Hoe zit je erbij
“How do you expect me to change my lifestyle if you are serving me the same crap that brought me here?”
Aseem Malhotra
In een nog niet zo ver verleden was Petra ziek. Tijdens en na de ‘behandelingen’ vroegen vriendelijke verpleegsters wat ze wilde eten. “Peperkoek, gevulde koek, Cup a Soup, Cola, Appelsap?” Verzin het maar, ze serveren het. Ik had me enkele jaren daarvoor in redelijk korte tijd extreem verdiept in dit onderwerp en ik ben ervan overtuigd dat de meeste ziektes ontstaan door verkeerde voeding en een beschadigd spijsverteringsstelsel. Ik ging in gesprek met een van de eindverantwoordelijke personen op de afdeling over het aanbod en “geld” was het antwoord. Woest makend als je weet wat er per ‘behandeling’ wordt gerekend! Malhotra vertelt erover: Big Food.
Bloed doneren
Sinds kort doneer ik bloed. Mijn vader heeft dat jaren gedaan en helaas ook zelf in grote volumes mogen ontvangen omdat hij leed aan bloedkanker. Ondanks dat ik moeite heb met de organisatie – bekijk de documentaire – heb ik na lang wikken en wegen toch besloten om te geven; te geven in de gedachte dat het voor een andere persoon belangrijk is.
De eerste keer vond ik het best spannend. Ik heb moeite met de omgeving en hoor mijn vader zeggen: “In ziekenhuizen worden mensen ziek“. Ik zie tientallen stoelen met afzuiginstallaties. Rondlopende poppetjes in witte jassen. Ik zet me eroverheen. Ook bij mij komt een verpleegster aan de stoel. Ik had het aanbod in de ‘kantine’ al gezien. “Wat wilt u drinken of eten? Cola, gevulde koek, chocolade?” Ik schiet in gedachten terug naar de behandeling van Peet en bestel een glaasje water. Een halve liter bloed kan ik wel missen. Ik spreek de dienstdoende manager aan op het voedselaanbod. Hij maakt een ongeïnteresseerde indruk en houdt een verkooppraatje over cola. Ik vertel hem dat ik snap hoe suikers en cafeïne werken, maar dat het ook gemakkelijk anders kan.
Het aandeel van ons BBP dat aan gezondheidszorg wordt besteed neemt jaar na jaar toe. Ik meen inmiddels al meer dan 20%.
De Vallei
Gisteren bezocht ik samen met Peet het afscheidsfeest van basisschool de Vallei. Een initiatief van Maaike, al bijna 20 jaar geleden, waarin zij ernaar streeft om kinderen in vrijheid en het eigen tempo te laten leren; democratisch onderwijs, een schoolgebouw zonder klassen, klaslokalen of een vastomlijnd en vooraf bepaald lesrooster. Een heel bijzondere vorm van onderwijs en behoorlijk spannend voor ouders die zelf als kind heel goed door hoepeltjes konden springen :)
Als ik Luca voor het eerst naar die school breng zijn er problemen met het netwerk. Maaike duwt mij de telefoon in de hand. “Dit is het nummer van de helpdesk. Bel ze maar.” Tekenend voor Maaike, tekenend voor deze school. Help jezelf. Neem eigen verantwoordelijkheid. Laat je niet de les lezen door mensen in witte jassen of die engerds met een stropdas om.
De basisschool heeft duizenden leerlingen een unieke ervaring gegeven. Veel van die leerlingen zouden in het reguliere onderwijs doodongelukkig zijn geworden of platgespoten of allebei. Wij zijn Maaike, Katrin, Esther en Do heel erg dankbaar voor deze bijzondere tijd samen waarin we zelfs een 2-tal jaren de school met eigen geld hebben bekostigd. Eigen verantwoordelijkheid. Zelf de regie nemen. In Nederland houden ze daar niet van. De Nederlander wil geleid worden en laat zich leiden en iedereen die zich daar tegen verzet moet worden uitgeschakeld door technocraten en hun ‘wetenschappelijke’ of ‘democratisch tot stand gekomen’ regeltjes. De school moet ondanks de 200 leerlingen van vandaag haar deuren sluiten.
Voor Maaike en haar collega’s komt iets nieuws.
