Zia Marisa

Begrijpen is vergeven.

Vanochtend las ik dit zinnetje. Zo simpel en veelzeggend. Lang geleden, probeerde ik het David te vertellen, in mijn eigen woorden.

Eergisteren is zia Marisa overleden, de favo tante van mijn broertje. Ik ben onderweg met mijn gezin in Oostenrijk. Weet niet of ik de begrafenis haal, op mijn verjaardag.

Ik bel Anna Rita. Twee jaar geleden heb ik 10 dagen met haar en zia Marisa doorgebracht. We sliepen, in Griekenland, in een 1 kamer appartement, dicht naast elkaar, intiem. Ik heb haar die dagen veel in de arm genomen, van en naar het strand én ik herinner me nog heel goed die lange avondwandeling, na een heerlijke maaltijd, in het laatste restaurant dat nog open was. Ik begeleid haar in het donker om de diepe gaten in de straat en de grote plassen water, na die enorme storm. Omringd, in een grote groep italianen, luidruchtige gesprekken, ’s avonds laat, door de wijk, als in een optocht. Die week maakte ik dit heerlijke filmpje.

NS
Zia viel de laatste jaren veel in herhaling. Over mijn vader, die haar probeerde te verleiden, over mijn moeder, over mijn oom, zio Remo, naar wie ik ben vernoemd. Sommige herinneringen zijn het herhalen waard. Wat ben ik blij dat we die dagen samen hadden!

NNS
Gisteren kwamen we na een lange rit vanuit Oostenrijk diep in de nacht thuis. Vandaag wordt zia Marisa begraven, ik ben er niet bij. Het spookte de laatste dagen door mijn hoofd. Ik weet dat mijn neef en nichtjes vandaag bij Anna-Rita zullen zijn. Ik zit aan de keukentafel. Zoals zia in het videootje roept: Porca Miseria :) Ciao Zi. Gracie.