Ever Been to the Moon

Je stapt nooit twee keer in de zelfde rivier.

Een idee, vaak opgeschreven en vaak door mij gelezen. Ja, de rivier is elk moment anders, nieuw water, zandkorreltjes en steentjes verplaatsen zich onder invloed van het water, dus ja, je stapt nooit twee keer in de zelfde rivier.

Enkele weken geleden las ik een spin of van dit inzicht waarvan ik alleen de strekking nog kan herinneren: Je loopt nooit twee keer het zelfde pad (de zelfde route).

Wandelen is een van de vele manieren waarop ik mijn tijd besteed. Heel vaak rondjes vanuit huis, al dan niet met Teun, Petra of iemand die ik graag zie. Vanuit onze woning hebben we veel keuze, ik kan richting zuid, noord en west, de natuur in, veelal aangelegd maar in ieder geval behoorlijk vrij van mensen, verkeer en bebouwing. Velden, riviertjes, waterpartijen, riet, bruggetjes, bomen en heuvels in de verte. Rondjes van 15, 30, 60, en 120 minuten, al naar gelang de hoeveelheid tijd, die ik wil nemen.

Ondanks het ruime aanbod zijn het natuurlijk bekende routes, bekende paden, die ik regelmatig loop. Hoewel we onlangs nog twee nieuwe, offroad, paden hebben kunnen toevoegen aan de selectie. De meest gelopen route is toch wel de wandeling met Teuntje. Vanuit huis een blokje om, via de bushalte en weer terug. Teun achter me aan, in zijn tempo en ik slenterend. Af en toe door de knieën of vooroverbuigend, contact met Teun.

Vanochtend loop ik dit kleine rondje en denk ik na over het idee dat je nooit het zelfde pad een tweede keer loopt. In die gedachte is het niet zo zeer het pad dat verandert maar ben jij de verandering. Nee, het pad is slechts beperkt onderhevig aan verandering of erosie maar wat wij veranderen elke dag. Ik vraag me af in hoeverre ik vandaag een ander mens ben dan gisteren? Hmm.

Mooi idee.

NNS
Gisteren ben ik begonnen aan zo’n heerlijk gekke Italiaanse romkom: Ever Been to the Moon. Ja, zeer stereotype en na enkele minuten weet je wel hoe het verhaal zal gaan lopen – en ze leefden nog lang en gelukkig – maar die Italiaanse energie, heerlijk, die snelheid. Altijd willen ze het weer anders doen. Het zelfde en dan toch anders; genetisch bepaald ziekte :)
De scene waarbij de twee bareigenaren voor het eerst concurreren om de aantrekkelijke cliënte uit Milaan binnen te halen. Heerlijk. Ook de ‘gekke’ neef Pino met zijn gevatte feedback. ‘Ik ben niet dom, volgens de dokter is mijn cognitieve ontwikkeling vertraagd.‘ Of: Guia: ‘Wie verkoopt er nu een huis met een bewoner?’ Pino: ‘Ja, wie verkoopt er nu een huis met een bewoner?‘
De laatste weken speel ik met het idee tijd in Noord Italië te gaan zijn. Ik wil het gebied rondom het Gardemeer verkennen, om er ‘mijn ding’ te doen en als uitvalsbasis voor de ontelbare hobby’s. Als ik dit heerlijke snelle Italiaans op mij afgevuurd krijg dan wordt dit alleen maar duidelijker. Hoe zou het daar nu zijn?