Mi Chiamo Luca
Vandaag, om precies 23:30, ben je dan echt 18 keer met ogen open rond de zon gedraaid. Isabelle appt me vanochtend en schrijft: ‘Der armer Kerl darf nur eine halbe Stunde Geburtstag feiern’. Ja, ze is scherp van geest, net als jij. Dodelijk, dat houdt je wakker. Je leert haar nog wel kennen. Ze heeft de ogen van Nonno, die moet je een keer zien.
Ik ben blij dat ik je vrijdag heb kunnen verrassen met een surprise party. Verrassingen blijven hangen. Houd je ogen open, zoek mooie mensen en verrassingen. Je ging langzaam van start met vriendjes. Zelden nam je iemand mee. Met bijna alles ben je langzaam, behalve in het denken. En nu is het goed, je hebt een clan gevonden. Je hecht er veel waarde aan, net als ik. Wij lijken op elkaar.
Ik kom beneden en zie de flessen op tafel. Een maand geleden nog door de Duitse jongens meegenomen. Je hebt een goede avond gehad. Ik zie ze staan en er hupt iets in me :)
Ik wilde iets speciaals doen bij jouw geboorte. Onder geen enkele voorwaarde zomaar een kaartje. Op de grens van mijn kunnen heb ik toen iets bedacht. Een CD die eruit ziet als beschuit met muisjes én een hap eruit.
Toen jij nog ‘Ukkie in de buik’ was hadden we twee namen, twee liedjes, in ons hoofd. Het werd ‘My Name is Luka’, – ja, ze schrijft jouw naam fout :) – een lichtvoetig deuntje, waar wij vrolijk van werden. Sorry voor de tekst, die is niet relevant.
Opeens was jij hier en moest ik aan de slag op mijn oude XP en die fucking Epson printer. Tekst en opmaak modden in Adobe en op de stickers uitlijnen. De CD’s branden, My Name is Luka, het gedicht, dat mamma voor je schreef, een ludieke bijlage en een readthis.txt. Daarna moest ik de stickers printen met die fckng Epson printer om vervolgens elke CD te beplakken, 100 stuks, zo ongeveer. Dan elk CD’tje in een envelopje en nog eens in een envelop. Etiketteren, zegelen en op de post. Ik was er de-hele-dag-mee-bezig maar ik kreeg het voor elkaar, naar redelijke tevredenheid; goed genoeg. Een enorme klus na een waanzinnige nacht. Mamma en jij beneden, rustend en ik daar boven, zwetend en vloekend, onder het zolderraam waar de zon naar binnen scheen. Ja, Luca, you only get one chance to make a first impression.
Er was eens ….
Nu
de tijd vlak voor jij hier was.
Waar wij elkaar
alleen kenden
vanuit beweging.
Een mooie tijd
voor verandering.
De herfst kwam
om ons te begeleiden
nog meer los te laten,
om straks in die rust
van elkaar te genieten.
In eenvoud
In liefde
Mama
Oktober 2002
Ik wilde iets speciaals doen nu je jarig bent. Vandaag, 18 jaar later. Een fotocollage en een brief. Handig gebruik maken van GoPro software en zo – 2 vingers in de neus – volledig geautomatiseerd een video genereren. Ik wilde wel een beetje tijd besteden aan de voorselectie en om foto’s naar 1 : 1 bij te snijden.
Maar 18 jaar foto’s verwerk je niet even tussen de soep en de aardappels, zo op het laatste moment; typisch weer. Ik heb de selectie weten te beperken tot minder dan 400 bestanden want als het aan mamma had gelegen waren dat er 800 geworden! Omdat ik alles in de zelfde maat wilde hebben moest ik elke foto softwarematig bijsnijden. En daarna, ja, daarna zou GoPro het vuile werk gaan doen. Dan kon ik rusten, eindelijk van dat scherm af, een beetje sporten of gedachteloos jengelen op 6 snaren. Gewoon, even, de foto’s in de software gooien. Grom. Niets was minder waar. GoPro had geen zin en werkt niet mee; the motherfocker! Ik moest dus snel op zoek naar alternatieve software. Van alles geïnstalleerd, getest maar stuk voor stuk software met veel beperkingen. Ik denk terug aan vandaag, 18 jaar geleden en mijn geboortekaartje perikelen daar op zolder. Waarom doe ik toch altijd zo moeilijk? Waarom moet het weer anders? Mamma laat mij wijselijk met rust, lol.
