Niet zo veel keuze?

Kort na het overlijden van David zat ik bij mijn vader aan bed. hij vroeg mij hoe ik dit zo kon doorstaan, de dood van David, zijn eigen ziekte en mijn prille vaderschap. Hoe ik zo sterk kon zijn. Ik vertelde hem dat ik niet zo veel keuze had. Zijn ogen spraken, een combinatie van ongeloof, trots en bewondering.
Enkele weken later ga ik op bezoek bij hem in het hospice. Hij vraagt me op te letten op mijn moeder. ‘Remo, de mensen zijn slecht en willen geld van je moeder zien.’ Ik heb hem niet met zoveel woorden kunnen antwoorden of geruststellen. Mijn moeder was niet te controleren in haar uitgaven en ik ben blij dat ik me tot vandaag nog niet in die rol van alwetende zoon heb hoeven voegen.

Een paar jaar eerder was ik gestart als verkoper bij Danka waar ik een aantal topverkopers leerde kennen. Een van die mannen was Cees. Cees realiseerde zijn jaartarget in enkele maanden waarna hij weer vrolijk verder kon met dat waar hij op dat moment zin in had. Cees verkocht duur. Als iets een adviesprijs had dan gooide hij er met een grote glimlach steevast 20% bij op. Ik begreep dat niet en vroeg om uitleg. We kregen toch een adviesprijs mee waarop we, al dan niet in overleg, korting konden geven? Cees had daar een hele eenvoudig verklaring voor. ‘Ik bepaal zelf de prijs en als mijn klanten niet de moeite doen om zich te verdiepen in de prijs voor dit apparaat dan is dat hun keuze. Ik probeer zo snel mogelijk mijn jaartarget te realiseren.’ Ik had moeite met die houding. Vandaag begrijp ik hem. Hij legt de verantwoordelijkheid bij de klant.

Mijn vader was erg cynisch. Ik herken het in mijn zus. Ik ga daar niet in mee. Mensen stellen doelen en proberen die te realiseren. Het is aan de betrokken partijen om daar paal en perk aan te stellen en zich te informeren. Dit is volstrekt logisch. Geen reden tot cynisme lijkt mij.

Het is aan mij om te bepalen of en door wie ik genaaid wil worden. Ik wil in ieder geval niet verkracht worden door de huidige regering en het gedachteloze apparaat dat er achter schuil gaat. Een regering die met een lachend gezicht durft te beweren dat we een vrije wil hebben tot het nemen van een injectie. Een regering die het de kinderen onmogelijk maakt om nog langer op een impulsieve manier te leven en zich te begeven in de menigte. Een regering die met een glimlach kan verkondigen dat de injectie veilig is. Het is een gotspe!

Tieners zijn bereid tot het nemen van een injectie

Ik lees vandaag via het nieuws dat tieners een grote bereidheid hebben tot het nemen van een injectie. Ik kan woest worden van dergelijke nieuwskoppen. Vraag ze eens waarom ze die injectie nemen en dan zal je horen dat ze zonder prik te veel belemmerd worden in hun vrijheid, gehinderd impulsief uit te gaan of te reizen.

Ik maak me zorgen

Een regering die durft te stellen dat de lage aantallen in ziekenhuisopnames zijn gerealiseerd door de miljoenen injecties terwijl de neerwaartse curve een jaar geleden, zonder injecties, zelfs extremer was! Kijk gewoon eens een willekeurig interview van Jorn, Maurice of Willem.

Naar analogie van Cees: als mensen het niet willen onderzoeken, dan moeten ze het ondergaan. Als mensen niet willen onderhandelen, dan moeten ze betalen, of de mouwen opstropen.

Ik schaam me voor de regering. Ik schaam me voor de gedachteloze idiote gang van zaken. Ik schaam me. Vluchten kan niet meer. Ik zou niet weten waarnaar toe. Het is overal hetzelfde.

Ik klaag jullie aan, ik klaag de regering aan.

Mijn vader vertelde mij dat mensen slecht zijn. Ik wil dat niet van hem aannemen. Ik denk dat de meesten mensen enkel en alleen kortzichtig zijn slechts uitgerust met een beperkt logisch denkvermogen. Dat ze niet in staat zijn of de behoefte hebben om dat-wat-speelt met een heldere blik te beoordelen. Er is zo ontzettend veel informatie te vinden waarmee alle besluiten worden gecriminaliseerd.

Bloedkanker

Mijn vader is overleden aan RAEB-t, een extreem zeldzame vorm van bloedkanker. Het idee, mijn vader die zo veel waarde hecht aan ‘het bloed’ overlijdt aan de gevolgen bloedkanker. Een vorm van kanker waarbij het oorzakelijke verband met het inademen van benzeen is aangetoond. Je moet er de humor maar van inzien. Mijn vader, de gastarbeider, de pompbediende. De man, die het grootste gedeelte van zijn leven, met een lachend gezicht, voor andere mensen, de benzinetank heeft afgevuld, overlijdt op 69 jarige leeftijd aan de gevolgen van bloedkanker. De man die dacht dat hij kon schitteren door afwezigheid terwijl hij zorgde voor biefstuk op zondag. Ik heb het hem nooit verteld. Hij had kunnen weten dat benzinedampen niet zo heel erg bevorderlijk zouden zijn voor zijn gezondheid. Hij rookte zich te pletter maar bicarbonato en olijfolie zouden hem redden. Hij werkte zich kapot. Had hij een keuze? Ja, hij had een keuze. Zag hij mogelijkheden?

Er zijn altijd mogelijkheden. Er zijn andere wegen of nieuwe paden te ontdekken. Soms moet je daar iets voor laten, soms duurt het wat langer en is het zwaar maar krijg je er zo veel terug. Ik spreek voor me zelf. Ik ben begenadigd waardoor ik anders lopen kan. Ik weiger het pad van de regering! Ik protesteer.