Let me take you dancing
We don’t need no dance floor :)
Ondanks alle beperkingen slaag ik er toch elke keer weer in om een mooi weekend te beleven. Vrijdagmiddag vertrek ik naar Giovanni en familie. Aan 3 weken Nederland komt de volgende dag een eind als ik ze afzet op Schiphol nadat we uren-en-uren hebben gepraat over schoonheid.
Ondanks de korte nacht staan we vroeg op en springen om 7 in mijn Ferrari. Het is heerlijk rustig onderweg, mist over uitgestrekte velden, links en rechts, vorst aan de grond. Mooi. Wendy slaapt en wij gaan verder in dialoog, opnieuw, de hele weg. Ik wordt daar zo vrolijk van! Heb dit met ontzettend weinig mensen. Het gesprek in balans, soms hij leidend, dan weer ik. Soms felle aanvallen of subtiele vragen en zo nu en dan een gekozen stilte. Heerlijk Ik baal dat je zo ver weg woont Giovanni, ik houd niet van dialoog via telefoon.
Blijf je voor de cake?
Ik rijd langs Schiphol, de plek waar ik me in november, onderweg naar Remie, kijkend naar vliegtuigen, die mooie lijnen, zo enorm verreed, Ik bel hem rond 9 om te vragen of hij koffie heeft. Hij neemt niet op. Ik probeer het nog een keer en nog een keer. Geen gehoor. Even later belt hij terug. Zijn dochtertje heeft hem op mijn telefoontjes gewezen en hij weet dat ik om deze tijd niet zo maar bel. Hij lag nog op bed, niets voor hem. Ja, hij heeft koffie, 15 minuten later drinken we samen, ik had koekjes mee, net gekregen van Giovanni, mooi, synchroniciteit.
Remie vraagt hoeveel tijd ik heb, ik denk heel kort na, hij ziet het, alle tijd, mijntijd. We gaan naar zee. Ondanks de kou liggen enkele surfers in het water. Ik ben blij dat ik mijn jas aan heb, maak enkele foto’s en moet denken aan die laatste keer Nederlandse kust, op 4 dagen na, een jaar geleden. Toen was het kouder, veel wind, weinig mensen, wel meeuwen. Een jaar geleden, er is in die tijd, veel gebeurd, ik ben rijk.
Toen ik kwam was zijn dochtertje net een cake aan het maken. Ze vraagt of ik wil blijven tot hij klaar is, om te proeven. Tegen die lieve ogen en een lekker stuk cake zeg ik geen nee. Na een korte wandeling gaan we terug naar huis voor cake en koffie. Heerlijke cake en warme koffie.
Rond een uur of 12 vervolg ik mijn weg, terug naar huis. Ondanks de korte nacht en Johnny Walker Double Black heb ik nog veel energie. Ik krijg Petra zo ver om met mij een extra lange ronde te joggen, een uurtje yoga samen en nog even, nu we toch bezig zijn, het fitnesshok in. Ze doet mee. ’s Avonds, dress to impress, samen stappen in de stad, our way. Fuck Lock Down. Er is zo veel mogelijk, laat je niet gek maken, gewoon een beetje regels buigen, doen, hop.
Een heerlijk weekend, geen werk, geen projecten. Eigen tijd. Mijntijd.
Moaning Monday. Na zo’n weekend kan de eerste weekdag alleen maar tegen vallen. Ik zou het liefst dit weekeinde met een dag verlengen :) maar spring dan toch in mijn autootje op weg naar Nijmegen. Ik haal lunch in de supermarkt als ik opeens een gaaf nummer hoor. Ik wil hem shazammen maar ben te laat. Als ik zoek via tekst vind ik …. Let me Take you Dancing. Ik draai het nummer via Spotify, dansend door de supermarkt. Bij de kassa loopt het wat traag en ik spreek de wachtenden aan. Ik zie een glimlach en we dansen samen. Yeah.
We don’t need no dancefloor!
NS
De tekst is niet bijzonder – inspirerend – maar ‘let me take you dancing, we don’t need no dancefloor‘ is ondanks slang toch echt een juweeltje, Dance dance.
NNS
De dialoog is toch een van mijn favoriete manieren om tijd te besteden. Zojuist moest ik voor Gio een webcam kopen dus surf ik naar Bol.com. Plato’s Dialogen ligt nog in mijn mandje en zal morgen mijn boekenbatterij verder doen stijgen ondanks de meest gruwelijke kaft al-ler-tij-den. Een bekend spreekwoord zegt: ‘beoordeel een boek nooit op zijn kaft’ maar wat is dit lelijk. Ik zou hem bijna als EPUP bestellen.
Liefde, schoonheid, het goede, rechtvaardigheid, vriendschap, waarheid, onsterfelijkheid en de dood zijn de grote thema’s die cirkelen rondom de centrale vraag van Plato en zijn leermeester Socrates: Hoe moet ik leven? In de vorm van onderzoekende en analyserende dialogen onderneemt Plato een filosofische speurtocht naar mogelijke antwoorden.
