Buikpijn

Ik ben alleen thuis. Peet is naar haar ouders, Luca is bij zijn vriendinnetje en Gio is vakken aan het vullen. Ik wissel wat berichtjes uit met een vriendin en heb de muziek hard. ‘Low‘ van Kravits knalt door de keuken; ik kan gewoon niet stil blijven staan.

Ik heb sinds zaterdag buikpijn. Probeer mijn voeding aan te passen en met sport en yoga de krampen te verdrijven maar het gaat niet weg. Niets voor mij. Ik vermoed dat het spanning is hoewel Peet en Gio ook een dagje last hadden.

Ik hoor wat mooie nummers en zing – min of meer – mee maar neem toch maar de gitaar in de hand die in geen dagen van zich heeft laten horen. Ik tokkel, de enkele liedjes die ik ken, en speel mee met muziek als Polnareff via mijn afspeellijst voorbij komt. Ik tokkel mee en moet aan Francesca denken. Ik vraag me af hoe het met haar gaat. Ze werkt voor de Italiaanse overheid. Ik heb niet veel goeds gehoord van de mensen die ik ken.

Ik leer haar op Naxos kennen als ik haar op de camping aan het ontbijt aanspreek. Die nacht had ze haar tentje net achter mij opgezet. Heerlijk, ze spreekt 3 talen en ons lange gesprek is een hilarische mix van Frans, Italiaans en Engels. Mijn vader zou jaloers zijn met zijn eigen taaltje.
We trekken een aantal dagen op en wisselen verhalen uit. Zij woont in Rome – logisch – en heeft jaren met een schilder in Marseille gewoond. Op een gegeven moment ging het niet meer en heeft ze hem verlaten. Ze vertelt over Polnareff. Over dit nummer dat voor haar is geschreven :) waar ook Polnareff Frankrijk de rug heeft toegekeerd omdat het hem er niet meer beviel. Een heerlijk melodramatisch nummer. Ik tokkel mee. De bas aanslagen trillen diep, diep, door, in, mijn, buik.

Als ik alleen reis sta ik nog verder open en maak bijzondere vriendschappen. Егор из Владивостока, Ντίνα από τη Νάξο, Marcus aus Frankfurt, Carmine da Roma en Francesca da Roma. Allemaal mensen die zich niet willen laten prikken maar nergens anders heen kunnen dan eigen land want er is geen land meer te vinden dat zich niet heeft geconformeerd aan het systeem van totale controle door NGO en staten die alleen nog maar een controlerende functie hebben.

Als het merendeel van de mensen het er mee eens is of zwijgt wil dat niet zeggen dat ze het bij het juiste eind hebben*.

* Ja, die werkt ook andersom.

Afgelopen week vierde nederland koningsdag ** en hingen de vlaggen buiten. Ik kan het niet meer zien en zal nooit meer een landenvlag uithangen. Als er iets te vieren is dan hang ik mijn eigen vlag uit.

** Ik wil voor dit soort constructen geen hoofdletters meer gebruiken

Ik geloof dat ik nog even door moet tokkelen. ‘Lettre a France‘, nog een keer. Heerlijk. Grazie Francesca.