofdlamp alles beschikbaar. Na de voorselectie krijg ik een kleine rondleiding door de stad en eten we een lekker ijs.
De volgende ochtend staan we rustig op. We hebben geen haast omdat we een nood bivak plannen. Je mag officieel niet op de berg blijven slapen tenzij de omstandigheden erom vragen. Laat in de avond aankomen rechtvaardigt dat, min of meer. Vandaar dat we laat aan de klim beginnen; een lange route over een bergkam. Ik focus me volledig op elke volgende stap, kijk niet links of rechts. Kort voor de top gaan we op zoek naar een alternatieve slaapplek maar eigenlijk willen we onder het kruis de nacht doorbrengen om zo de zonsopgang te kunnen zien. We vinden een aantal alternatieven maar eenmaal boven smijten we onszelf gewoon ergens neer. Een fantastisch uitzicht, ondergaande zon én volle maan. We maken chili en drinken een paar Radler. Ik schrijf nog even in het Gipfelbuch waarna we in onze slaapzakken kruipen.
Herr Bergführer, wo ist der Sonnenaufgang?
Om 4 uur 40 staat Peter voor me. We moeten opbreken, op de achtergrond zie ik een flits, het onweert. Peter wil zo snel mogelijk van de top vandaan en minimaal 50 meter onder de kam geraken. We pakken snel alles in en enkele minuten later gaan we in hoog tempo de berg omlaag. Spannend. Gelukkig had Peter een hoofdlamp voor mij meegenomen, het was te doen. Twee uur later, doorweekt, is het tijd voor espresso, ergens in een klein hutje. Daarna relatief veilig steil naar beneden. Ik heb enorm veel zin in schnitzel.
Het was een heerlijk begin van mijn trip. Morgen rijd ik verder richting Bologna. Auto met zooi parkeren bij Matteo en de dag erna op de trein richting Ancona, denk ik. Vandaaruit wellicht de boot op richting Griekse kust voor enkele dagen met Anna-Rita, Aldo en mijn tante. I’ll C. Als ze te gestrest doen daar in de haven blijf ik hangen in Italië, daar heb ik ook genoeg mogelijkheden.
Peter, danke vielmals, ‘Die Mutter aller Touren’ ;) Vielleicht bis in 4 Wochen :) Mal sehen.
