Kettenfett

Morgen is de uitvaartdienst van de vader voor Twan. Na een kort ziekbed is hij overleden en lijkt een slepend einde hem gespaard. Ik zie hem nog zitten voor zijn computer, met de rug naar het gesprek, af en toe omkijkend. Hij was een van de eerste computernerds in Nederland. Twan heeft zijn interesse in dit magische scherm van hem overgenomen en is met recht een goeroe in Excel. Ooit kwam ik veel over de vloer, daar aan de Toren. Ik kon bijzonder goed met zijn moeder overweg die veel te vroeg overleden is. Ze moest altijd lachen om de energie die Twan en ik in huis brachten.

Inmiddels heb ik Twan zelf al bijna vijf jaar niet gezien. Ik voelde me niet goed in die groep van jongens waarin we bij elkaar kwamen. Daaroverheen kwam een samenleving die escaleerde en hadden wij een totaal verschillende interpretatie van de manier waarop die zich voor onze voeten ontvouwde. De afstand was daar. We hebben elkaar in die jaren drie keer telefonisch gesproken. Een keer toen ik een aantal weken behoorlijk uitgeteld het bed moest houden, een keer voorafgaand aan ‘Lambrusco Evening‘ en eergisteren.

“Vergeet je niet de burenborrel!” vraagt Peet. Tijdens ons feest van afgelopen september heb ik heerlijk gedanst met al mijn buren. Wat een enorm geluk om zoveel fijne mensen om mij heen te hebben. Als ik door de wijk loop groet ik iedereen, man of vrouw, jong en oud, met ‘Hey, buurman’. Tegenwoordig krijg ik het terug. Ik word er vrolijk van. Ellen nam het initiatief tot een ‘burenborrel’ en dat is zaterdag. ’s Middags loopt Guy achterom. Hij geeft ook een feestje, of we vandaag nog even langs komen. Ik zeg niet graag nee tegen een uitnodiging en dus wordt het een volle zaterdag. Eerst de liefde vieren bij Guy en daarna door naar de buren :)

Ik voel me nooit zo goed in kleinere groepen met een man of tien. Weet dan niet of ik gang moet maken of terughoudend zal zijn. Ik heb moeite met ‘hoe gaat het’ en de wenselijke gesprekken over gangbare sporten, het werk, de kinderen. Ik houd niet van de momenten dat het stilvalt en iemand zoekt naar een onderwerp. Iedereen heeft lekkere hapjes gemaakt en Rudi schenkt de meest idiote drankjes met hilarische namen. Zo weet hij mij te vertellen dat de Richtig Crèmige Mango Maracuja vol met vitamine C zit en ik neem er, enkele keren, nog eentje dan.

Het afgelopen jaar was mooi, vol, intensief en ook heftig. Peet draait lekker, Luca gaat als een speer en Gio is op ontdekkingsreis en geniet. Ik zelf loop minder soepel, lichamelijk én geestelijk. Ik heb last aan alles in mijn onderlijf, achillespees, beide knieën, bilspier en mijn heup. Voor mijn gevoel allemaal mechanische blessures. Wat zal Astrid daarop zeggen :) Ook als ondernemer loop ik vast. Ik heb weinig tijd gegeven aan mijn bestaande klanten en ga laconiek om met van alles. Mijn investering in ‘zuivere lucht’ betaalt zich vooralsnog niet terug en ik twijfel aan het onderscheidende vermogen van de patenten, hoewel ik overtuigd ben van de noodzaak van schone lucht, thuis, in ons land en op de aarde.

Ik spreek vaak, open hartig – wat een mooi woord – met Anne-Marie, niet vanavond, maar als we elkaar in de wijk benaderen. Aan het eind van deze avond tipt ze mij op een interview met Gabor Maté terwijl ik het zoveelste borreltje tot mij neem. De daarop volgende dag bekijk ik de eerste minuten van het interview en voel meteen de rust van die man en enkele herinneringen schieten door mijn hoofd.

Als ik thuis ben zit ik vaak beneden aan de keukentafel, meestal met de laptop open en soms druk annoterend in een boek. Als dan iemand uit het gezin de keuken in komt dan kijk ik altijd wel even op, maar zelden geef ik echt thuis. Ik ben er niet blij mee. Enerzijds raak ik mentaal afgeleid in dat wat ik doe als Peet, Luca of Gio iets met mij willen overleggen. Meestal reageer ik kort waarna ik snel het scherm weer zoek. Ik moet beneden niet schermen. Ik moet die momenten dat we elkaar zien open staan en aandacht geven.

Nu ik dit typ zit ik opnieuw aan de keukentafel. De vaatwasser maakt een monotoon waterig brommend geluid. Liv naast me op de warme tegel. Peet is werken, Luca is met vrienden naar Winterberg en Gio slaapt. Vandaag ga ik mijn zolder opruimen en de werkplek boven eigen maken. Dat wordt de plek, waar ik weg mag duiken, in mijn scherm.

Maandag heb ik fruit rondgereden. Fysiek heel zwaar. Maar anderzijds rustgevend. Ik doe dit sinds november, een dag in de week, omdat ik iets wil doorbreken. Ik word niet gelukkig, al die tijd achter mijn laptop onder een systeemplafond, ook al heb ik deze constructie zelf opgetuigd. Ik zoek de rust, via vijftien ritjes, van A naar B in een grote bakwagen, vol met fruit. Mooie routes, door heidense velden en langs donkere bossen. Ik geniet van de rust van het rijden en zie de schoonheid van de natuur, die elke keer weer anders is. Ik overweeg.
Op de scholen maak ik korte vrolijke interacties met de jeugd en juffen; her en der een meester. Weinig drama, af en toe een rotte peer, in de kist. Lachen om hilarische rettich, de kinderen zullen het niet eten. Van iedereen die het fruit aanneemt noteer ik zijn of haar voornaam op mijn telefoon zodat ik de volgende keer kan verrassen. Hoelang gaat het duren voordat iemand mijn naam noemt, die gekke fruitbezorger met ‘no fear‘ pet? Ik ben benieuwd wij mij verrast :)

Vandaag heb ik veel werk liggen, maar eerst wil ik de video van Anne-Marie bekijken. Ik schrijf haar over mijn herinneringen aan ‘Perfect Days‘ en ‘A Beautiful Day in the Neighborhood‘. Ik kijk vijf minuutjes en weet wat ik moet doen.

“Do you know what is the most important thing in the world is to me right now? Uh, no. Talking on the telephone to Lloyd Vogel.”

Twan belt me op om te vragen of ik donderdag bij de uitvaart aanwezig kan zijn. We praten over zijn vader en het verloop van de ziekte. Ik voel zijn stress in de snelheid van zijn woorden. Hij vraagt of we later een keer samen kunnen wandelen. Dat doen we. Tempo eruit. Beter een goede buur dan verre vrienden. Beiden kan toch ook!

Wellicht helpt Kettenfett :)

NS
Van dat spul heb ik er maar ene genomen. Er zit geen vitamine C in, volgens Rudi. De volgende dag moest ik bij Oscar het dak op. Hij wil de wand van het dakkapel isoleren … bij -1. Alcohol in mijn bloed, als antivries :)

NNS
Ik publiceer dit bericht een dag na de plechtigheid. Het tijdsverloop zal een beetje vreemd overkomen. Maar dat maakt niet uit, want nu is nu en nu ga ik Maté afluisteren. Ima wa ima.