’s Avonds maak ik me ervan af met een korte video van 50 foto’s waar ZoAmateur wel raad mee weet. Ik stuur het videootje rond maar baal van deze noodoplossing en bah, Mariska en David zitten er niet in, fuck. Opnieuw. Vanochtend om een uur of 6, nog een poging. Ik probeer en speel met versie 1 als ik opeens zie dat ik aanvullend foto’s toe kan voegen en ZoAmateur kan misleiden. In de software is gelukkig duidelijk wat al nog niet in de selectie zit en na 3 iteraties heb ik ze allemaal in één video. Go, go, go, GoPro, fuck you! Hij moet stampen en zwoegen maar de video is gemaakt. Ruim 300 foto’s in 5 minuten.
Hey lelijkerd, je bent mooi opgedroogd. Hoe dat kan met zo’n vader? Je zult het wel van je moeder hebben. Keep going.
Pappa
NS
Hmm, je bent nu voor de wet volwassen, en, Luca, je weet, dat dit niet meer dan een verzinsel is, een afspraak waar jij zelf nooit voor getekend hebt! Dat heb ik toen voor jou gedaan, ik wist niet beter. Let op waar je een handtekening onder zet jongen. En tot die tijd, als je al zo’n kerel bent, win dan eerst maar eens met armpje duwen, mietje :)
NNS
Ach, what the fuck, nu ik toch bezig ben. Je komt zojuist beneden en vertelt over Montafon; dat is 10 jaar geleden jongen! Dat je dat de mooiste ervaring vond waarbij wij met z’n allen hebben geskied in Oostenrijk. Dat het ons toen zo goed ging. Dat je dit opnieuw wilt ervaren. Dat er zo veel veranderd is na die tijd.
Ja, dat is. Ik zeg altijd, grappig en toch gemeend, alles blijft anders. Het lijkt alsof alles verandert en toch, als je beter kijkt, zo heb ik het idee, blijft alles gelijk, alleen het moment – in de tijd – verandert. Het moment in een cyclus, die zich herhaalt en herhaalt en herhaalt.
Je noemt Harry. Mensen komen samen en nemen afstand, om zich, wellicht later, weer te treffen. Lees het gedicht van mamma. Grappig toch. Niets is voor altijd Luca. En Harry? Dat is gewoon een gave gast met humor.
Je vertelt vanochtend opnieuw, in enkele zinnen over jouw plannen. Over dat appartement in de bergen én die woning aan de zee. Dat je dit wilt delen, open stellen voor iedereen. Mooi. Dat je een paar surfplanken wilt hebben, drie motoren en een Alfa Giulia. Een mooie, lieve vrouw en twee zoons; nee, geen dochters. Je wilt ze laten voetballen en de training op je nemen. Laat ze zelf kiezen. Voordoen mag. Jongen, wat kijk je ver vooruit. Je hebt de nu volgende schoolkeuze voor het eerst echt zelf gemaakt en je weet, zo vertel je me net, dat je altijd weer kunt wisselen: ‘Ik weet dat ik alles kan.’ Hoor ik mezelf? Ja, Luca, jij kunt alles. Je hebt een uitstekend lichaam, een geweldig stel hersens en veel gevoel.
Gisteren passeerden 18 jaar foto’s mijn gezicht. Ik heb alle fotoboeken doorbladerd met mamma, en later via Verkenner door mijn bestanden. Ja, er is in die tijd veel gebeurd. Gekaderd Verleden.