NS
Toen Luca op een gegeven moment toch naar de gewone ‘basisschool’ wilde zaten we binnen een half jaar om tafel en schoven ze mij een briefje toe met daarop de tekst: “Wij willen dat u Luca Ritalin geeft en anders kan hij op deze school niet blijven.” Ik heb dat briefje omgedraaid en ze de suggestie gedaan het zelf eens te proberen. We hebben van alles aangepast en een weg gevonden.
NNS
Bij voeding denken mensen meestal aan dat wat wij door onze mond naar binnen schuiven, maar voeding is veel meer. In mijn visie is alles voeding. Alles wat tot mij komt, is voeding en ik, mijn lichaam en mijn persoon, zijn extreem doorlatend. Alles komt tot mij, in mij en vormt mij. Het eten, het drinken, de lucht, de gesprekken met mensen, dat wat ik lees en bekijk en trillingen. Trillingen via de klankkast van mijn gitaar, en ook de vibraties van het gras dat beweegt in de wind. En helaas ook de trilling die via UMTS door mij gaat, omdat de Regering “smart cities” wil bouwen. Die slimme mensen zijn een fan van Engels jargon. Dat klinkt zo veel beter. En smart is absoluut geen acroniem, hoewel het wel heel goed zou passen: Surveillance Monitoring Analysis Reporting Technology.
Alles is voeding en ik bepaal wat ik tot mij neem.
NNNS
De Vallei hanteert de sociocratische methode waarbij beslissingen werden genomen op basis van een meerderheid waarbij er niemand ‘overwegende bezwaren’ mocht hebben. De openingsvraag van elke bijeenkomst was: “Hoe zit je erbij.” Een heerlijke vraag en eigenlijk de mooiere variant op het “Hoe is het met je?” Ik zal hem vaker stellen.
NNNNS
Mechteld. Tegen de tijd dat het feest bijna ten einde loopt fietsen Peet en ik naar de school in Driel. Ik had vier cadeautjes en vier keer een kort briefje geschreven. Op zoek naar Maaike, Do, Katrin en Esther. Ik omarm Maaike en Mechteld komt erbij staan. Ik ben haar helemaal vergeten. Ik vraag me af hoe dat kan. Wellicht is het een compliment naar haar? Ze is er, ze doet haar ding, ze valt niet op. Een stille kracht.
NNNNNS
Op de foto staat een houten hut. Deze is door de kinderen van de Vallei zelf ontworpen en in elkaar getimmerd. Onvoorstelbaar in deze tijd. Geef ze hamers, zagen, hout en spijkers. Laat het ontstaan. Rondom het huisje werden allerlei nieuwe ruimtes gecreëerd. Nu ik er zo over schrijf, krijg ik een grote glimlach op mijn gezicht. Vorige week heb ik achter in onze tuin bomen en struiken gesloopt en een bende ruimte gemaakt. Ruimte voor ons tuinhuis dat gaandeweg mag ontstaan. Ik wil en ga het zelf doen. Zelf de fundering storten, poeren plaatsen en zo voort. Gaaf.
NNNNNNS
Malhotra is hartchirurg en hij spreekt zich uit over de gezondheidszorg in het algemeen en de prikjes in het bijzonder. Hij heeft wel heel veel woorden nodig om toe te lichten waarom hij zichzelf ook twee keer heeft laten prikken :) Ik vergeef het hem.
NNNNNNNS
Absolute risico reductie of relatieve risico reductie? Twee totaal verschillende cijfers. Ooit claimde Pfizer een RRR van 90% (Pfizer heeft dat cijfer zelf mogen meten – wij van WC-eend – en gaandeweg de tijd werd dat cijfer overigens keer op keer naar beneden bijgesteld). Het ARR was echter van het begin af aan ver beneden de 1% en dat gemeten over een totale bevolking, dat is dus inclusief bijvoorbeeld 50% mensen met overgewicht. Jongeren tussen de 0 en 20 hadden nagenoeg 0% kans op bijwerkingen. Malhotra rekent het ons even voor vanaf minuut 50. Het is eigenlijk een eenvoudig sommetje als je even meerekent en dan snap je ook meteen hoe ons die prikjes zijn aangesmeerd.
NNNNNNNNS
En ja, natuurlijk drink ik heel af en toe ook wel eens cola. In combinatie met rum voor mij de start van een avond rockmuziek bij Dollars.
