Bootje varen
Gisteren vierde Ans haar 80’ste + 2de verjaardag :) Met z’n allen op de boot. De kapitein vaart zijn standaard ‘rondje’ op en af, met zijn telefoon in de hand. Ik vertrouw op zijn kunde en heb geen reden om aan zijn beslissingen te twijfelen. Verder kan er niet zo veel misgaan op die platte schuit dus maak ik me geen zorgen. Als hij hulp nodig heeft dan zal ik helpen. Als hij het niet meer helder ziet dan gooi ik het anker uit.
Op de boot hoor ik de te verwachten opmerkingen over de afgelopen twee jaar en dat wat zich op dit moment afspeelt in ons oosten. Ik vertel dat je kritisch moet zijn naar de media die jou het nieuws voorschrijft en dat het verstandig is om hoor en wederhoor te plegen, zoals dit in een functionerende rechtsstaat ook zou moeten gaan. Helaas wordt onder onze neus het wederhoor genegeerd of gecensureerd. Hij die kritisch is, of tegen durft te spreken, wordt tot idioot verklaard of achtervolgd. Ik leg het aan mijn neef(je) uit aan de hand van de situatie in de VS waar de pers republikeins of democratisch georiënteerd (betaald) is. Hij snapt het.
Wiens brood men eet, diens woord men spreekt.
De Blinde Passagiers
Vorige maand heb ik voor het eerst van Jan Brokken gelezen. Ik kende de schrijver nog niet. Het is een mooi boek over een zeereis en dat wat zich afspeelt op het schip: De Blinde Passagiers, wat een geweldige titel! Zijn gedetailleerde kennis over de vaart en de schilderkunst verbazen mij en ik ga op in het verhaal. Ik wil meer van hem lezen. Brokken heeft veel gereisd en geschreven. Hij is beroemd om zijn reisverhalen. Ik ga op zoek naar een nieuw boek en kies voor ‘De Gloed van Sint-Petersburg’.
De gloed van Sint Petersburg is onmiskenbaar zijn mooiste boek. Zijn wandelingen door de stad roepen de geest op van dichters en dissidenten, van gekken en genieën, van wanhopigen en geliefden, van Anna Achmatova, Osip en Nadjezjda Mandelstam, Joseph Brodski, Dostojevski, Toergenjev, Nabokov en vele anderen. ‘Ik dwaal nog één keer door de stad. De mist trekt langzaam op.’
In Athene leer ik Egor kennen. Vorige maand belden we met elkaar over dat wat speelt. Hij is nog jong en woont helemaal in Vladivostok. We hebben elkaar niet veel gesproken. Hij is westers georiënteerd en wil af van Putin. Ik ben opgegroeid in het westen van de Koude Oorlog. Daar ligt mijn basis en ik weet niet beter dan dat de Sovjet-Unie fout was. Lendl en Navratilova – toptennissers uit de USSR – waren machines, zo dacht ik. Ik wist niet beter.
Vorig jaar wilde ik Grieks leren en me in die taal uitdrukken tijdens mijn reis in Griekenland. Daarna zou ik me op het Russisch werpen. Ik was al begonnen aan een biografie over Putin, het verhaal over het uit elkaar vallen van de USSR en de rol van Gorbatsjov, Jeltsin en Putin. Mijn beeld van de situatie in Rusland verandert door het boek en de lezingen die ik bekijk, over de uitval van het systeem en de problemen die dit met zich mee brengt.
Alles is cyclisch en net als het communisme zal ook het kapitalisme zich zelf wel oplossen. Uiteindelijk is er maar een winnaar bij het spelletje monopolie. Vandaag is het resultaat van gisteren. We moeten onze geschiedenis kennen om het nu te begrijpen.
In het leven heb je om te gaan met omstandigheden. Je hebt altijd een keuze. Je voegt je of past iets aan. Ik vind mijn omgeving absurd en snap het niet. Zo veel ondoordachte beslissingen. Besluiten die, wellicht op korte termijn, het wondje stelpen maar op lange termijn een niet te hanteren ellende tot gevolg hebben. De leiders moeten een hartgrondige hekel aan ons hebben.
Leningrad
Brokken schrijft over het Leningrad in de jaren 70. Over de integrale controle van de burger door de staat. Niet met behulp van technologie maar door middel van mensen; verklikkers. Mensen die andere mensen in de gaten houden zoals ook ik, nog maar enkele weken geleden, door Frankie Dollars aan zijn deur, op mijn gezondheidsverklaring werd gecontroleerd. Ik begrijp het en drink nog af en toe een biertje in zijn kroeg hoewel ik niet meer dan lachen kan om ‘Fuck you i wont do what you told me‘ en al die ruige exclamaties.
Brokken schrijft vol waardering over dichteres Achmatova en schrijver Solzjentisyn. Over het hoog aangeschreven boek ‘Een dag uit het leven van Ivan Denisovitsj.’ Ik laat me graag inspireren door andere schrijvers op ‘nieuw’ werk. Ik zoek verder en lees dat dit laatste boek het verhaal beschrijft over het leven van een gevangene in een Siberisch kamp.
Ik wil het verhaal van twee kanten horen, zien, lezen en begrijpen. Ik heb de extremen gezien onder mijn neus. De manipulatieve en liegende staat die een hele bevolking heeft onderworpen aan een medisch en sociaal experiment. Ik heb gezien wat de Italiaanse, Griekse en Oostenrijkse staat in ’20 en ’21 heeft uitgerold. De Duitste regering, op het randje van totale dwang en het volledig gestoorde gedrag van die leiders in landen waar mensen naar emigreren, omdat het daar zo veel beter is: het Canada met Trudeau, Nieuw-Zeeland en Australië.
