Het grootste kado

Wat is het meest waardevolle dat ik iemand kan geven?

Een supersimpel antwoord. Mijn tijd, mijn aandacht.

Morgen is Petra jarig. Vanochtend in bed denk ik erover na, dat ik eigenlijk al jaren niets voor haar koop, althans, niet op de geijkte momenten.

Peet is uit eten met Annemiek en ik heb deze avond nog een afspraak met twee mensen die komen kijken voor onze vouwwagen. Als ik ze in het Duits aanspreek beginnen ze te stralen. Ze vertellen me iets meer over hen zelf en op de meest vreemde manier wordt het mooiste cadeau voor Petra mij in de schoot geworpen. Ik vind het geweldig, om alles spontaan te laten ontstaan.

Vandaag is ze jarig. Ik haal zo meteen mijn moeder op en Toos, een goede vriendin van mijn moeder en oma voor Luca en Gio. Al zo lang de jongens leven is Toos erbij. Vandaag komen ook Joke en Henk, Mariska en Yuri en voor zover ik weet zelfs Harry. Ik hoef ze niet in Ommen op te halen, vooralsnog :)

Ik heb moeite met verjaardagen. Dat heeft te maken met verwachtingen, een gefrustreerde familie en een man die aan niemands verwachtingen kon voldoen. Van Harry heb ik daarentegen geleerd dat je verjaardagen moet vieren.

Ik lig in bed en denk erover. We vieren de verjaardag van Peet, maar feitelijk ook het samen zijn, want zoals het er vandaag bij staat – deze plek, dit moment, deze mensen – zou het er zonder Peet niet zijn.

Ik heb zojuist de lokaal wereldberoemde Gli Natali polpette en tonijnsalade klaar gemaakt. Nu spring ik in mijn autootje, op weg naar Swalmen.

NS
Nee Peet, het wordt geen Parijs. Waar we slapen? Ik weet het nog niet. Een moment staat vast, de rest erom heen, moet nog ontstaan.