Bankje gezocht

Zelfs een extreem kleine tent maakt ons de pis niet lauw. Waarschuwing: deze tekst bevat productplacements :)

Door de vele maanden van overvloedige regenval konden wij niet eerder met de tent op pad. Nu zul je zeggen dat je altijd met de tent op pad kunt, maar dan moet je weten dat wij momenteel niet zo heel erg ‘goed uitgerust’ zijn. Onze katoenen 4-persoonstent weegt meer dan 10 kilo en is dus niet te dragen. Onze 3-persoons Perry is bijna 30 jaar oud en niet bestand tegen al te veel neerslag of natte ondergrond en ons 2-persoons Decathlonnetje van 24 euro is ronduit te krap. Als het regent wil je echt wel je rugzak binnen kunnen leggen en dan nog ruimte over hebben om je kont te keren en te koken. Onmogelijk.

Peet had woensdag al vrij en ondanks dat we het weekend bij vrienden in Antwerpen hadden doorgebracht en Giovanni en Wendy afgelopen maandag, behoorlijk spontaan, bleven slapen heb ik er toch voor gekozen om meteen woensdag te vertrekken.

De Romeinse Limes route is qua openbaar vervoer moeilijk bereisbaar. We hadden het geluk dat we de eerste etappes vanuit huis konden lopen dus dat kwam goed uit maar nu wordt het een beetje zoeken. Ik wilde eigenlijk deze week het traject door Duitsland lopen, maar kreeg de overnachtingen niet rond en ik weiger mee te gaan in de exorbitante prijzen van hotels of B en B’s. Veel Nederlanders hebben vakantie dus de gastheren weten wat ze kunnen vragen. Bovendien reis ik bij voorkeur met de tent, dus besloot ik het traject door Nederland te vervolgen.

Start in Wageningen, aan de haven én de dijk

Opnieuw mogen we met ‘ons’ pontje de Nederrijn over om vanuit Oosterbeek met de bus naar Wageningen centrum af te reizen. Vandaaruit lopen we richting Wageningen haven waar etappe XII officieel start. Bij de Jumbo scoor ik nog even een ‘Pane Chocolata‘ en een paar lekkere appels. De route voert ons over de dijk; omdat ik een afslag mis. Gelukkig is het minder zonnig dan verwacht. Gestaag lopen we door, met vele kilo’s op onze rug. We streven ernaar altijd alles bij ons te hebben, dus ook ontbijt, lunch, avondeten en wijn, voor drie dagen. Zo tezamen weegt dat op.

Ik was ongerust want zelf heb ik aanhoudend last van mijn linker knie en Petra heeft een pijnplek in de rug. Noptima forma, voor 60 kilometers met zware bepakking. Het aantal bankjes langs deze het Romeinse Limes Pad is zeer beperkt, maar de eerste dag hadden we precies op de goede momenten geluk. De eerste pauze keken we vanuit een rustige plek over de weilanden naar Nederrijn terwijl we genoten van onze Plus krentenbollen. Een paar passanten kwamen nieuwsgierig poolshoogte nemen van onze uitrusting en ons Trangia kooksetje kreeg alle lof.

Rond een uur of vier komen we aan bij onze eerste camping met de alles zeggende naam: ‘De Fruitboom’. Het is een nette camping met her en der kunst in de tuin. Omdat de receptie gesloten is besluit ik het terrein over te lopen op zoek naar een grote plaats voor onze kleine tent. Met een vrolijke glimlach passeerden we Jan & Truus, zittend in comfortabele tuinstoelen voor een grote camper of uitgebouwde caravan; mét vrolijk lampen snoer van de Aktion. Allemaal de telefoon in de hand kijken ze vanaf het scherm naar ons op. Ik geef ze een hartelijk bon giorno waarna ook bij hen een glimlach verschijnt.

Achter al dat mooie materiaal ligt een grote weide met her en der een fruitboom. Hélemaal voor ons alleen! Geweldig. Tussen drie ielige boompjes werp ik ons tentje uit dat in minder dan twee minuten staat. Ik trek de slaapzakken uit de compressiezak en breng onze Auping luchtbedden op druk waarna ik voorstel om samen toch even naar een mooie plas te wandelen.

Als we langs de receptie lopen treffen we Regina, de eigenaresse, die wel in is voor een praatje. Ze vertelt over het verleden van de boomgaard die ooit nog door haar opa was aangelegd. Hoe ze in haar jeugd door de bomen klom bij het plukken van het fruit. Op aanwijzen van Regina lopen we naar de plas waar we – dan toch – op een bankje, genieten van het uitzicht over het meest heldere water. We worden toe gefloten door meneer Koekoek, een vink, een zwartkop, een pimpelmees en een Merel. Tip: Merlin app.

Er is een kleine overkapping op het veld en Petra kookt de gnocchi. In combinatie met homemade suggo, Parmigiano, enkele zwarte olijven en een heerlijk rood wijntje is dat genieten. Wij vinden het heerlijk om zo simpel te kamperen. Met de kont op de grond, zo lang dat kan. Een tik uit het verleden. Rond een uur of tien duiken we de tent in om de volgende ochtend behoorlijk verfrommeld om negen uur pas op te staan.

