Je verbaast me

Je verbaast me. De eerste keer dat we samen dansten, in de Baumbar in Kaprun, zoals jij vier vierkante meter nodig had om te kunnen bewegen. We ontmoetten elkaar op de piste, hoewel ik je al eerder had gezien. Ik werd je snowboardleraar. Ik had het nog nooit gedaan, dus ik dacht dat ik dat wel kon. De volgende dag trok je toch de ski’s weer aan. Wilde je indruk maken of me bij houden?

Enkele maanden later, je hebt de zalmtaart doorstaan. Je ouders zetten de caravan neer bij het Veluwemeer. Surfspul erbij. Ik mijn eigen setje. Even later, windkrachtje vijf, kom je me planerend tegemoet, grote ogen, yiha. Ik weet niet wat ik zie. Je verbaast me.

We worden lid van TC Molenbeke, spelen samen tennis, zelfs toernooitjes waar we prijzen winnen. Lastig mixen met een mixpartner die de tegenstander zijn punten meer gunt dan zij zichzelf. We spelen een finale en winnen. Tosti-ijzer. Per 1 augustus van dit jaar zijn wij opnieuw begonnen met ballen en het gaat. Je denkt al na over ons volgende toernooi. Je verbaast me.

Midden november draaien we dertig rondjes samen om de zon. Driehonderdvijfenzestig dagen in het jaar, weer of geen weer, kom jij met een grote glimlach die trap omlaag. Nagenoeg altijd ben jij vrolijk en positief gestemd. Je verbaast me.

Hoe houd je een relatie levendig? Dat lukt alleen als je elkaar kunt blijven verrassen en verbazen. Ik ga ervan uit dat we nog 30 jaar verrassend uit de hoek zullen komen.

Lambrusco Evening

Zaterdag vierden wij ons samen zijn. Tegelijkertijd ook het ‘behouden huis‘, Dat was eigenlijk ons eerste idee, inmiddels al weer vier jaar geleden. Het was al heel lang een wens om iedereen die ons in die moeilijke periode heeft geholpen te bedanken door bij ons thuis voor ze te koken. Het kwam er niet van. Een paar weken geleden hakten we de knoop dan eindelijk door en gaven we een andere invulling aan de dag. Het werd ‘Lambrusco Evening, 30 jaar Peet en Remo’. Italiaans eten met iedereen die ons lief is. Zoals ik zaterdag al uitsprak: “Eten met buren, vrienden en familie, aan lange tafels.” Met zijn allen, pizza, pasta en Peroni, maar laat ik vooral de Lambrusco niet vergeten ;)

Het was een overweldigende dag, we waren met velen en menigeen kwam in in Claudia Cardinale of Mastroiani-look. Geweldig.

Het was voor mij óók een dag met afwezigheid. Waar jouw ouders vol energie in het leven staan en ook je zus er was is het ‘aan mijn kant’ rustiger. Mijn moeder, te vermoeid om erbij te zijn en mijn vader en broertje zijn niet meer. Ik had graag deze dag ook met hen gevierd. Mijn vader noemde jou “angelo“. Zoals je naar hem keek met jouw grote, kinderlijke ogen. Het is.
Wat niemand weet is dat ‘Lambrusco Evening‘ ook de titel is van een lied dat David ooit componeerde. Mijn easteregg :) Jij kon zo goed met hem overweg. In de voorbereiding had ik op een gegeven moment moeilijk. Het is. Ima wa ima (doe geen moeite, geen Italiaans).

Vriendschap

Zaterdag was het, boven alles, genieten. Ik vond het fantastisch om meerdere keren te horen dat nieuwe vriendschappen zich ontwikkelden. Vrienden die bij me kwamen en me vertelden dat ze zo’n fijn gesprek hadden gehad met die-en-die. Ik zag het al, aan de tafels, ontstaan :) Ook de mooie woorden over de twee jongens. Aan het eind van de avond, Luca met Rob, bij het vuur. Wat zaten ze daar lang. Veel bijzondere mensen bij elkaar.

Het gaat je goed als het je vrienden goed gaat.*

Nepalees gezegde, bron: 7 years in Tibet

Kitty en Peter zorgden voor de muzikale omlijsting. Opeens hoorde ik ‘Sweet Child of Mine’. Een van mijn favorieten nadat ik het had gehoord in een veel zeggende film over het begeleiden van kinderen in deze tijd. Toen ik het woord nam schrok je een beetje. “Ben maar niet bang, ik ga niet zingen.” Of dacht je wat anders? Nee, ik zet geen handtekeningen bij een ambtenaar van de koning. Niet mijn koning! Wel vriendin voor mij, beste vriend. Samen brengen wij Luca en Gio groot. Hoeveel meer kun je werkelijk gemeenschappelijk doen?

Als ik dan mijn nervositeit achter me kan laten is het tijd voor ‘boem boem boem’ – Italodisco – met z’n allen op de dansvloer. Wat hebben we toch fijne mensen om ons heen! Samen los. Om een uur of twee zet ik de muziek uit. Ik besluit, tegen mijn natuur in, niets op te ruimen. Ik wil de chaos in daglicht zien.

Het huis is vol. Diverse vrienden blijven slapen; wat een compliment. Ondanks dreigende woorden van mij kant, helpen ze mee met de eerste schoonmaak terwijl ik de pizzaoven terugbreng met mijn trekhaak, inclusief Panda.

Een feest om nooit te vergeten! La Grande Bellezza. Dank jullie. Dank jou.

NS
Samen is alles makkelijker en leuker. Ik ga niet beginnen met opsommen wie mij allemaal heeft geholpen in de voorbereiding en invulling van deze dag. Koelkasten, tafels, lampen, fotografie, tenten, koks, muziek, koffiemachines, pannen, deegrollers, een vergiet, ja, zelfs een foodprocesser. Alles kwam, van her en der. Geweldig.

NNS
Ik zou een heel boek nodig hebben om te kunnen beschrijven wat ik allemaal gezien, gevoeld en ervaren heb, in de aanloop, uitrol en aftiteling van deze dag. Maar niet vandaag. Wellicht een ‘boek’ in delen, zal ik maar schrijven. Ik moet lachen. Iemand vertelde het mij ooit waarop ik antwoordde: “Wat is een boek?” en dacht: “Ik wil geen ISBN!”