Een nacht
Aan het einde van 7 weken rondreizen komt bijna een einde als ik nog een keer overnacht bij Anna Rita, ergens in de buurt van Bologna. Ik kom met de trein vanuit Rome aan en ze haalt me op in haar geleende Fiatje 500. Ze vraagt of ik honger heb, het is 12 uur.
Thuis wil ze naar de supermarkt, ik ga met haar mee. Ze koopt zoals altijd groot in en bij alles vragend of ik nodig heb. Thuis wordt gekookt en de tafel mooi gedekt. Zia Marisa aan kop. Fijn om weer samen te zijn. ’s Middags wil ze graag 2 uurtjes snelwandelen. Omdat ik mijn buikje heb zien groeien wandel ik mee, met mijn gedreven, energieke, extreme nichtje. In mijn jeugd had ik nooit veel contact met haar. Zij en David waren twee handen op een buik, ik wilde daar niet tussenkomen hoewel ik ergens wel jaloers was op hun verbinding. Dat heeft heel erg lang geduurd. Het is mooi om te zien dat Gio een zelfde verbinding met haar voelt. Heel, erg, mooi. Over een paar weken wil ik met hem weer naar haar toe vliegen.
De laatste jaren heb ik meer contact met haar. Het valt me op dat we over heel veel dingen het zelfde denken waarbij zij een meer extreme manier van handelen heeft. Zij sluit deuren als ze geconfronteerd wordt met mensen die iets doen wat haar niet aan staat. Ik probeer haar uit te leggen dat ik nooit deuren sluit. Dat ik afstand kan nemen en laten bestaan maar dat ik altijd open sta voor contact. Dat ik me altijd afvraag wat ik van de ander te leren heb.
Gisteren sprak ik Mark, vriend en compagnon van Oscar. Hij vraagt of ik in het museum ben geweest in Athene. Ik moet ontkennend antwoorden. Hij is verbaasd: ‘Wellicht het mooiste museum dat er bestaat!’ aldus Mark. Ik denk meteen, ‘dan heb ik nog een reden om terug te gaan’ maar vertel hem dat ik niet op reis ben gegaan om kunst of gebouwen te zien maar om te voelen en gesprekken te voeren.
De aanzet tot deze reis was een mooie foto van de Portara. Ik schreef er al vaker over. Op Naxos ontmoet ik Dina. Ze vertelt mij: Everyone always comes back to Naxos, the Portara never closes. Nee, ik wil open staan en af en toe met deuren gooien, ja, maar open staan.
Als ik de laatste avond in Italië met familie om tafel zit vertel ik Aldo over Dina. Op precies dat moment stuurt zij mij een foto met het onderschrift: The Queen of the Night, this cactus makes a flower in September for only one night. Als je slechts een nacht mag bloeien dan hoop ik dat het een mooie nacht is. Tijd.
NS
Ik vraag een vriendin hoe het met haar en haar vriend is. ‘Beiden hard en veel werken. Het gaat goed.’ Ik denk dat we een bakkie moeten doen :)
NNNS
Zijn mensen niet eigenlijk ook gewoon bloemen?
NNNNS
Dit is de laatste bloem die ik stuurde naar Isabelle, mijn zus. Al zo lang ik haar ken stuur ik haar foto’s van bloemen en heel vaak veranderd ze dan haar profielfoto in een bloem. Happy. Op de achtergrond een gemêleerd mozaïek, zo mooi.
