Bewustvoelen
Gisteren was ik bijna dood.
Gisteren had ik eigenlijk op de piste willen staan. 2 meter sneeuw in Obertauern, niemand daar. Daar had ik willen zijn, lopend omhoog, surfend omlaag.
Gisteren was ik in Swalmen. Rommelen bij en met Steven, voor het eerst sinds lange tijd een zak koekjes weggewerkt, een potje tennis, samen wraps gegeten en door naar Astrid. Elkaar aandacht gegeven, 4 uur lang. Vreemd. Verhoogd bewustvoelen. Ja, geen bewustzijn maar bewustvoelen. Een nieuw woord. Het was speciaal. Veel met elkaar gesproken, elkaar onderzoekend aangekeken.
Gisteren was ik bijna dood.
Om 10 uur zet ik Astrid af op het station in Roermond, herinnering aan ooit. Nog niet klaar. Ik verheug me. Ze loopt de hal in, ik zet mijn lampen aan en rijd weg. Het is al laat, ik ben wakker, zet muziek aan, in gedachten over deze avond en de rest. Mijn lampen geven weinig licht, ik had het eerder al gezien en ook vanavond valt het mij op. Ze zijn niet in hoogte te verstellen en weet nog niet hoe ik dat moet oplossen.
Ik rijd op de snelweg. Wil iets sneller dan normaal naar huis en besluit nu eens niet met 90 achter de vrachtwagen te hangen. Ik haal die vrachtwagen bewust in en vraag me af waarom ik dat doe. Als ik nog maar net voor langs ben zie ik aan de rechterzijde 3 fakkels op en neer bewegen. De weg is donker, geen verlichting op dat stuk. Ik zie het gezwaai en in een fractie van een seconde kijk ik naar voren als een zwart autowrak voor mij opdoemt, volledig dwars over de linker baan. Ik kan niet anders dan het stuur direct een gooi naar rechts te geven, niet kijkend of het vrij is, schiet ik net voor de vrachtwagen langs, door de losse onderdelen.
Het duurt enkele seconden voor ik besef wat zojuist gebeurde en ik schreeuw uit volle borst. Eén leven god verdomme, een leven.
Hoe veel geluk mag ik hebben. Vorig jaar november, werd ik op het fietspad aangereden door een dronken bestuurder en gisteren ter nauwer nood een autowrak ontweken. Ik droom zo graag weg ’s avonds op de snelweg in mijn sukkeldrafje. Mag dat niet meer?
Gisteren was ik bijna dood. Maar dat was gisteren. Nu ga ik joggen, laag intensief en daarna boodschappen doen voor mijn korte uitstapje en route de Flensburg. Het is, vrijdag 11 december ’20. Fuck, gisteren was ik bijna dood. Waanzinnig. Wat een timing.
