Meine Seele hat es Eilig
Een paar jaar geleden werd deze tekst door Bango in onze groep geslingerd. Het voelde als door mij zelf geschreven, op dat moment, waarop ik ten volle besefte hoe waardevol mijntijd is. Ik heb Bango en de andere jongens in de groep meerdere keren naar de tekst gevraagd maar Bango nog de anderen konden zich de tekst achterhalen of herinneren.
Vanavond wil ik een uurtje spinnen. Op de fiets scroll ik door mijn Facebook tijdlijn als de tekst in een keer voorbij komt rollen. Een enorme glimlach :) ik had hem dus zelf al eens weggeschreven. De tekst blijkt geschreven door Mario de Andrade en is vertaald vanuit het Spaans of Portugees.
Ik twijfel aan de vertaling maar vind zo snel niets beters. Ik heb ook de originele tekst gevonden maar met vreemde interpunctie. Ik weet van beiden niet of het de oorspronkelijke tekst en interpunctie is. De laatste zin in de Duitse vertaling vind ik vreemd. Ik kan me niet voorstellen dat die klopt en het lijkt op een citaat van iemand anders. Daarom heb ik een Engelse zin toegevoegd die ik weer ergens anders vond en waarvan ik vermoed dat die gelijk is aan de slotzin in het origineel. Helaas is mijn Duits niet zo goed dat ik dit durf te vertalen.
Ik baal maar neem vanavond geen tijd om het origineel te vinden.
Ik voel goed mee maar kan me niet vinden in de haast van Andrade. Hij schrijft dat ‘hij geen tijd heeft’. Daar kan ik me nooit in vinden. Is het niet beter om te schrijven ‘dat ik geen tijd neem’ of ‘dat ik geen tijd besteed aan’ want tijd hebben we genoeg? Nee, niet voor alles maar om nou haast te hebben? Hmm.
Meine Seele hat es eilig.
Ich habe meine Jahre gezählt und festgestellt, dass ich weniger Zeit habe, zu leben, als ich bisher gelebt habe.
Ich fühle mich wie dieses Kind, das eine Schachtel Bonbons gewonnen hat: die ersten isst sie mit Vergnügen, aber als es merkt, dass nur noch wenige übrig sind, begann es, sie wirklich zu genießen.
Ich habe keine Zeit für endlose Konferenzen, bei denen die Statuten, Regeln, Verfahren und internen Vorschriften besprochen werden, in dem Wissen, dass nichts erreicht wird.
Ich habe keine Zeit mehr, absurde Menschen zu ertragen, die ungeachtet ihres Alters nicht gewachsen sind.
Ich habe keine Zeit mehr, mit Mittelmäßigkeiten zu kämpfen.
Ich will nicht in Besprechungen sein, in denen aufgeblasene Egos aufmarschieren.
Ich vertrage keine Manipulierer und Opportunisten.
Mich stören die Neider, die versuchen, Fähigere in Verruf zu bringen, um sich ihrer Positionen, Talente und Erfolge zu bemächtigen.
Meine Zeit ist zu kurz um Überschriften zu diskutieren. Ich will das Wesentliche, denn meine Seele ist in Eile. Ohne viele Süssigkeiten in der Packung.
Ich möchte mit Menschen leben, die sehr menschlich sind.
Menschen, die über ihre Fehler lachen können, die sich nichts auf ihre Erfolge einbilden.
Die sich nicht vorzeitig berufen fühlen und die nicht vor ihrer Verantwortung fliehen.
Die die menschliche Würde verteidigen und die nur an der Seite der Wahrheit und Rechtschaffenheit gehen möchten.
Es ist das, was das Leben lebenswert macht.
Ich möchte mich mit Menschen umgeben, die es verstehen, die Herzen anderer zu berühren.
Menschen, die durch die harten Schläge des Lebens lernten, durch sanfte Berührungen der Seele zu wachsen.
Ja, ich habe es eilig, ich habe es eilig, mit der Intensität zu leben, die nur die Reife geben kann.
Ich versuche, keine der Süßigkeiten, die mir noch bleiben, zu verschwenden.
Ich bin mir sicher, dass sie köstlicher sein werden, als die, die ich bereits gegessen habe.
Mein Ziel ist es, das Ende zufrieden zu erreichen, in Frieden mit mir, meinen Lieben und meinem Gewissen.
Wir haben zwei Leben und das zweite beginnt, wenn du erkennst, dass du nur eins hast.
——————–
I hope that your goal is the same,
because either way you will get there too.
———————
Conté mis años y descubrí, que tengo menos tiempo para vivir de aquí en adelante, que el que viví hasta ahora…
Me siento como aquel chico que ganó un paquete de golosinas: las primeras las comió con agrado, pero, cuando percibió que quedaban pocas, comenzó a saborearlas profundamente.
Ya no tengo tiempo para reuniones interminables, donde se discuten estatutos, normas, procedimientos y reglamentos internos, sabiendo que no se va a lograr nada.
Ya no tengo tiempo para soportar absurdas personas que, a pesar de su edad cronológica, no han crecido.
Ya no tengo tiempo para lidiar con mediocridades.
No quiero estar en reuniones donde desfilan egos inflados.
No tolero a maniobreros y ventajeros.
Me molestan los envidiosos, que tratan de desacreditar a los más capaces, para apropiarse de sus lugares, talentos y logros.
Detesto, si soy testigo, de los defectos que genera la lucha por un majestuoso cargo.
Las personas no discuten contenidos, apenas los títulos.
Mi tiempo es escaso como para discutir títulos.
Quiero la esencia, mi alma tiene prisa …
Sin muchas golosinas en el paquete …
Quiero vivir al lado de gente humana, muy humana.
Que sepa reír, de sus errores.
Que no se envanezca, con sus triunfos.
Que no se considere electa, antes de hora.
Que no huya, de sus responsabilidades.
Que defienda, la dignidad humana.
Y que desee tan sólo andar del lado de la verdad y la honradez.
Lo esencial es lo que hace que la vida valga la pena.
Quiero rodearme de gente, que sepa tocar el corazón de las personas …
Gente a quien los golpes duros de la vida, le enseñó a crecer con toques suaves en el alma.
Sí … tengo prisa … por vivir con la intensidad que sólo la madurez puede dar.
Pretendo no desperdiciar parte alguna de las golosinas que me quedan …
Estoy seguro que serán más exquisitas que las que hasta ahora he comido.
Mi meta es llegar al final satisfecho y en paz con mis seres queridos y con mi conciencia.
Espero que la tuya sea la misma, porque de cualquier manera llegarás …