Ik zie een foto waarbij je met je hoofd op mij ligt. We kijken TV. Dat soort momenten hebben we niet veel gehad. Je was zelden rustig. Altijd in beweging. Ik zie je op mijn nek. Zie je die ogen Luca? Bam jongen. Ik draag je veel, heb veel met je gedanst die eerste maanden. Later veel met je bewogen, joggend in de wandelwagen, warm op mijn buik toen het zo vroor en veel op mijn rug, in de draagzak. Kilometers over heide, strand en straat.
Ik zie je spelen met mamma. Wat heb je toch een waanzinnig mooie moeder. Al-tijd voor jou. Ze was en is boven alles moeder. Wat goed dat zij er is. Ze heeft zo’n enorme overgave. Heel even was ze onzeker. Bijna hadden we ons laten misleiden door die gasten in witte jassen omdat ook ik het toen niet zag. Op het laatste moment werd ik wakker, een idee en vonden wel een alternatieve route zoals wij die altijd hebben gevonden en ook zullen vinden. Ik heb nooit getwijfeld. Het was gewoon wachten op het moment waarbij je jezelf in de spiegel zou kunnen zien en dat is, ruim op tijd, gebeurt. Het systeem deugt vaak niet. Nonno zei altijd ‘Late die kiendere toche spiele’.
Ik zie foto’s van jou en Gio, als hij nog in de buik zit, als hij geboren wordt. Hoe je hem trekt op de slee en in de bak van je trekker. Hoe hij op je rug leunt en jullie een zijn, samen met Teun, de foto waar jullie elkaar knuffelen in sepia. Natuurlijk dat moment in Biarritz, die magische avond waarop ik foto’s tover van jullie op de rots bij ondergaande zon. Waanzinnig. Ik ga ervan uit dat jullie nog veel foto’s gaan maken met elkaar. Weet dat er niemand op deze aardkluit rondloopt die zo veel deelt met jou. Ik zie dat jullie van elkaar houden. Dat het eigenlijk altijd heel erg goed met jullie samen gaat. Gio is lief, fijn, ik denk een geweldige broer. Geef hem tijd.
Ik zie je met tante Maris, iemand die zo moeilijk over zich zelf praat en weinig van zich laat zien maar toen je geboren werd heeft ze een tekening gemaakt. Hij staat al jaren op je kamer, ingelijst. Le Petit Prince van de hand van Mariska. Je bent haar neefje, deels haar bloed. Ik weet dat ze veel van je houdt. Als ik je een boek mag vanuit de boekenbank dan is het toch wel dit.
Ik zie je met Henk en Joke, Opa en Oma. Wat een mooie mensen hè! Wonen op afstand maar toch altijd dichtbij. Ik zie Joke altijd vol verbazing naar je kijken en hoe Henk de meest vreemde kapriolen uithaalt om jou te laten lachen of het je naar de zin te maken. Een uitdaging :)
Die foto met zonnebril en speen, gemaakt tijdens de wintersport in Italië, met z’n allen in een appartement. Zes volwassenen en jij. Je had opa moeten zien. Als je niet beter wist dan zou je hem die zelfde dag nog laten opnemen in het gesticht, zo gestoord als hij deed.
Ik zie je met Harry. Die geweldige foto waarbij jullie over hem heen hangen, in Ommen op het gras. Hij zit daar als een goed geaarde panda en verdraagt jullie energie. Fan-tas-tisch moment, fantastische foto. Later, zo nu en dan, ben jij met hem alleen. Ja, met die gast kun je lachen. Die heeft humor.
Ik zie je met Ody en Toos, door de jaren heen, met z’n tweetjes, elke verjaardag hier. Alleen dit jaar niet. De angst regeert, ik sta niet in hun schoenen. Ik begrijp dat je met ze appt. Ody en Toos, samen in de auto, Ody rijdend en Toos vertellend, waar naartoe. Oma ziet ook nu nog steeds telkens nieuwe wegen, die, geloof me, in 18 jaar niet zijn veranderd. De laatste jaren haal en breng ik ze. 4 uur op en neer. Mijntijd, om de dag door te denken. 2 uur alleen, 2 uur samen met mijn moeder, en Toos :). Ja Toos, waar Nonno niet meer is.
