Man in de rode broek

Wintersport in Frankrijk. Een paar dagen eruit met z’n viertjes. We staan voor het eerst in de rij bij een lift. Naast mij staat een man in een fel rode broek en zwarte jas. Ik zie hem vanonder mijn arm achter mij staan. Ik denk heel even dat ik dubbel zie omdat ook ik een rood-zwarte combinatie draag. Ik maak een opmerking hem terzijde aansprekend; dat hij een lelijk tenue aan heeft .. waarop hij reageert. Gaandeweg het gesprek gaan we tegen elkaar, in goed gemoed, omhoog en zorgen voor entertainment. We nemen de mensen om ons heen een half uur lang mee in slap geouwehoer. Hij vertelt, ik vertel, wij vertellen, dat alleen wij, een rode broek, mogen dragen! Gio observeert.

We komen, heel verrassend gezien de drukte, in dezelfde gondel uit. De dynamiek zet zich voort en een belgische schone moet het ontgelden, die ons, op haar beurt, snel en scherp van repliek dient.

Enkele dagen later – als ik met Gio alleen in een stoeltjeslift bengel – komt hij op de gebeurtenis terug. Hij vond het bijzonder, de interactie tussen mij en die man, met de rode broek. Ik moest even nadenken wat hij bedoelde. Hij vertelt dat het leek alsof wij elkaar al jaren kenden, of wij oude vrienden waren. Ja, dat heb je soms als je een gelijke treft.
De man had zich laten prikken en onlangs ook ‘de booster’ laten zetten, waarover hij vol enthousiasme vertelt. Hij woont naast de huisarts en die had hem thuis geprikt. Dat zijn vrouw helaas niet mee kon skiën hoewel ze zelfs de Janssen booster had kunnen regelen. Tot groot verdriet is die in Frankrijk pas na 2 weken geldig. In gedachten schiet het ‘Dansen met Jansen‘ door mij heen. Ik houd mijn mond.

Gio vertelt me lachend dat hij het zo knap vind dat ik die man niet heb laten weten hoe ik in deze wedstrijd sta. Ik vertel hem dat je moet weten bij wie, je waar en wanneer een onderwerp bespreekbaar maakt. Als mensen blij zijn met die prikjes? Vooral doorgaan. De ellende lossen we achteraf wel op. Een regenachtige ochtend in een lange wachtrij is in ieder geval niet het moment om dit geloof uit te dragen.

Ik vind het fijn dat Gio hier twee dagen later op terugkomt en ik ben blij dat ik de-man-met-de-rode-broek zijn goede zin heb gelaten. Hij had me verteld over vliegende controles.

De laatste dag is het dan zover en worden we in de lift door de Gestapo op onze QR-codes gecontroleerd. Ik zie, uitvoerende mannen, ambtenaren binnen het systeem. Ik kan het niet ontzien. Ik neem het ze niet kwalijk. Ze weten niet beter, ze kunnen niet beter. Ze hebben foute leiding.
We staan met meer dan 100 mensen in de lift. Hier en daar draagt iemand een mondkapje. Ik in ieder geval niet. De arme liftbediendes roepen dom in het rond: “Masque, masque!” Ze moeten, van een manager. Deze boertjes zijn vandaag, onze manager; zij managen ons de liftjes in, de berg omhoog.

Een dommige snowboardleraar vindt het nodig om Gio aan te spreken met de boodschap dat hij een mondkapje moet dragen. Gio is verontwaardigd omdat bijna niemand dat doet. De leraar begint fanatiek te roepen dat we met dit gedrag nooit uit de ellende komen. De arme man. Hij gelooft het verhaaltje van Macron. Hij heeft werkelijk geen benul van de enorme dommigheid van zijn opmerking. Het ontbreekt hem aan logisch denkvermogen of de tijd en wil om te onderzoeken. Lieve man, met kippengaas vang je geen muggen. Is de analogie duidelijk. Wat zie je niet? Er is een weg uit dit systeem en dat is de weg van het protest en een nieuwe regering.

