De club van mannen in witte T-shirts

Het weekje Naxos komt aan zijn einde. Tijd om te gaan. Dina is helemaal in de wolken. Haar dochter is gisteren aangekomen en voor het eerst in acht maanden ziet ze haar kleinzoon. Costa, haar man, brengt ons vandaag naar de haven waar we aan een lange terugreis beginnen. Rond tien uur pikt hij ons op. De vorige keren was hij altijd heel erg stil en alleen in zeer gebrekkig Engels stond hij ons te woord. Dina was altijd mee. Deze week kwam ik erachter dat hij net als mijn vader als gastarbeider in Duitsland heeft gewerkt. Zijn Duits is erg goed. Zodra ik in de auto spring vertel ik hem met een grote glimlach: “Jetz können wir reden, Costa!”

Onderweg praat hij voluit over het eilandleven. Over een gemiste kans bij de aankoop van land, enkele decennia geleden. Hij is blij met het zomerseizoen. De toeristen brengen vrolijkheid naar het eiland. In de winter is het er erg stil. Hij vist veel en vertelt vol enthousiasme over de manier waarop je inktvis kunt vangen en bereiden. Elke dag. Veel heeft hij niet nodig. Hij plukt aan zijn witte T-shirt. “Het maakt hier niet uit wat je voor kleren draagt” en “Ik kan hier rondkomen van 5 euro per dag, ik hoef niets meer.” Net als mijn vader – en David – draag ik vrijwel enkel en alleen witte T-shirts. Ik begin een clubje. Gio draagt ze ook heel vaak. Samen met Costa hebben we nu dus een clubje. Doe je mee? Mijn vader en broertje zijn postuum erelid.

Van Dina heb ik veel geleerd. Ze geeft je het gevoel dat je haar al je hele leven kent. Ze bezit een klein complex met diverse ‘studios’ zoals ze dat daar noemen. Afwisselend grote appartementjes. Ze maakt veel contact en regelmatig worden we verrast met iets lekkers en een leuk gesprek. Drie jaar geleden sprak ze me aan toen ik van de boot kwam. Twee weken later ruilde ik mijn tentje in voor een appartementje met een uitzicht toen Petra zich bij mij aansloot. Vorige week opnieuw. Om ons heen andere bijzondere stelletjes met een lang verleden bij Dina.

Ik lees een citaat van Simone Weil: “Attention is the rarest and purest form of generosity.”

Vorige week vierden wij ons 30 jaar samen zijn. Het was een heerlijk feest. Enkele dagen later vertrokken we naar Naxos. We vlogen het weer onorthodox aan en sloegen een nachtje over. Ik wilde Peet zo graag de Akropolis even laten zien en de nauwe straatjes van Athene. Op een gegeven moment is het ver na middernacht. Wat doe je dan? We staan bij ‘mijn’ hostel. Een paar uurtjes slapen of direct door naar de haven? We kiezen voor het laatste. Het zijn minder dan tien kilometer en we hebben alleen een rugzakje mee dus we besluiten te lopen; een nachtelijke Tour d’Athene :)
Halverwege ontdekken we de gewenste oase in de vorm van ‘Breadfactory‘. Nog nooit eerder zagen wij zoveel lekkers bij elkaar, een 24/7 broodfabriek met de lekkerste broodjes, taartjes en cappuccino. Goed gevoed en ontlast – moi – vervolgen wij onze mars naar Pireaus waar we rond een uur of zeven aan boord mogen.

Gisteren was het tijd om te gaan. De eerste vijf uur van deze reis genieten we van vergezichten en de vele tinten blauw, maar gaandeweg de dag ben ik toch wel klaar- en doorgezeten. Pas om drie uur in de nacht doken we in ons heerlijke bedje.

Uitpakken

De jongens waren allebei al vroeg op pad. Luca werken en Gio naar Amsterdam. Tijd om de rugzak uit te pakken en het huis weer eigen te maken. Ik wil stofzuigen en zwabberen :) en Peet gooit de eerst wasjes erin. Daarna drinken we samen koffie. Onder de trap staan nog de cadeaus van Lambrusco Evening. Ik zie ook dat er nog een pakketje uit Duitsland is bezorgd. Ulf en Sylvia hebben zich helemaal uitgeleefd. Mooie woorden en een oude foto van ons allen. Wat kun je nog meer wensen dan goede vrienden. Aandacht, maakt alles mooier. We pakken ook de andere cadeautjes uit, zo veel vrolijks en al dat lekkers. We zijn helemaal verbaasd. Dat wordt genieten.

Mannen in witte T-shirts hebben geen logo nodig. Fijne mensen om ons heen en aandacht voor elkaar. de rest is blah blah blah.

Fijn dat jullie er zijn.

NS
Aanmelden voor de club van mannen in witte T-shirts (i.o.) kan via dit formulier. Let op, je kunt niet zomaar lid worden van deze club en je wordt ook niet zonder meer opgenomen. Er vindt in eerste instantie een antecedenten onderzoek plaats waarbij met name het flashen van logo’s in de verleden tijd werd :) geëvalueerd. Besef ook dat deelname aan deze club op eigen risico is en vergeet vooral niet bij de inschrijving minimaal vijf foto’s bij te sluiten waarbij de respondent, in het openbaar, een wit en logoloos T-shirt draagt! Zonder dat heeft aanmelding geen zin.

NNS
Waarom wilde ik zo graag de Akropolis aan Peet laten zien? Precies drie jaar geleden zat ik aan de voet van deze bijzondere heuvel. Meerdere uren, op een lang, marmeren bankje, in de schaduw. Honderden mensen kwamen aan mij voorbij. Geen enkel gesprek ontstond. Op de achtergrond speelde een straatmuzikant ‘Il Partizano’. Ik zal niet de goede uitstraling hebben gehad wat heel goed mogelijk is. Het was een woeste tijd en ik zat vol woede over dat wat zich voor mijn neus ontvouwde. Wow. Net nu ik dit schrijf, hoor ik de muziek via mijn afspeellijst, de eerste klanken van … Il Partizano. Dat verzin ik niet!
Aan de voet van Akropolis liep Socrates, de man die stelt dat je je alleen kunt ontwikkelen door de dialoog. Hij was zo’n voorstander van het gesprek dat hij zelfs weigerde te schrijven, Alles wat we van hem (denken te) weten is door zijn leerling Plato op schrift gesteld ;)

Schermafdruk uit: Socrates op Sneakers.