Ik zie je met mijn vader. De eerste keer dat ik over hem schrijf. De laatste jaren besef ik steeds hoeveel ik op hem lijk. Ik zie gisteren dat ik zijn goud draag. Altijd dat witte t-shirt. Ha. Op de dag na je geboorte komt hij stuiterend binnen. Stuiterend. Ik denk dat hij nooit gelukkiger is geweest. Ik kan het me niet voorstellen. Nooit gelukkiger dan toen. Ik zie jullie foto’s, hij straalt, jij Luca. Je weet wat er daarna gebeurt is. Ik ben blij dat jullie elkaar hebben geraakt. Hij kan zijn ogen niet van je af houden. Hij heeft je gezien.
Ik zie je met oom David. Hij wist niet van mijn geboortekaartje, en heeft die nacht gecomponeerd. Hij sliep altijd slecht en ging dan schrijven, noten in zijn hoofd, vertaald naar keyboard en piano. Ja, ook David wilde alles, van zwaar klassiek, via deep house tot symphonic rock in overtreffende trap. Die nacht schreef en sprak hij ‘Luca, Mi Chiamo Luca’. Normale mensen zouden een lieflijk deuntje verzinnen maar David niet, nee, Luca, Mi Chiamo Luca. Dat je het maar weet, om mij kom je niet heen.
Toen ik hem vertelde over jouw tweede naam was hij met stomheid geslagen, een explosie. Altijd wilde hij mijn aandacht, mijn goedkeuren of waardering. Ik kon dat toen niet geven, als jongen, in die jaren, als broer, ik was te langzaam.
Hij was gaaf. Hij was beter dan hij wist. Hij was geweldig. Een bron van ideeën en inzichten. Muziek schuddend uit zijn mouw. Zijn vriend Coen vertelde mij dat David zo veel muzikale ideeën de prullenbak in gooide. Hoe jaloers hij was op zijn creërend vermogen. Ja, aan Coen wil ik je nog een keer voorstellen net als Ton, die andere vriend van David. Ja, verbonden zijn jullie, niet alleen in naam.
Ik zie jou. Vol energie, ogen open en heel af en toe, slapend :)
Ik zie ons.
Ik kan alleen maar zeggen, het is allemaal niet zo belangrijk. Probeer goed te zijn voor je omgeving en verzamel gave mensen en ervaringen, alleen en samen.
Een spiegel
Een vriend vroeg mij ooit: ‘Remo, wie houdt jou een spiegel voor?’ Op 3 maart 2010 schrijf ik daarover het volgende: “Best een bijzondere vraag wanneer ik hem oprecht wilt beantwoorden. Het gros van mijn tijd ben ik namelijk alleen, met mijn werk en mijn ideeën. De literatuur helpt mij echter vaak. Mijn voorliefde voor levensbeschouwelijke literatuur functioneert als een spiegel. Maar de grootste spiegel, zo antwoord ik hem, is wel mijn oudste zoontje, Luca. Wanneer ik gestrest of te heftig reageer omdat ik te veel werk heb aangenomen, dan krijg ik dit meteen terug. Wanneer ik onzin verkoop of loze beloftes maak dan kan ik het schudden. Leve het vaderschap; de beste leerschool ooit! Jij bent dan net 7 en niet bepaald in jouw makkelijkste periode.
Het is niet altijd makkelijk om in een spiegel te kijken. Soms bevalt het niet. Dat wij zo vaak hevig op elkaar reageren vind ik niet verrassend. Oma zij altijd ‘Was sich liebt das neckt sich’. We lijken veel op elkaar. Genoeg energie, veel ideeën, dromend en behoorlijk dominant. Zet dat maar eens tegen over elkaar in het schaakspel. Gelukkig is daar mamma.
