Je moet het wel zien
Zaterdag zijn we gestart met etappe 5 en 6 van Piet’r Pad ook bekend als het Pieterpad. Ergens in Rolde uit de bus en wandelen, via bosrijke weggetjes, bijzondere veenachtige graslanden met veel vennetjes en zo nu en dan een stuk beton. Op naar Sleen, of toch niet :)
De tweede dag is het een lange route. Na 10.000 stappen komen we een man tegen. Petra maakt contact. De man kijkt mij aan en zegt tegen Peet: ‘Hij heeft het zwaar.’ Ik lach, hij heeft gelijk. Aardig wat gewicht, op mijn rug en dikke lucht. Ik vertel hem dat ik mijn verleden met mij draag. Ik zie zijn ogen. Een bepaalde alertheid. Hij loopt verder.
Er staat een bankje voor een pollengrasland gemengd met watergeultjes. In de verte graast een kudde schapen. We nemen pauze, gaan voor droge worst, een kaasje en sluiten af met een cappuccino en een stroopwafel.
De man komt terug en blijft op een paar meter van ons staan. Hij noemt opnieuw mijn opmerking ten aanzien van mijn verleden. Ik vertel hem dat ik het achter me laat. Hij kan er om lachen. Peet vertelt. Hoe mooi het hier is. ‘Ja’ zegt de man, ‘Nederland is mooi maar je moet het wel zien.’ Hij praat nog wat verder met Peet over plantjes hier en daar. Net voor hij de weide inloopt nodigt hij ons uit voor een kop koffie, als we in de buurt zijn.
Contact, ogen, rust. Mooi.
