Vangrail

Ik zit in de lift met Sonke. Eigenlijk ken ik hem niet behalve dan dat ik al jaren in dezelfde ‘Der Berg Ruft’ WhatsApp groep zit. We hadden elkaar niet eerder ‘in levenden lijve’ gezien. Ik hoor dat hij docent is; wiskunde. Het is een bescheiden man in een groep vol dynamiek en testosteron. Ik vertel hem over Stoner en stuur hem even later de link naar het boek over een docent Engels waar hij op lijkt. Hij leest graag, deze wiskundige. Hij heeft gezien dat ik redelijk kan filmen tijdens een afdaling en vraagt of ik hem ook op de korrel wil nemen. Na Klar Sonke, das machen wir :)

Getallen versus taal, middelen tot informatie-overdracht. Hoewel men zegt dat wiskunde de universele taal is, weet ik beter en ga voor aanraking en oogcontact.

303

Als we donderdagochtend inchecken geeft de receptioniste me onze kamersleutel; Zimmer 303 .. met een glimlach :)) Een kleine kamer, open douche, heel romantisch. We slapen er drie nachten, enkele uurtjes zo nu en dan, ergens tussendoor.

Vrijdagmiddag lunchen we met z’n allen in de Gamsmilchbar en drinken de wereldberoemde Gamsmilch – geheim recept! Mijn moeder belt. Ik kan haar moeilijk verstaan maar weet genoeg. Ik manoeuvreer mijnzelf uit de stoel en probeer een rustig plekje te vinden. Ze vertelt over een verplicht onderzoek, maandag ochtend 10:45. Ik moet er bij zijn. Ik hoor het hoe-en-wat, en begrijp, kijk niet vooruit. Dat brengt me niets.

Drie dagen later rijden we na het ontbijt terug naar huis. De eerste kilometers op sneeuwkettingen en even later zonder, soepel door het fantastische winterlandschap. Wij draaien onze eigen classics. Lekkere gitaar rock, af en toe mijn favoriete Duitse Schlagers met gemakkelijke pianomuziek er omheen. Ik film het voor mijn ogen passerend landschap. Mooi. Het wit, golvende bergen en het ritme van de vangrail.

Ik denk vooruit, naar morgen en blok het af. Ergens halverwege Duitsland belt Peet. Luca is met spoed opgenomen in het ziekenhuis en moet worden geopereerd. Ik maak me zorgen, het duurt te lang, er is haast maar een keizersnede gaat vooraf en duurt.
Ik denk positief en relativeer. Van 110 naar 130. Luca moet de nacht overblijven. Het was, op tijd. Hij belt, onder invloed van morfine, en spreekt een beetje stoer. De grappenmaker. Als ik terug in Arnhem ben belt ook het ziekenhuis. De arts doet verslag. De operatie is goed verlopen. Zorgen voorbij. Ik ben moe. Met deze groep vrienden onderweg is 100% energie, onophoudelijk, beweging en communicatie. Het nieuws van mijn moeder en Luca erover heen. Moe. Om 22 uur ga ik horizontaal. Denk niet vooruit. Val gemakkelijk in slaap, zoals altijd, na twee pagina’s, zwarte letters op wit papier.

De volgende ochtend spring ik al vroeg in mijn 3 cilinder en kachel rustig naar Swalmen. Ik parkeer mijn auto en wil op de bel drukken als ik het huisnummer zie, bewust, logisch, ja, 303. Dat verzin ik niet. Ik maak een foto en stuur hem door naar Peet en Oscar.
Ik was veel afwezig, tijdens de laatste weken van David en mijn vader. Zelf net vader geworden was ik, overvraagd. Nu is het anders. We gaan samen door. Voor het eerst neemt ze plaats in een rolstoel en duw ik haar. We doen wedstrijdje: wie het eerst in ruimte 57 is. Ik laat haar winnen. Enkele uren later, terug in Swalmen, regel ik croissants en lekkere saucijzenbroodjes. Samen, lunch.

In de vroege middag wil ik terug naar Arnhem maar eerst nog even voor een snelle koffie binnen vallen bij een vriend. Ik krijg hem niet te pakken. Ik ben verbaasd. Hij neemt altijd op. Als ik al op de snelweg rijd belt hij terug. Ik schrik van zijn verhaal.

Het lichaam geeft onze geest iets om naar om te kijken, en te gebruiken. Cura Sui.

Een essentiële vakantie. Drie ziekenhuis verhalen in een weekend. Een baby wordt geboren, een eventuele toekomst als vader behouden en mijn moeder heeft gezwellen in haar borst. En Thomas? Hij brak zijn schouder, op de piste, mechanisch, niet essentieel. Details.