Het einde van de nacht

Na een uurtje yoga besluit ik ook nog even heel rustig te gaan ‘hobbelen’; op een zeer laag – langzamer dan langzaam – tempo, niet meer dan enkele kilometers. Over mijn bruggetjes, door het minibos en terug.

De laatste meters voor het huis kom ik Adrie tegen, Hij is al meer dan 15 jaar mijn overbuurman: “Hey Buurman!” We hebben veel gelijkenis ondanks dat hij in een god gelooft :) waar ik het met het nu wil doen. We spreken over de toenemende absurditeit van toenemende en inperkende regelgeving.

Ik heb ’s middags een evenement en wil het gesprek voor zijn tuinhek afronden. Ik kijk hem lachend aan: “Maar gelukkig is er nog genoeg moois.” hetgeen hij bevestigt. Volgens mij is de mens absurd. Daarin ben ik niet alleen. Ik kan niet anders dan er om te lachen en af en toe mijn woede ventileren. Met een glimlach op mijn gezicht laad ik mijn Panda in en ga op pad naar Utrecht.

Ik ben deze week begonnen aan een nieuw boek. Voor het slapen gaan en op vakanties lees ik graag romans. Deze is tot me gekomen, ik weet niet hoe. Het zal Algo Ritmus wel zijn geweest. ‘De Reis naar het Einde van de Nacht’ is het romandebuut van Louis-Ferdinand Céline, gepubliceerd in 1932.
De eerste pagina’s zijn vreemd, maar al snel voel je de schrijver aan. Het verhaalt over de reis van Ferdinand Bardamu door de tijd waarbij hij de gruwelen beschrijft op een manier die goed leesbaar is, ogenschijnlijk op afstand zoals ook Primo Levi dat in zijn ‘Is Dit Een Mens’ deed.

Nu ik het schrijf moet ik denken aan ‘La Vita è Bella’ van Benigni. Precies dat, in een film. Nu we er toch zijn moeten we er maar iets moois van maken. En als dat niet lukt moeten we dus het mooie proberen te zien. En als dat niet lukt … ?

Gisteren stond ik met mijn The Bobbleshop pet op een evenement waar Neil het 10-jarige bestaan van zijn bedrijf gaat vieren met collega’s, toeleveranciers en afnemers. En The Bobbleshop. Opnieuw, zo veel mensen, lachend op de foto. Vrolijkheid. Grappig. Ja.

NS
Anne, een collega van Niels en ontwerpster in 3D, had een raketje gemodelleerd dat dienst kan doen als fotostandaard. Ik vind het zo knap wat mensen kunnen bedenken en ontwerpen. De foto is in een keer twee keer zoveel waard. De verpakking is het product :)

NNS
Vertalingen zijn altijd gevaarlijk. Lost in Translation. De oorspronkelijke titel van het boek is: ‘Voyage au bout de la nuit’. Ik zou dat vertalen als ‘reis aan het eind van de nacht’ en niet ‘naar het eind’. Het boek is gepubliceerd in 1932. Céline heeft ook de Tweede Wereldoorlog nog meegemaakt.

NNNS
Céline schijnt de bedenker te zijn van de ‘…’ aan het einde van een zin. Iets waar ik zelf al sinds jaar en dag gebruik van maak. Een omstreden schrijver.

“Na de Tweede Wereldoorlog beklemtoont hij meermalen dat hij met de openbaarmaking van zijn politieke en raciale standpunten beoogde dat Frankrijk uit de (in zijn ogen) onontkoombare oorlog zou blijven.”

Voor wat het waard is. En nu … ?