Clair de Lune

Met slaperige ogen trekt Gio zijn jas aan. Buiten poeiert het 6 Beaufort en hij baalt van de wind. Hij roept nog even dat ik zijn fiets moet repareren en ik vertel hem dat hij mij op een ander tijdstip moet herinneren. Hij schrijft het op het whiteboard; onze nog-te-doen-lijst.

Hij komt nog even terug de keuken in. “Papa, ken je Debussy?”

Nou, kennen is een groot woord. Ik weet dat het een componist was. Hij vertelt me dat hij ‘Claire de Lune‘ een geweldig stuk vindt. “Wel erg lang en lastig om uit het hoofd te leren. Niet veel combinatienoten”. Ik ben benieuwd.

Ik vraag hem of hij weet wat de titel betekent en vertaal het voor hem: helderheid van de maan of, wellicht beter, maanlicht. Laat nou net mijn favoriete pianostuk – foutief – bekend zijn onder de naam ‘Moonlight Sonata’. Grappig.

Une eclair, Luce, straal van licht. Lichtstraal. Le Clair de Lune.

Ik vind zijn muziekkeuze bijzonder. Thuis luisteren wij nagenoeg nooit muziek. Enkel de radio, zo nu en dan. Waar komt die voorkeur vandaan? Hoe is hij gevoed?

Vind ik het zelf mooi? Ik ben gek van pianomuziek maar nee, Clair de Lune is niet mijn ding. Mij te frivool. Te weinig ritme. Geen mooie combinatienoten. Ik weet niet. Wellicht is de toonhoogte niet mijn ding. Maakt ook niet uit. Als hij het maar mooi vindt.

NS:
Enkele maanden geleden heb ik hernieuwd kennis gemaakt met Chi Mai van Morricone; misschien wel het eerste muziekstuk dat ik ooit bewust gehoord heb. Het kwam van zo ontzettend diep. Ik had de melodie zo lang niet meer gehoord dat ik hem bijna vergeten was.
Mijn favoriete uitvoering natuurlijk op piano maar de zogenaamde strijkers in het origineel zijn zeker niet verkeerd :) hoewel de instrumenten, waaronder de drum, niet bepaald lekker klinken anno 2020. Dit vraagt gewoon om een nieuwe uitvoering. Wat vind jij?