Pinocchio

In mijn vroege jeugd zag ik in Rome een fantastische film met de naam Pinocchio. De film intrigeerde me maar behalve de sprookjesachtige beelden en de groeiende neus is mij conceptueel niets bijgebleven.

Vorige week moest ik opeens terug denken aan deze mooie film. Als we na een korte, kleurrijke, reis op 1 januari thuis wakker worden, wil ik in bed blijven en met Peet een film kijken. Via het menu komt Pinokkio voorbij. Ik druk op play en speel hem af :)
Omdat de herinnering uit mijn jeugd visueel en muzikaal nog vers is, moet ik wennen aan de techniek. De filmmaker heeft gebruik gemaakt van stop-motion. Het is dus geen animatie maar een aaneenschakeling van miljoenen momentopnames; miljoenen foto’s op een lijn.

Waar zijn zijn touwtjes?

Als de hoge ambtenaar voor het eerst Pinokkio ziet vraagt hij hem door wie hij bespeeld wordt. Het is een van de vele knipogen naar onze maatschappij waarin alles in extreme mate is geconditioneerd en gecontroleerd; een wereld waarin we bespeeld worden.

Het oorspronkelijke verhaal – Le Avventure di Pinocchio – is op heel veel manieren bewerkt om het te laten aansluiten op de tijd van dat moment. Deze variant speelt zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog. Een mooie familiefilm. Je kunt hem zien als een fantastisch sprookje of op mijn manier :) en, zoals te verwachten, met een gelukkig einde.

Tijdigheid

Een van de thema’s is tijdigheid. De zandloper – zo mooi bedicht door Peet – speelt een belangrijke rol. Beseffen dat tijdigheid het leven, ons bewuste leven, zo waardevol maakt en dat we nooit weten wanneer we iemand voor een laatste keer zien. Liefde en lijden, zo dicht bij elkaar.

Ik denk aan een film en enkele weken later komt hij voorbij. Dat noem ik synchroniciteit.

NS
Bij Netflix zitten een aantal scherpe geesten. The Dallas Buyers Club, Don’t Look Up en nu Pinokkio; 3 fckng relevante films.

NNS
Obidere, combattere
Ik durf wel nee te zeggen
Breek de regels als je het zeker weet
Maak er het beste van
Racconti di bambini

Who controls me?