Det doon die

Teleurstelling is vaak het resultaat van slecht afgestemde verwachtingen. Vanochtend had ik een lang gesprek met een van de jongens over vriendschap. Ik herinner me nog – ooit, Gio in de buik – dat een vrouw ons vertelde dat het alleen maar mooier wordt, naarmate ze ouder worden. Een grappig moment om ver vooruit te kijken, als je zelf, in het moment, zo vol verwachting bent. Ik heb haar wel gehoord en kan, nu, niet anders dan instemmen.

Ik geniet van de gesprekken met de jongens en probeer te luisteren, wat voor mij moeilijk is omdat ik al zoveel posities heb doordacht, doorleeft én veel te snel de rol van alwetende vader aanneem. Bah.

A twist

Ik kom een grappige visual tegen met een verzinsel van Kurt Vonnegut. Hoe je met een draai van ‘alles’ een ‘niets’ kan maken. Ik las zijn meest bekende boek – The Slaughterhouse Five – waarin hij elke negatieve gebeurtenis besluit met het zinnetje ‘So it goes‘. Hij wil hiermee te kennen geven dat niets hem nog verrast.

We spreken over vriendschap, mannen vriendschap en ‘de beste vriend’. Ik zie hem de laatste maanden stoeien in zijn denken en gesprekken, ook met Petra. Ik zie welke kant hij op beweegt. Het inzicht dat je verschillende vrienden hebt in verschillende situaties is iets wat hij zelf al uitspreekt. Vergeleken met de meesten om hem heen is hij breed geïnteresseerd en wil hij spannende activiteiten ondernemen en op reis. Ik hoor hem steeds opnieuw voorstellen doen en manoeuvreren om ze te realiseren.
De meesten zijn geremd, nu al druk-druk-druk en in een relatie. “Het is”, vertel ik hem. Zoek verder. Je kunt binnen meerdere vriendengroepen leven en tegelijkertijd ook nog losse vriendschappen onderhouden. Wat zijn jouw verwachtingen, jongen? Welke rol wil jij in een vriendschap vervullen? Sla je deuren dicht of neem je, voor onbepaalde tijd, een beetje afstand als het niet bevalt en accepteer je, wat is, gebeurd?

Ik herken zijn zoektocht naar die ene supervriend. Volgens mij is het een Disney-sprookje; een belastend patroon vol verwachting. Tenzij, je het geluk hebt dat, je op een dag wakker wordt en voor het eerst ervaart dat zij al jaren naast je is.

Dromen. Hij wil dromen. Niet alleen, maar samen. Dromen, fantaseren, samen doen. Ja, het is mooi als je, samen dromen kunt. En hoe denk je over in je eentje dromen? Of, zoals ik, soms samen en soms alleen? Ik ben benieuwd.

Het is. Is dat zo?

Ik heb mij vaak afgevraagd of ik te laconiek ben; een mooi woord voor iemand die ‘het’ vaak laat liggen, er niet boven op zit. Ik kan niet anders dan bevestigend antwoorden. Vaak ben ik passief, meestal ben ik dan nog niet zeker over mijn keuze of heeft het voor mij geen prioriteit. Gelukkig heb ik het idee dat het, berustend laten sudderen in de regel goed voor me uitpakt, zelfs als het in eerste instantie pijnlijk is of later sores geeft. Het maakt verder ook niet uit. Futiliteiten, volgens Vonnegut. Ik stel bij of pas me aan.

Het is, vrijdag, 13:36. Het waait, om huis. Heerlijk.

NS
Vandaag had ik ook een gesprek met Cees. Ik vertel hem wat ik zie in het project waaraan we samen werken … samenwerken. Ik vertel hem over het gevaar van mensen die altijd lachen en dat ik weet dat er mensen zijn die het geld najagen, ongeacht de goed gevulde bankrekening. Ik kan ze zelfs begrijpen en benijd ze niet. Geld is voor mij geen goede indicator voor rijkdom. Mensen die hiervoor leven zijn heel vaak kinderlijk eenvoudig en voorspelbaar: Det Doon Die, So it goes en Het is. Hop hop, vooruit. De markt, mijn grote vriend, is groot genoeg; zelf leiding nemen en bijstellen of aanpassen waar dat nodig is.

NNS
‘Det Doon Die‘ is een opmerking van Rogér. Ik heb hem pas op late leeftijd leren kennen binnen een groepje windsurfers en snowboarders. Ze zijn allemaal levensbeschouwelijk ingesteld en ik voel me goed in hun nabijheid. Zo nu en dan komen we bij elkaar. Op de foto ben ik samen met Peet bij Roger en Cecile aan de Zeeuwse kust. Het waait, kiters op het water, en wij genieten. Ik hou van mijn vrienden.