Gio is niet erg bedreven in weerbarstig gedrag en maakt een domme opmerking: ‘I don’t care‘. Niet handig. Je kunt beter argumenteren of vragen stellen maar ‘i dont care‘ is niet zo wijs. De idioot doet heel gedreven zijn snowboard uit en rent naar de Gestapo die enkele momenten later door de drukte op ons af komt lopen. Gio doet snel zijn vodje voor en de snowboardleraar is heel erg trots op zich zelf. Arme leerlingen. Van dit type leraren kun je geen tekort hebben. Petra heeft er moeite mee en kijkt nerveus weg nadat ik haar rustig heb aangekeken. Ik had me voorgenomen deze dagen geen punten te zetten maar ik kan Gio nu niet laten hangen. Als ik alleen ben, ga ik discussies zelden uit de weg. Ik vertel de uitvoerend ambtenaar in mijn beste Frans dat ik een uitzondering ben. Dat ik mondkapjes om medische* redenen niet kan dragen. Dat ik daarvoor een, eigen, verklaring heb opgesteld. Ik laat hem via mijn telefoon dat mooie donkerblauwe logo zien op het formulier van de Nederlandse Rijksoverheid. Zijn Nederlands is niet zo goed. De beambte vindt het oké en ik mag verder. Beambten houden van formulieren en logo’s. Hij trekt zich terug naar zijn positie tussen zijn kameraden, QR-codes scannen want mensen met een QR-code zijn veilig. Brave New World.

* Geestelijk. Ik kan niet meedoen aan deze onvergeeflijke dommigheid.

Ik vertel Gio dat hij goed moet nadenken als hij aan regels wil tornen. Dat hij zijn weerwoord van de voren klaar moet hebben en de gevolgen moet dragen als het misloopt.

Het klopt niet!

Het is een vreemde wereld die lijdt aan ernstig systeemfalen. Ik kan het niet ont-zien. Ik vind dit geen mooie wereld maar heb vanochtend besloten dat ik Luca en Gio er niet meer, of in ieder geval heel veel minder, belasten wil. Ik ga het proberen. Zij hebben binnen Nederland nog 11 maanden ‘vrijheid’ en ik hoop dat de overheid, onder invloed van mensen die van zich laten horen, gaat inzien dat ze fout zijn. En als het volk blijft zitten dan mag van mij de hele tering uit elkaar klappen, dan hebben we het over ons afgeroepen. Over 11 maanden vind ik wel een nieuwe weg en tot die tijd, haal ik adem.

Zum Wohl,

Remo

NS
Vorige week had ik via LI een uitwisseling van gedachten met een interne begeleidster. Dat arme meisje was nog jong en had enkele boeken gelezen over opvoeden en een Mbo-diploma. Ze ging uit haar plaat tegen een ouder die zijn kinderen vertelde geen mondkapjes te dragen. Zij vond het schandalig dat die man zijn kinderen leerde om oppositioneel gedrag te vertonen. Dit was waarschijnlijk het moeilijkste woord in haar vocabulaire.

NNS

Luca en Gio hoeven van mij ook geen mondkapjes te dragen. Ze weten hoe ze dat kunnen voorkomen door middel van een ‘eigen verklaring’. Als ze die moeite niet willen nemen dan adviseer ik ze om dat spul niet over de neus te dragen en door de neus te ademen. Het is ongezond, onnodig en totaal onzinnig. Gedragsbeïnvloeding. You will comply, resistance is futile. Ik wil dat ze weten dat je je mag en kunt verzetten.

Ooit wilden ze een van de jongens plat spuiten met Ritalin. Alle specialisten waren van mening dat een extreem gestructureerde manier van leven de oplossing voor hem zou zijn. Dat is een natuurlijke reactie. Als het niet gaat zoals we willen dan gaan we controleren. Gaat het niet beter dan gaan we nog meer controleren, nog meer dwingen, nog meer regelen tot we regels gaan maken om de regels te controleren. Het is een organisch systeem van toenemende controle en afnemende speelruimte. Je moet durven los te laten. Dat is niet makkelijk. Ons is het gelukt. Je moet maar durven.