La la la la

Gisterochtend haal ik Giovanni, Wendy en zijn nichtje af van het vliegveld om daarna samen door te rijden naar Lara en Yuri. Ik wilde perse samen zijn die dag.

Onderweg vertelt hij mij een anekdote die hij vaker hergebruikt. Hij vertelt dat ik ooit een stoffen papegaai in mijn auto had die ik naar voren toverde als mensen mij geïrriteerd passeerden, een papegaai als spiegel voor hun gedrag. Gio vertelt het vol enthousiasme maar ik kan me dit oprecht niet herinneren. Ja, ik zie het mij wel doen. Ja, ik maak ook nu vanachter gesloten ramen nog steeds vaak contact met medewegbestuurders maar die papegaai, ik kan het me echt niet meer herinneren Gio.

Het blijft hangen maar kan het me ook nu echt niet herinneren. Ik weet dat mijn geheugen vaak vreemd werkt, ik hoor het van Oscar, van Petra. Dat ik zo selectief vast leg. Zo weinig herinnering aan mijn jeugd. Ik vraag me af of dat slecht is en ik denk van niet. Wat ik niet meer weet is ook geen last en bronnen van vreugde heb ik genoeg. Ik weet dat ik me over sommige ervaringen kan blijven verbazen, zo val ik vaak in herhaling in herhaling :). Dat weet ik dan weer wel. Ik blijf me steeds verbazen over sommige ervaringen, keer op keer op keer en ik denk dat dat goed is. Ik wil het zo laten. Leef ik dan in het nu, ook in gedachten?

Een papegaai als spiegel.

Wij hadden thuis ook een papegaai, een kaketoe, heftig beest, meegenomen uit Indië door mijn oom, kort na de oorlog. Hij heeft een paar jaar bij ons in Swalmen geleefd maar iedereen werd gek van zijn lawaai. Jacob kon zingen, uit volle borst, la la la la. Absurd.

Het verhaal gaat dat mijn oom ooit aangehouden werd. Een politieman vraagt waar hij naartoe gaat als Jacob scandeert: ‘Hubs se nieks mit te maeke‘. Ja, zou hij nog leven, die kaketoe?

Kelly Knows Something

Ten aanzien van het geheugen lijk ik misschien op Kelly Bundy, beperkte opslagcapaciteit. Als er iets nieuws bij komt verdwijnt iets ouds. Ik zag het ooit, vond het een interessant concept.

NS
David vond het altijd bijzonder hoe ik tekst tot mij nam. Hij bladerde dan door de dikke boeken, vond dat mega interessant. Ik zag zijn verbazing ten aanzien van de grote hoeveelheid tekst. Ik vertelde hem toen dat ik nooit moeite heb gedaan om iets uit mijn hoofd te leren. Dat ik altijd vanuit de logica, de natuur, informatie bezag. Uiteindelijk is alles logisch, natuurlijk en dus begrijpelijk. Zelfs onlogische zaken of handelingen kunnen logisch zijn. Ik onthoud een ding, mijn inlogcode van het CRM en wellicht, wellicht wie ik ben.