Onder het Systeem Plafond

Ik rijd terug richting Nederland, heel lang zonder muziek. Mijn gedachten maken lawaai genoeg. Ik wil vrolijkheid horen en zet de radio aan. Heel in de verte, krakend op een halve frequentie, hoor ik, ‘Killing in the Name.’ Ik moet lachen. Ik zoek het nummer via Spotify en zet het volume open.

Ik ga bijna 30 jaar terug in de tijd, naar de jongens uit mijn jeugd. Ik zie ons staan met z’n allen, in onze belachelijke rugbytruien, wild ‘dansend’ in café Extase. Fuck you, I won’t do what you tell me! We lieten ons met name helemaal gaan op de nummers van Rage Against The Machine. We botsten, tegen elkaar en anderen, gecontroleerd wild, want echt woest waren we niet, we deden alsof.

Teksten luisterde ik nooit, ik voelde de muziek. Sociaal bewustzijn had ik niet, ik had maar een bewustzijn en dat was ik zelf en wellicht, een heel klein beetje, de mensen om mij heen. Verder kwam ik niet.

We voelden ons heel wat, universitaire lullen, in dit Tilburgse hardrock café.

Con-tekst

Ik probeer de tekst te luisteren maar mijn Engels mankeert. Vanochtend haal ik de lyrics erbij én de toelichting. Ik wil de maatschappelijke context kennen waarin dit nummer is geschreven. De aanleiding. De titel van de band spreekt natuurlijk voor zich.

Killing in the Name, man man man, wat waren we stoer. Moet je kijken wat er van ons over is. Ik weet dat die energie er nog is maar tegenwoordig laten we ons leiden en zijn we druk. Ik wil mijn eigen leven leiden. In mijn kracht staan, voelen. Weer een idiote rugbytrui aan durven doen in een rockcafé of rondlopen in een American Footbal jas, omdat Amerika zo rock and roll is.

Repeat

Het is grappig om Luca en Gio om mij heen te hebben. Posing. Ze doen me zo aan mij zelf denken. Hoe ze bezig zijn met hun looks, de kleding, het trainen, hun lichaam maar ook wensen ten aanzien van een toekomst.
Luca begint langzaam te begrijpen hoe ik leef. Toen ik in Griekenland was stuurde hij mij een screenshot van ‘Een Werkweek van 4 Uur‘ van Timothy Ferriss met als bijschrift dat mijn leven begint te lijken op dat plaatje; hij weet dat ik graag en veel in mijn hangmat lig.

Hij leest het boek. Even later appt hij mij dat we een artikel moeten zien te vinden met een prijs tussen de 50 en 200 euro. Zo grappig dit. Het is een voorrecht om vader te mogen zijn. En dat ze dadelijk met een rugbytrui in Extase gaan headbangen, dat is heel logisch.

Fuck you, I won’t do what you tell me
Motherfucker
Uh

NS
Vandaag doe ik wat ik doe, onder het systeemplafond, ergens in een rustig kantoortje in Nijmegen. Ook ik, onder het systeem plafond.