Eυχαριστω

Vanochtend zat ik in de buurt van ‘mijn’ bruggetje om ademhalingsoefeningen te doen. Kiran is gestopt met les geven van 6 tot 7 dus ik zoek een andere manier om op te staan. Na 3 maanden elke weekdag les te hebben gehad zitten een heleboel oefeningen al in mijn systeem dus dat gaat wel redelijk. Gisteren en vandaag een eigen routine proberen te ontwikkelen. Lezen, grondwerk, slow jogging naar brug 1, stretching, slow jogging naar brug 2, de mooiste, staande oefeningen, ademhalingsoefeningen, afsluiten, slow jogging terug naar huis, bicarbonata e lemone.

In India sluiten ze altijd af met een bepaalde handeling en de namasté groet. Ik heb daar moeite mee. Namasté betekent zo veel als ‘ik buig voor je’. Een vorm van respect. Past niet bij mij om zo te groeten, waarom buigen? Geeft voor mij een gevoel van onderdanigheid. Ik wil alles als gelijke zien, als een. Doe ik weer onzinnig moeilijk?

Na de lessen dankt de docente ons. Thank you. Bedanken is mooi. Als je je echt bewust bent van wat je zegt. In het Nederlands zeggen we ‘dank je wel’. Dat betekent letterlijk dat ik jou bedank gelijk het Engels. Als ik vanochtend afsluit schiet dit door mij hoofd. Ik wil niemand specifiek bedanken na de yoga maar meer dank uiten voor het geheel. Het ‘een’. Hmm, hoe moet ik dit weer formuleren? Ik wil eigenlijk liever geen woorden gebruiken. Diegene die tegenover mij zit zit daar ook door mij. Ik zie hem of haar, deel van het geheel van mijn omgeving. Thank you of dank je wel is daarin te specifiek. Ik vind het Duitse danke beter net als het Italiaanse grazie, het Franse merci én het Griekse ευχαριστω

Ja, ik vind wel een manier. Wil geen andere begeleider zoeken. Hey Kiran, let’s try something different :)