Resoneren

Ik had al dagen gezien dat het vrijdag vermoedelijk lekker zou gaan waaien. Ik sta vroeg op en start mijn dag met een uurtje yoga. Een belangrijk element in de yoga is ‘ademen’ en ‘hummen’ zoals ik dat noem. De A-, O- en M- klanken gecontroleerd, bij het uitademen. Resonantie op verschillende plekken, in je buik, borst en hoofd. Het sluit goed aan bij de klankkast van mijn gitaar op mijn buik.

Ik rommel een beetje aan en zoek naar verdere invulling van Lambrusco Evening; tafels, stoelen, tafelbekleding, pasta- en pizzabordjes van bamboeblad en zo voort. Tussendoor houd ik de webcam met uitzicht op het kite- en surfstrand in de gaten, maar word hier niet heel erg vrolijk van. Het is nog bewolkt. Als ik echter de cijfers bekijk dan lijkt het toch oké met 4 BFT en een gemiddelde windsnelheid van 22 kilometer per uur. Dat zou in combinatie met het juiste materiaal genoeg moeten zijn. Iets later dan gepland besluit ik toch te gaan. Plank op het dak, zeilen, mast en giek erin. Koffie, thuis gemaakte pruimensap, twee broodjes én een boek mee, voor als het niet waait.

Ik lees het boek ‘Onbeschikbaarheid‘ van Hartmut Rosa. Een analyse van onze tijd en haar gebreken. Een wereld waarin we het contact met de wereld rondom hebben verbroken. Hij pleit voor resonantie; voor open ontmoetingen met het verrassende en onbeheersbare. Ik werd op dit boek getipt tijdens een verrassende ontmoeting met Lucas, die ik, op verzoek van een vriend, spontaan een overnachting heb aangeboden. Resonantie.

Het is druk aan de kant en op het water. Ik parkeer mijn auto iets verder op. Als ik uitstap maak ik meteen contact met een andere man. Hij vertelt enthousiast dat hij dit jaar weer begonnen is. Dat hij een 6.7 heeft opgetuigd. Ik vertel hem dat me dat de juiste keuze lijkt. “Of ik schoentjes draag?” Ik vertel hem dat dat hier niet nodig is en blote voeten een beter contact geven met de plank. Ik help hem bij het dichtritsen van zijn wetsuit en hij gaat het water op.
Ik monteer de skeg en mijn mastvoet en tuig het zeil op. Ook ik ga voor het 6.5, groter heb ik niet. Ik trek mijn shorty en de trapeze aan en met het spul in mijn hand loop ik vol verwachting naar het water … om drie uur later weer te stranden. Nagenoeg al de tijd ‘en plané‘. Tegenwoordig vaar ik grotere volumes dan ooit; dat planeert makkelijker aan en langer door. Alleen de eindsnelheid is, door het extra volume en gewicht, net wat lager, maar dat boeit me niet. De wind is redelijk constant en de blauwe hemel, en wolken wisselen elkaar af met zon. Het contact met de wind en het water is heerlijk. Steeds zoeken naar de optimale houding, de balans, de kleinste spiertjes in mijn lichaam worden gebruikt. Lachende gezichten op het water als we afstemmen met tegemoet varende surfers en elkaar passeren :)

Omdat ik beloofd had ’s avonds nog met Peet te tennissen stap ik om half vijf op de kant en leg mijn zeil te drogen. Een man komt op me toe en vraagt om informatie over de werking van cambers als hij ziet dat ik er in dit zeil ook drie heb zitten. Tegenwoordig hebben de meeste zeilen nog maar zelden cambers. Alleen de echte race zeilen. Het biedt een stabielere curve in het zeil, maar het ‘omklappen’ kan wel eens een extra duwtje gebruiken.
Ik loop naar mijn auto en spreek mijn buurman over zijn gesloten aanhanger aan. Hij vertelt me uitgebreid en enthousiast over de inrichting en we praten verder over andere surfspots in Nederland. Ik droom van een Fiat 500 met gesloten aanhanger :)

“Happiness is Only Real When Being Shared”

Even later loopt een enorme reus met knal blauwe ogen, woest haar en een halve skippybal aan me voorbij. We raken aan de praat. Ik weet niet precies meer hoe, maar ik geloof dat hij opende. We spreken vol enthousiasme over deze mooie dag. Ik leef nu. Hij heeft ook kitesurflessen gevolgd, op zee. Ik ben verbaasd en hij legt me uit dat hij dat gewoon wil kunnen. Ik vertel hem dat ik zelf ook een set heb gekocht, maar tot op heden – 12 maanden na aankoop – het nog steeds niet heb gedurfd. We hebben een heerlijk geanimeerd gesprek, ik zet mijn zonnebril af om hem beter te kunnen zien. Het is leuk om zo mensen te ontmoeten, aan de waterkant. Het alleen op pad gaan is oké, maar ik vind het toch leuker om samen te gaan. Ik had Luca gevraagd, maar die bleef thuis. Petra durfde het niet aan en mijn maatje Oscar zit op dit moment in het buitenland. Dus ga ik alleen, maar nooit alleen, in gedachten, muziek en andere surfers ontmoeten.

De wind is nooit constant. Deze maandag had ik met de jongens gewaterskied met behulp van een kabelbaan; een constante 20 kilometer per uur. Rondje, na rondje, na rondje. Hoewel, feitelijk zijn het vierkantjes. Niet verkeerd, goed om te oefenen en een mooie locatie. Alles perfect beschikbaar, gecontroleerd. De motor loopt.

Surfen of kitesurfen daarentegen vraagt om aanpassing. De wind is nooit constant en ik vind nu juist dat spelen met de wind zo leuk, onvoorspelbaar, onbeheersbaar. Resoneren, planeren.

Yes.

NS
“Resonantie-ervaringen veranderen ons, en daarin ligt de ervaring van vitaliteit.”

NNS
Ik lees het woord ‘Wutburger“. ’s Ochtends belt een vriend. Ja, ik voel woede, onbegrip en teleurstelling. Woede resoneert niet goed. Ombuigen. Het is lekker buiten, ik schrijf aan mijn tuintafel. Ik denk dat ik zo nog even lekker mijn gitaartje erbij pak. Sonare. Grappig, als je het vertaalt, betekent het zo iets als ‘spelen’.

NNNS

NNNNS
‘No Fear’. Ik verloor het petje ooit, ergens op een berg in Schotland. De volgende dag durfde ik ‘The Bad Steps’ op Skye niet te nemen en nam de omleiding. Mijn zus deed me enige jaren geleden een nieuw ‘no fear petje’ cadeau:). Het lag me aan te gapen op mijn bureau, al die jaren. Gisteren zette ik hem op. Ik ga leren kitesurfen. Fck it.