Ik zie een paar foto’s van de Vallei. Die moeilijke maar beste keuze ooit. Niets moest, alles kon, als je maar rekening hield met de mensen om je heen. Wat een bijzondere school. Veel kinderen van kunstenaars, zelfstandig ondernemers en wereldverbeteraars. Allemaal vast gelopen in het reguliere onderwijs net als jij. Eerst leren we je lopen en dan moet je gaan zitten en fckng Amen zeggen; die sporen niet Luca, geloof me. Blijf zelf denken. Er is niemand die boven jou staat. Niemand. Er is geen waarheid en er is geen beste oplossing als je maar probeert het goed te doen, ha, als je zin hebt. Ruim je eigen rommel op en val een ander niet onnodig lastig omdat je te lui bent. Ik wil er voor je zijn, ik ben er voor je en als ik denk dat je het zelf kunt dan merk je dat. Daar baal je van, net als deze week, toen je mij een stuk tekst ter beoordeling gaf.
Schoenen!?!
Ik vind het gaaf zo als je je ontwikkeld hebt. Je bent prettig thuis, overwegend lief voor Mamma en Gio, wellicht een beetje te dominant. En naar mij toe, je hebt interesse. Je wilt begrijpen wat ik waarom doe. Je vraagt me drie keer of je me mag helpen met de winkeltjes. Dan pas weet ik dat jij echt wilt. De regel van drie. Ik reageer zelden op de eerste vraag. Maar je helpt me goed. Je wilt dat het beter gaat en deze week gaan we samen studeren. Dan mag ik je leren hoe je welke teksten schrijft, opdat consumenten ons online vinden, wij extra omzet draaien en jij dus meer verdient, weet je nog, voor die motor, surfplank en appartement aan zee. Gek.
Ja, schoenen zijn wel jouw ding. De dag dat je mamma bij je roept en voor haar twee paar witte schoenen hebt gekocht. Zij mag kiezen. Omdat je vindt dat zij dat nodig heeft. Missie geslaagd. Ik heb niets meer toe te voegen. Zelf heb je een echte schoenen-tik. Je koopt ze om ze later met winst te verkopen. Gaaf, er is niets mis met winst maken. Je zult toch moeten eten.
Je vraagt me vorige week waarom ik niet meer verdien, niet harder werk, en meer tijd besteed aan mijn bedrijf. Ik vertel je dat ik genoeg heb, zelfs minder wil verdienen omdat ik ook minder kosten maak. Dat ik mijntijd stop in nieuwe taal, nieuwe sport en de gitaar in plaats van klantcontact of marketing.
Je vertelt mij jouw plannen. Een huis aan zee, dat appartement in de bergen. Twee uitersten. Je wilt beiden, net als ik. Je houdt van de natuur, die hebben we je laten zien. Toen je geboren werd zei de verloskundige dat je wel heel erg wakker de wereld in keek. Dat ben je blijven doen. Je kijkt goed en probeert te begrijpen. Veel van je woede ontstaat omdat je niet begrijpt of niet wilt accepteren wat je ziet. Woede mag. Niets mis mee. Je wilt een crossmotor, een racemotor en een naked. Ook hier weer alle kanten op. Ja Luca, waarom zou je je specialiseren? Je lijkt op ome David. Piano en keyboard. Je lijkt op mij, akoestisch en elektrisch. We zijn familie.
Geweldig, afgelopen week, als ik voor het eerst de versterker aanzet. Gio helemaal over de flos vanwege het lawaai. ‘Zo kan ik toch niet studeren!’ En dan jij, de Snapchat die je maakt, en per ongeluk, doorzet naar al je contacten. Ik ram twee powerchords via de versterker weg, Highway to Hell, verbaasd over het geweld. Ja, ook ik verbaas me over alles, en dat wil ik blijven doen. Als je je niet meer kunt verbazen wordt het leven wel heel erg saai.
Ik kan nog 1000 momenten beschrijven maar heb nu trek, het is bijna 12 uur. Ik ga voor mezelf een heerlijke tosti bakken en dan met Teuntje wandelen. Het is mooi buiten, net als toen, 18 jaar geleden.
