Mankementen geven betekenis

Vanochtend, voor het eerst uitgeslapen na alle dagen om 5 uur op. Ik was moe van mezelf, de korte nachten en het vele sporten. Vandaag om 7 wakker maar toch nog even terug in bed. Doezelen. Beetje vrijdenken :)

Mij schieten 4 ideeën door het hoofd en ik explodeer uit bed. Wil direct schrijven maar toch eerst Teuntje aaien. Pippi machen (sorry pap) en dan snel de laptop open. Heerlijk. Mijn vingers over het toetsenbord. Ze hebben een lekkere aanslag en ik hou van het geluid. Blind typen. Thx mam.

Ik schrijf het een na het ander maar vergeet 1 onderwerp. Komt wel. Lange wandeling, een koffie en nog even overlezen wat ik geschreven heb als de glassplinters in mijn kofferruimte door mijn hoofd schieten. Ja, ja, ik kom eraan, ruim het zo op.
Ik denk dat het grappig is om zo’n achterklep te hebben. Nu heeft hij een verhaal. Deze auto heeft al veel verhalen. Ik hoop dat ik er nog lang mee mag rijden. Ik verzorg hem op mijn manier. Soms wel, soms niet en steeds een beetje extra schade, steeds een beetje meer eigen.

Ik bedenk me dat ik gelaten was ten aanzien van de gebroken achterruit. Zoals ik gelaten ben ten aanzien van veel dingen die mij gebeuren. Zoals ik bijvoorbeeld heb laten gebeuren dat een kies getrokken moest worden. Zoals ik heb laten gebeuren dat mijn rechter elleboog zich niet meer kan strekken (lang verhaal). Zoals ik heb laten gebeuren dat mijn heup beschadigd is en ik mijn knieën tijdens een marathon bijna stuk gelopen heb. Zoals ik accepteer dat ik minder goed zie.

Allemaal buitenkant lichaam. Gewrichten. Hard spul. Bot, kraakbeen.

Allemaal materie. Mijn hele lichaam is een en al materie. Maar wel de drager van mijn gedachten en ideeën. Drager van wie ik ben. Ik ben niet laconiek ten aanzien van de interne kant van mijn lichaam. Ten aanzien van mijn organen en mijn zelf. Ik probeer ze goed te verzorgen. Ook daar waar de buitenkant mijn binnenkant beïnvloedt. Zoals via mijn huid. mijn mond, mijn ogen en mijn oren. Daar waar mijn omgeving van buiten uit naar binnen komt.

Ha, ik ben blij met mijn mankementen. Aan elk mankement zit een verhaal en dat maakt het mooi. En ik ben flexibel. Daarom wil ik deze post afsluiten met de meest cheesy scene uit Rocky Balboa, Rocky IV (citaten, hilarisch goed).

NS
Wel humor, als je yogadocent (nog) niet weet dat ik een beperking heb in mijn elleboog waardoor ik hem niet volledig kan strekken en elke keer roept ‘Remo, strekken’. Lol.

NNS
Ta ta taaaaa, tata taaaaa, tata taaaaa, tata taaaaa