Nonconformist

Zaterdagochtend, de rugzak uitpakken, de vloer zwabberen, opruimen, het huis weer eigen maken na 8 dagen afwezigheid. ’s Avonds gaan we naar het optreden van Casual Silence. Na meer dan tien jaar afwezigheid treden de jongens weer samen op. Heel vreemd. Een kennis van Petra ziet dat Petra de band via Facebook volgt. Zij heeft een relatie met de drummer. Dat is bijzonder. Zij is er vanavond ook.

Ik ben ontspannen en zie het als afronding van een bijzondere maand, september 2024, de maand van Lambrusco Evening, Naxos én, opnieuw, Lambrusco Evening. Peet en ik vieren ons 30 jaar samen zijn op 14 september. De weken ervoor ben ik gespannen. Meer dan honderd vrienden uitgenodigd en de belofte van Pizza, Pasta en Peroni. Kan dat, past dat op Graanhoeve 17? Ik heb alles dubbel uitgevoerd. Een geweldige avond met een ‘easter egg‘, de verwijzing naar een nummer geschreven door David, Lambrusco Evening.

Daarna een heerlijke week op Naxos. Genieten in het moment, tevreden met weinig en het mooie zien in zoveel.

Terug in Nederland, opnieuw, ‘An Evening with Casual Silence.’ De analogie in de naam van beide momenten. Toevallig, heerlijk. Als we naar Helmond rijden vraagt Peet hoe het met me is. Wat het met me doet? Ik ben er goed onder. Het is de avond van CS en niet van mij of David. Ik leef niet vooruit. Ik zie wel wat het met me doet als ik daar ben.
We rijden de stad binnen en op het naambordje lees ik ‘Rijpelse Baan’. Ik moet lachen en denk aan het zinnetje waarmee Natasja toen opende: “De Peelhof had er een nieuwe bewoner bij.” Het zinnetje als onderdeel van een verhaal dat zij voordroeg tijdens de begrafenisceremonie. Ik wijs Peet erop. Ik stap uit de auto, laat mijn pet achter. David droeg altijd petjes :)

Ze treden op in de Cacaofabriek. Als we binnenkomen bestel ik te drinken. Voor mij een biertje en voor Peet een gingerbeer. “Dat hebben we niet”. “Doe dan maar een Martini”. “Dat hebben we ook niet”. Ik vraag of ze dan in ieder geval wel chocomel hebben waarop hij begint te lachen. Het wordt een rosé.

Peet staat bij haar vriendin en gaat lekker aan de praat. Ik zit in mij zelf. De band opent vrij snel daarop met een van zijn nummers. Even later spreek ik kort met Natasja. Ze vraagt of we a.u.b. blijven tot het einde om nog even te spreken met Rob en de anderen. Een man staat achter me aan de bar. Hij tikt op mijn schouder en spreekt me aan. “Jij bent toch de broer van David?” Hij vertelt hoe David hem regelmatig midden in de nacht belde om een compositie te laten horen. Het is Ad, de toenmalige manager van Casual Silence. Hij vertelt over een voorval bij hem thuis, iets met kaarsjes en hoe David die avond het lied Lambrusco Evening componeerde. Waarom valt er toch altijd zoveel samen?

Uit het oog

Ik heb al die jaren afstand gehouden tot de jongens. Ik herinner me heel erg goed die maandagavond, enkele dagen na zijn overlijden. We hadden afgesproken bij Rob en Natasja in Helmond. Met zijn vieren zitten we aan de eettafel en geven invulling aan de ceremonie, maar vooral worden er verhalen verteld over David. Ik heb genoten en het deed pijn. Ik heb de jongens nodig. Ik kan dat niet alleen. Zonder hen zou het niets geworden zijn. Wat hebben we gelachen, wat een portret was het, wat wist ik weinig, van hem. Na de begrafenis hebben we nog slechts een keer contact als ze een jaar of acht later de CD ‘Lost in Life‘ presenteren.

Als het optreden is afgelopen omarm ik Rob. We praten over een nummer dat hij geschreven heeft. Zijn verhaal. De manier waarop hij zijn tienerjaren ervaren heeft. Hij vertelt me dat hij zich er pas in 2019 bewust van werd. Hij vertelt me ook dat hij elk jaar rond Pasen samen met Eric naar het graf van David ging. “Het is er niet meer!” Ik bevestig en leg uit. Ik wist niet dat zij nog elk jaar kwamen. Ooit zocht ik de steen uit, een ruwe, onbewerkte steen, rechtstreeks uit de groeve, ergens in Duitsland. Een steen die is wat die is, zonder bewerking. Puur. Ik ben er zelden geweest. De datum van overlijden was, en is, voor mij geen datum. De dag van zijn geboorte, 25 december, is al moeilijk genoeg.

Het is tijd om met de jongens van CS te spreken. Ik had er altijd moeite mee. Ik wilde hen niet aan David herinneren. Ik ben niet David. Op een soortgelijke manier wilde ik niet met Anna-Rita afspreken. Anna-Rita was met David. David is er niet, ik ben geen David. Door haar aanhouden hebben we elkaar toch gevonden en ben ik vaak bij haar geweest. Mede ook door de chemie en verwondering die zie tot stand brengt bij Luca en Gio ben ik blij dat ze er is. Ik ga nog een keer naar Rob en neem afscheid. Ik vertel hem dat we elkaar snel zien. Hij kijkt me lang na.

Als ik naar buiten stap loop ik Eric tegen het lijf. Via Instagram hebben we een paar keer wat zinnen uitgewisseld. Voor dit jaar kende ik hem eigenlijk niet. Hij reageerde op enkele van mijn berichten. Hij vertelt een anekdote over David en reageert op mijn kopstandfoto op Naxos. Dat David dat ook altijd deed. Hij ging me voor. De Toren van David.

:)

De jongens kunnen mij veel vertellen over David. Luca en Gio zijn oud genoeg. Ik sta aan de zijlijn. Het is tijd, om te verdiepen. Ik zou verhalen willen horen, verhalen van de mensen om hem heen. Is er iets te vertellen?

Vorig jaar heb ik enkele Video8 opnames van kort na de geboorte van Luca omgezet naar mijn harde schijf. Een voor mij heel verrassende opname is de dag dat David bij mijn ouders zijn gitaar naar voren haalt en enkele liedjes tokkelt. Luca ligt op de schoot. Het lijkt een normaal gezin. Ik ‘zing’ mee, mijn eigen teksten, want de teksten van een ander kan ik niet onthouden, ‘More Than Words’. Zo’n bijzondere titel voor iemand die je de oren van de kop kon praten, maar zich alleen werkelijk liet zien via de muziek.

David was een non-conformist. Net als ik bezag hij de wereld het liefst vanuit een ander perspectief. Onderste boven. Mooi. Het is volbracht*.

Omnipresent

De volgende ochtend, het is vroeg. Ik blijf me zelf, natuurlijk, niet meer dan logisch, vragen stellen. Soms krijg ik antwoord. Ik vertel Peet dat ik begrijp waarom ik niet eerder contact zocht met zijn vrienden. In hun aanwezigheid is David afwezig en die afwezigheid is omnipresent, en doet pijn.

Ima wa ima.

* … volgt.