Dag twee is aangebroken

Volop zon. We eten pannenkoeken voor’t ontbijt en hangen alle spullen uit te drogen. Er zit nog veel vocht in het gras en omdat het behoorlijk koud was, ook vannacht, had zich veel condens afgezet tegen de binnenkant van de buitentent. Als we alles weer ingepakt hebben vervolgen we onze reis en vertrekken richting Rijswijk, een microscopisch klein dorpje, net voor Wijk bij Duurstede. Omdat ik geen camping kon vinden moeten we tot voorbij Wijk lopen dus ik weet dat dit een zware tocht gaat worden. Het vermoeden werd bevestigd. Het traject voert grote delen over de dijk en omdat heel Nederland vrij heeft, is het er druk. Onwenselijk veel verkeer, bejaarden op hun elektrische fiets, levensgevaarlijke wielrenners in uniform, stoere mannen op ronkende motoren en de doorsnee Volvo-chauffeur in zijn compensatie SUV. Zelfs een optocht met oude tractoren mocht aan de parade niet ontbreken.

Op een gegeven moment heb ik genoeg van al die drukte en plan ik een alternatieve route door stadje Maurik. De Jumbo is open en we scoren nog even een wijntje en zalm voor bij de risotto.

Deze wandeling was vermoeiend. Veel verhard, veel verkeer, veel zon en weinig schaduw. Als de ‘geplande’ bus dan ook nog eens niet blijkt te bestaan worden de extra vijf kilometers toch wel heel erg zwaar. Ik schrijf Luca: “Wil jij mamma even motiveren.” De laatste kilometer geef ik Peet elke 100 meter een update :) en dan is daar de camping met de originele naam ‘De Boomgaard’.

De Boomgaard

Petra belt aan bij de boerderij en een oud vrouwtje doet open. Ze geeft ons een korte rondleiding en laat ons het kleine tentenveldje zien. Er staan al drie tentjes opgesteld en net na ons komt nog een stelletje aan. Allemaal gasten op de fiets. Een Nederlander die vier maanden rond gaat reizen. Dit is zijn eerste nacht. Een Duits stelletje, een bijzondere Canadees en een heel enthousiast Nederlands koppel met zeer veel reisverhalen. Zelfs Petra ziet opeens een fietsvakantie zitten. Top.

Het is een camping met een onbemande kantine met voorzieningen die met name voor tenters erg prettig zijn. Zelfs een klein terrasje en picknick tafels. Het gras is donkergroen en onder een appelboom werp ik opnieuw ons tentje uit. Peet gaat douchen en ik maak alles klaar voor de nacht. Als ik ga douchen start Peet met de risotto. Even later komt Niels bij ons aan tafel en we vertellen verhalen. Een bijzondere man. Hij vertelt over zijn verleden en de komende vier maanden (De Blauwe Loper). Ik vraag hem wat de reden was dat hij dit ging doen: “Omdat ik er klaar mee was.” Hij is directeur van een grote onderneming en heeft zijn ontslag ingediend. Zijn schaapjes heeft hij op het droge dus werken is niet noodzakelijk. Wakker, jong van geest.

Als het donker, en een beetje koud begint te worden duiken we allemaal de tent weer in op zoek naar een verdiende nachtrust. De steenuiltjes laten van zich horen maar dat duurt niet lang.

De volgende ochtend genieten we opnieuw van de zon. Rond om ons zijn ze de tenten al aan het afbreken, maar wij doen het rustig aan. Vandaag lopen we maar twaalf kilometertjes, dus we hebben geen enkele haast. We laten opnieuw alles drogen en genieten van onze pannenkoeken met jam. Rond een uur of elf is het tentenkamp helemaal leeg en laten we Camping de Boomgaard achter ons, voor een mooie wandeling langs de ‘Kromme Rijn’. Geen dijken vandaag maar wandelingen door het gras.

Opnieuw vinden we geen bankjes, maar met de kont op de grond houden we twee keer pauze. Een keer direct aan het water waar we genieten van een heerlijke hangop van de lokale boer en kort voor de finish in een verlaten boomgaard waar de laatste pannenkoeken voor energie moeten zorgen.

Ik had de terugreis niet gepland, maar als we onze laatste bestemming bereiken komt de bus richting Utrecht net aanrijden. Peet ligt voor de zoveelste keer in een deuk. Het Piet’r Pad had zij gepland en van elke bus- en treinverbinding wist ze de vertrektijden. Ik laat het steeds ontstaan. Soms lastig voor haar, maar als je geen haast hebt en een boek bij de hand dan maakt het niet uit als je hem net mist. Via twee tussenstops komen we uiteindelijk aan het eind van de middag weer aan in Arnhem. We scoren snel een flesje wijn bij de Lidl en ’s avonds genieten we van een heerlijke pizza Nerone van Restaurante Roma uit Elst. Luca haalt ze op. Ik doe niets meer.

Drie dagen samen op pad, lopend, met de tent op de rug en de kont op de grond. Voor ons was het de eerste keer dat we drie etappes liepen. We waren beducht op de tent, maar Peet vond dat het moest kunnen :) Kleiner kan een tent niet zijn. Ik ga op zoek naar een 3-persoons voor de volgende keer. Het is, heerlijk om samen onderweg te zijn.

Zum Wohl.