Maak er wat moois van en tot vanmiddag uomo. Vanavond, als je terugkomt van het werk, dan hebben we nog een kleine verrassing.
Ti voglio bene, Pappa.
NNNS
Let op – je tijd – als mensen het woordje ‘even’ in een vraag gebruiken. Bijvoorbeeld: ‘Luca, wil je even de wereld verbeteren’. Ha, je snapt wat ik bedoel. Even is heel vaak niet even, net zoals, even een fotovideo maken ook vies kan tegen vallen. Water onder de brug.
NNNNS
Pas op voor die gasten in witte jassen. Dat zijn in de regel zeer gespecialiseerde mensen met een autistische kijk op deze wereld. Vaak niet in staat om verder te kijken dan een neus lang; Pinocchio of al in een vergaande staat van ontbinding. Alles hangt met elkaar samen. Kijk altijd eerst wat je zelf kunt beïnvloeden of veranderen. Integriteit is een geweldig begrip. Integriteit staat voor het grote geheel. Daar maak jij deel vanuit.
NNNNNS
Niemand op deze aarde deelt zoveel met jou als Gio.
NNNNNNS
Wil je de wereld begrijpen. Lees, Le Petit Prince. De rest mag je vergeten.
NNNNNNNS
Zoek mensen met wie je kunt lachen-tot-je-buikpijn-krijgt. Dan overleef je alles.
NNNNNNNNS
Werk je niet kapot voor bezit. Voor je het weet houdt je lichaam ermee op en heb je niet geleefd. Geniet van de mensen en de mooie ervaringen die je kunt beleven. Bezit bezit jou. En koop nooit een huis met 164 raamoppervlaktes, geloof me, ik spreek uit ervaring.
NNNNNNNNNS
Verwacht niet te veel van je zelf. Doe het rustig aan. Er is altijd weer een volgende dag of wedstrijd. Relax. Alle tijd van de wereld. Jouwtijd. Mijntijd.
NNNNNNNNNNS
Regel een back-up. Soms softwarematig, bancair, vriendsgewijs, whatever. Regel een back-up.
NNNNNNNNNNNS
Volwassenen sporen vaak niet. Ze weten het zeker niet altijd beter ook al lijkt dat heel aannemelijk. Hmm, jij bent nu ook volwassen. En, weet jij alles beter?
NNNNNNNNNNNNS
En voor ik het vergeet, het is verboden, ik herhaal, het is verboden om Volvo te rijden. Dat hoef ik niet uit te leggen toch? Ik doe het toch nog een keer, gewoon om helemaal zeker te gaan. Volvo was vroeger DAF; een wagen voor bejaarden, levende doden in grijze kleding. Een aanhoudend gevaar op de weg wegens toenemende dementie, vertraagde receptie en stagnerende handelingssnelheid. Volvo heeft daarom ook als leidmotief ‘zekerheid’. Vanuit historisch perspectief te verwachten. Het is dus gewoon een DAF en het aller-, aller- allersaaiste automerk dat bestaat, voor mensen met 2 kinderen en een idiote Labrador. Laat je niet gek maken door geweldig typenummers met toevoegsels of aansprekende Engelse termen om te verbloemen dat het gewoon een saaie bak is waarbij de man ’s ochtends om 7 uur in zijn auto kruipt om ’s avonds weer thuis aan de aardappelen te gaan. Maar waarom schrijf ik dit nu eigenlijk? Jij wilt een Giulia. Ach ja, ik kan hierover niet duidelijk genoeg, lol.
NNNNNNNNNNNNNS
Het is dinsdagochtend. Ik ben vroeg wakker. Als ik de trap afloop schiet het mij te binnen. Wie ben ik om jou iets te vertellen. Jij weet het al lang. Ik zie je, dat is wat ik te geven heb.
NNNNNNNNNNNNNNS
O, Luca, voor ik het vergeet, het is verboden Volvo te rijden. Of had ik dat al geschreven? Ik weet het niet meer. Mijn geheugen laat me in de steek. Misschien ook maar aan de Volvo.
