Hier en nu
Hier en nu, plaats en tijd
Vorig weekeinde voerde het Pieter Pad ons door Swalmen. Het is en blijft verbazingwekkend dat de route zowel door Ommen als Swalmen loopt. Het paaltje met bewegwijzering, nota bene, bij moeder voor de deur. De wandeling zelf, door het bos, op 100 meter van Ryterveld no. 17, waar ik vanuit het zolderraam mijn bos in tuurde en haar geur kon vangen.
Als we dit bos in lopen ligt een boom over ons pad. Ik stel voor om te stoppen voor ontbijt. Het is grotendeels naaldbos, die geur, het geruis van de wind door de bomen. Ik maak een foto.
Ik kan moeilijk schrijven over dit weekeinde. Astrid vroeg mij een paar dagen geleden ‘Wat doet dat met jou?‘ als ik haar vertel over David, zijn creativiteit en het groeiende respect. Ja, een dergelijke gebeurtenis zet alles in een ander perspectief en het ligt in mijn mogelijkheden om te wisselen. Heb ik een gelukkige jeugd gehad? Opnieuw, als ik Astrid mag aanhalen: “Soms kut en soms gewoon en soms te gek.” Als ik het in een woord mag samen vatten dan is dat ‘Ja’.
Te veel gedachten om nu van mij af te schrijven.
Waar ga je slapen als je in Swalmen moet overnachten? De laatste jaren maak ik altijd gebruik van de gastvrijheid van Stefan, hij woont geweldig mooi in een heerlijk huisje aan de Leuker, op hemelsbreed 50 meter van het pad. We kiezen ervoor om, net als vorig jaar, de eerste etappe, onze tent op te zetten.
In het verlengde van mijn bos, richting Duitsland, net voor de grens, vind ik plek op Camping de Grens. Ik spreek met de eigenaar, een voormalig aspergesteler en we wisselen verhalen uit over de teelt en boer Jo. Zelf heeft hij zijn velden opgedoekt en alleen nog een beetje tuinbouw. Ook het vee is van de hand gedaan, ingeruild voor mensen :) de camping heeft zijn prioriteit.
Wij zetten ons tentje aan het eind van de camping op. Het is nog steeds fantastisch weer en we genieten van een heerlijk stokbroodje zalm en een Merlootje want na de dubbele Bienenstich bij moeder is er geen plek meer voor een volledige maaltijd. Opnieuw, de wind, het ruisen door de toppen, blauwe lucht. Ik mis de bossen. In Arnhem Zuid is nagenoeg geen boom te vinden. In plaats van bos hebben we heel veel water om ons heen in de vorm van slootjes en plassen met hoge grassen en riet waar ook de wind door suist.
Wat doet het met je?
Ik leef hier en nu, kan gebeurtenissen en gedrag uit mijn verleden niet keren. Ik voel me niet schuldig en kan ook mijn ouders niet beschuldigen. Ja, ik mis hem. Hoe zou het zijn geweest .. maar dat brengt niets en zelden schiet een dergelijke gedachte door mijn hoofd. Achteraf? .. kijk je een koe in de kont.
Da Natali
Dit weekend was het groot feest Da Natali. De jongens hebben het huis voor zich alleen en ik weet dat ze een feestje hebben gepland. We merken dat onze afwezigheid – het vertrouwen dat we ze geven – de jongens goed doet. Ze zijn samen verantwoordelijk. Luca en Gio hebben allebei hun vrienden uitgenodigd en samen gefeest, rondom het kookeiland, drankspelletjes, helemaal ideaal volgens Luca. Ik vind het mooi om te zien dat die twee samen feesten, samen trainen, samen eten, samen gamen, elkaar feedback geven over kleding en schoenen en natuurlijk ook .. samen ruziën; samen. Ja.
NS
Grappig. Als ik bij mijn moeder op het balkon sta kijk ik opnieuw, hetzij in de verte, op hetzelfde bos, aan de kerk voorbij.
NNS
Ik kom vanochtend voor de zoveelste keer aan op kantoor en werp een korte blik op de gameconsole als ik voor het eerst bewust het citaat verwerk: ‘Rise by Lifting Others.‘ Ik zet de machine aan. Hij start op met ‘Jetfighter‘, ooit, mijn favoriete game, toen ik nog hoop had op een toekomst als straaljagerpiloot. Helaas kon ik het blauw niet van het rood onderscheiden dus die droom was snel niet meer dan dat .. een droom :)
NNNS
Ik was niet zo goed in het optillen van anderen. Had genoeg aan mezelf, toen. Ander onderwerp, ander moment.
