Een keer planeren
Het waait, het waait.
Het waait zo waanzinnig hard dat ik helemaal gek word. Vandaag heb ik afspraken staan en ik kies ervoor om niet te gaan surfen. Ik herinner me nog de herfststorm in 2018. Alleen nog idioten op het water. Waanzinnig om te zien. Veel oud materiaal en nog oudere gasten. Fantastisch om te zien hoe op momenten werkelijk alle zeilen plat liggen omdat het beukt.
TV Gelderland doet verslag en ik geef commentaar na 30 en 60 seconden .. die dag waaide het echt te hard!
Surfen is een elementaire sport. Natuurlijk, je hebt materiaal nodig, een plank, een zeil maar verder geen belemmeringen, geen regels, afstanden of paden te volgen, vrije ruimte. Je speelt met de natuur, de wind, het water, zwaartekracht. Bij het vangen van de wind komt er een moment waarop de plank niet meer door het water maar over het water glijdt; planeren. Dat is het moment waarop je nagenoeg het zelfde tempo hebt als de wind. Je maakt deel uit van de wind. Planeren is geweldig.
In mijn studententijd heb ik veel gesurft. Na school het materiaal op de fietskar, één hand aan het stuur, de ander aan de kar. Onderweg naar Asselt of de Weerd. Vaak was het koud, regenachtig en natuurlijk fckng vlagerig. Zeil optuigen, kleren uit, wetsuit aan. Brrr. Veel tijd gaat voorbij alvorens de plank het water raakt. En dan, de ellende van het surfen in Nederland, de wind die nooit maar dan ook werkelijk nooit constant waait. Maar, alle leed was vergeten als ik planeerde. Mijn dag was goed .. ook al bleef het maar bij 1 keer :)
Ik verheug me op dit seizoen. Planeren met Luca en Gio. Dat wordt gaaf. En nu, nu ga ik naar buiten. De wind in op zoek naar brood. Het waait.
