Navelsteen

Ik had zand, een steen en lava korrels mee naar Nederland genomen. Nu, anderhalf jaar later, stuur ik het zand en de lava, in twee kleine potjes, aan mijn zus. De steen pak ik uit en besluit hem te laten waar hij is … in de buurt van mijn monitor.

Het is, 19 september ’21

Vanochtend was ik vroeg uit bed. Ik wil naar de tempel van Apollo, het orakel van Delphi én het centrum van de wereld, hoewel ik daar zo mijn eigen idee over heb … nu ik er toch ben.

Voor het eerst laat ik mij rijden en leiden. Ik had van tevoren niet gereserveerd en heb het geluk dat er nog twee plekjes vrij zijn in de bus; mijn ego kan gelukkig ook nog mee. De reisleidster wil 90 euro rekenen en ik onderhandel het uit tot 70. “I am a poor student” met een grote glimlach doet het goed.

Ik zit naast Rolf, een 72-jarige Amerikaan met grote verhalen die meteen wil weten waar ik vandaag kom en hoe ik mijn geld verdien. We lachen als ik hem vertel dat ik ‘drugsdealer’ ben. Rijdende weg valt hij eigenlijk wel mee. Soms moet je mensen extra tijd geven. Hij is goed belezen.
Rolf vertelt over de beroemdheden die hij kent, zijn beleggingen, zijn werk, zijn vrouw, zijn hond en de boeken die hij leest. Hij is een groot fan van Bob Dylan en danst; danste .. BC. We delen ook de liefde voor sciencefiction. De BORG kende hij nog niet, dat was verrassend. “We Are Borg, You Will Be Assimilated, Resistance Is Futile!“

Hij vertelt over kunstmatige intelligentie. Dat mensen kunnen chatten met hun overleden partner – zij vrouw – via een chatbot, gevoed met brieven uit het verleden in combinatie met resultaten via Search & Social. Dat mensen zelfs kunnen videobellen met hun overleden echtgenoot en een doos krijgen toegestuurd met onderdelen vanwaaruit een kloon – clown – kan ontstaan. Ik haak in en vertel hem over Hollebeque. Rolf kende deze eigentijdse filosoof nog niet. Het thema klonen wordt gedetailleerd beschreven in zijn boek ‘De Mogelijkheid van een Eiland.’ Ik hou van eilanden.

Delphi is een klein stadje in de bergen met een enorme historische lading. Toen ik hoorde dat het de plek is waar de tempel van Apollo staat met de inscriptie ‘γνῶθι σεαυτόν‘ moest ik gaan. Het doel van mijn reis door zuid Europa was de poort van Apollo op het eiland Naxos. Dan kan ik natuurlijk niet dé tempel van Apollo in Delphi overslaan.
Delphi is de stad van het Orakel; de historische variant op de hedendaagse consultant die antwoord kan geven als de mythen voor vreemde gebeurtenissen geen verklaring bieden. Delphi is ook de plek waar de navelsteen is gevonden; het centrum van de aarde, volgens Zeus. Drie redenen waarom ik deze mystieke plek, daar hoog in de bergen, wil bezoeken.

Als ik uren later in het stadje zelf ben loop ik een souvenirwinkel in en vraag aan de eigenaar of hij heel kleine navelsteentjes heeft en ik laat hem het bovenste kootje van mijn pink zien. Ik wil er 11 kopen, om te schenken aan mensen die ik ken. De man kijkt me aan alsof hij het in Athene hoort onweren: “I work over 40 year in this giftshop and nobody has ever asked.” Heerlijk, hij gaat helemaal uit zijn plaat. Ik leg hem uit wat het idee achter mijn vraag is. Uiteindelijk kan hij dan toch nog lachen en geef ik hem een hand nadat ik een replica van de navelsteen heb gekocht. Het is een mooi bewerkte vorm, warm wit, modelletje bijenkorf. Hmmm.

Het centrum van de wereld, de plek waar twee arenden elkaar treffen en de navelsteen laten vallen, volgens de mythe. Een heerlijk verhaal.