Buurman + Buurman

Gisteren een ‘samen eten’ bij de buren. Wij hebben 10 jaar vrij gewoond, de kavels, links en rechts, lagen braak, iedereen dacht dat wij een enorme tuin hadden. Nu zijn we omgeven.

Twee jaar geleden werden daar 2 eerste stenen gelegd. Tegelijkertijd, aan weerszijden. Beide woningen simultaan omhoog. Het eerste contact met de buren, goed.

Buurman

In de wijk noem ik iedereen ‘buurman’. Ik ben niet zo goed (:) in namen en mijn enthousiaste ‘buurman’ wordt altijd goed ontvangen. Zelfs zo goed dat de hele wijk mij nu aanspreekt met buurman, ook als ze mijn naam al kennen.

Buurman. Iemand die direct naast je woont en, in mijn perceptie, iedereen die in je buurt woont.

Gisteren bedenk ik mij dat nieuwe buren mij omgeven en dus voeding zijn, dat ik tevreden met ze ben. Ik ga goed met de mannen. Tot de vrouwen wat meer afstand. Complexere wezens. Anders. Mannen zijn makkelijker, veel makkelijker.

We zitten met z’n zessen om tafel. Er is heerlijk gekookt. Italiano, hai fatto bene Audry :). Er wordt vrolijk en hoog in de adem, energiek gepraat. Dan ben ik vaak rustig. Gaaf hoe je je in elke groep weer anders gedraagt, vloeibaar.
Ik volg de gesprekken van een afstand en denk aan de ontelbare etentjes die op deze manier plaats vinden. Gesprekken over woningen, tuinen, huisdieren, vakanties, kinderen, werk.
Ik zit aan de rand, leun achterover, handen achter mijn hoofd. Ik kijk. Ben er niet echt bij. Te veel woorden. Niet mijn onderwerpen maar de sfeer is goed. Ik voel me een beetje schuldig, schuldig dat ik niet actiever in het gesprek deelneem. Maar het is niet nodig.
Ik heb vaak moeite omgeven door kleine groepen en al helemaal als in gesprekken simultaan plaats vinden en ik niet echt in het onderwerp zit. Dan is achterover leunen mijn enige optie. Achterover leunen en kijken.

Ik denk aan morgen. 5 tot 7 Beaufort. Hard. Mooi woord, Beau Fort, Mooi Sterk / Kracht. Je spreekt het zo mooi, in een adem uit.

Ja, ik ben blij met de buren. Vrolijke mensen. Grappige jongens. Bijzondere meiden. Benvenuto.