Hoe voelt dat?

Soms kun je met 3 woorden zo veel vragen.

Vorige week hebben we uitgelopen in onze achtertuin na enkele dagen Piet ‘r Pad. Het is mooi weer en zonder 20 kg bagage is het makkelijk lopen. Het valt me op dat je dan meer in de omgeving bent. De rugzak vraagt toch veel aandacht door zijn aanwezigheid en gewicht. Als iets niet bevalt dan passen we het aan dus verder optimaliseren van uitrusting én lichaam (uit-rusting?). Ik ben benieuwd.

Ergens halverwege de wandeling kijken we uit over grasland, richting een bosrijke stuwwal uit de ijstijd; daarachter ligt Oosterbeek. Voor mij voelt het altijd als een soort voorlandschap, onderweg naar de wintersport. Mijn eerste ervaring in de bergen heb ik pas op latere leeftijd. Het maakte toen een enorme indruk, mijn eerste afdaling, rode piste, Valloire. De eerste keer sporten in de bergen, voor het eerst op ski’s. Wow, ik dwaal af. Koeien.

Grasland, overlopend in heuvels. Super blauwe lucht, volgroen gras, bonte koeien in de wei. Een bijzonder exemplaar rent supervrolijk rond en komt op mij af. Ik doe het zelfde – dat supervrolijk rond rennen – en nader zo dicht als kan, gehinderd door een slootje. De koe blijft staan en kijkt. Kijkt een koe? Denkt zij? Is zij bewust? In ieder geval, deze koe is nieuwsgierig. Dat alleen al vind ik mooi. Ik houd van nieuwsgierige koeien*.

We staan meerdere minuten tegenover elkaar. Rustig. Geen woorden, behalve dan, nu.
Vanochtend verwijder ik onzinnige foto’s uit mijn album als ik koe 7621 tegenkom. Ik moet aan Astrid denken en mail haar de foto. Ik vertel over de ontmoeting. Ze vraagt: ‘hoe voelt dat?

* Ik houd ook van nieuwsgierige mensen

NS
Dit was koe 7621. Op het andere oormerk zie ik dat zij op 27 augustus 2019 haar laatste climax heeft beleefd.

NNS
We gaan zo weer op pad. Ik ben nieuwsgierig of 7621 er ook weer is.