Alles is cyclisch. Wij moeten niet de illusie hebben dat niet ook onze beschaving zich zelf om zeep zal helpen. Wij zijn niet anders dan Maya’s, Romeinen, Egyptenaren of Communisten. Een grote stap in die richting is al gezet door Von der Leyen, op weg naar een wereldoorlog en een bevolking, letterlijk en figuurlijk, aan het infuus.
Er zijn mensen die durven te zeggen dat ik maar naar Rusland moet verhuizen. Een dergelijke opmerking geeft te kennen :) Als ik het perspectief wissel, en me voorstel dat ik in Rusland geboren zou zijn, zou ik dan naar Nederland emigreren? Stel je nu eens voor dat iedereen, die denkt dat het beter kan of anders moet, het bedrijf of land zou verlaten waar het hem niet bevalt? En dan, ga je dan van buitenaf het land veranderen. Zoals de VS werkt aan regimeverandering met grof geweld of heel veel steekpenningen. Zoals de VS met ‘zoveel succes’ al eerder hebben geprobeerd in Vietnam, Afghanistan, Irak en Syrië. Nee, ik woon hier en ik stoor me hier, in extreme mate, aan de Nederlandse Staat en een slaafs parlement waar de volksverlakkers kruipen. Een staat die in 2 jaar tijd 160 miljard heeft verbrand aan een onzinnige ‘bestrijding’ van een extreem dodelijk virus; daar schrijf en praat ik over. We moeten kritisch blijven naar elkaar en naar de staat.
Is dit een mens?
Vorig jaar las ik het boek ‘Is dit een Mens‘ van Primo Levi, slachtoffer van Hitler en het Naziregime, slachtoffer van een hele bevolking die haar mond dichthield en volgde! De afgelopen 10 jaar bombardeert het openlijke nationaal socialistische Azov bataljon de opstandige provincies in de Donbass. De VS, Duitsland en Nederland in het kielzog, hebben dit bataljon getraind en ondersteunen het nu met wapens nadat komiek Zelenski Oekraïne – Pandora Papers – al had verkocht aan Biden. Er is in de tijd niets veranderd. Ik denk niet dat mensen slecht zijn maar slecht geleid en door scholing zijn verworden tot conformisten. Het is voor de meeste mensen, de makkelijke weg.
In Rusland werden kunstenaars en anders denkende naar heropvoedingskampen in Siberie gestuurd. Hier in het westen doen we het niet veel anders maar in de regel veel subtieler. De meesten hebben het niet door. Het beste gevang is de gevangenis waarbij gedetineerden niet inzien dat ze gevangen zijn.
Ik ben het centrum
Alles is cyclisch. Mensen die verder kijken dan hun neus lang is herkennen het. De voortdurende spanning tussen centralisatie en decentralisatie, in de automatisering, in de bedrijfsvoering en in het regeringsbeleid. Er is geen goed of slecht. Er is geen waarheid maar .. laat mij met rust. Als je mij wilt beperken, als je mij wilt controleren, dan moet ik je niet. Blijf ver van mij en laat mij vrij, denken en bewegen. Grenzen en bezittingen zijn een construct en bestaan alleen in jouw geest. Ik ben het centrum.
Wat kunnen we doen?
Protesteren! Ik krijg vaak te horen dat het geen nut heeft. Wat heeft het schrijven of de discussie voor nut? Ik gaf het antwoord al vaker: ik schrijf voor mezelf en als ik af en toe iemand, al is het maar een heel klein beetje, aan kan zetten tot anders denken dat is het goed. Ik voel verantwoordelijkheid voor mezelf, voor Luca en Gio, voor Petra én in beperkte mate voor de vrienden en mensen om mij heen. Ik probeer op mijn manier mijn omgeving te verbeteren. Ik steun, zo goed als ik kan, de mensen met meer invloed, opdat ze zich gesterkt voelen in hun handelen. Ik ben, gelukkig, niet de enige!
Gisteren vierde Tante Ans haar 80’ste + 2de verjaardag. Ik leerde haar 3 jaar geleden kennen en was overweldigd door haar levenskracht. Ze is de zus van Henk, de vader van Peet. Ze nodigde ons uit voor haar 80ste en natuurlijk wil ik daarbij zijn. Door dat wat speelt zijn we nu 2 jaar verder, als het feestje dan toch gehouden wordt, met Ans, nog steeds, vol van energie. Heerlijk.
NS
Zelensky krijgt de ‘Prijs voor de vrijheid van de media‘ waar deze man in februari dit jaar nog de televisiezenders ZIK, NewsOne en 112 Ukraine verbood. Het is in Nederland niet anders. De bestaande MSM valt nagenoeg geheel onder een en hetzelfde bestuur, standplaats Brussel. De redactie is overduidelijk centraal geleid. Het andere nieuws wordt zwaar gehinderd of de mond gesnoerd.
NNS
Zoals mijn salesmanager Dick – meester in suggestieve vragen – mij ooit in een verkoopgesprek voordeed: ‘Meneer de klant – pauze – een keuze uit één is geen keuze – pauze – het is toch altijd verstandig om te vergelijken? ‘Ja’ was het antwoord van de klant en hij kocht onze machine.
