So it goes
Vandaag schreef ik in het Duits, een brief aan Isabelle, zus voor mij, wonend in Mettmann. Isabelle, die ik begin 2020 voor het eerst in mijn leven gesproken heb. Isabelle die zo veel lijkt op pappa in haar mensbeeld, Isabel met de ogen van nonna, pappa en Gio, ogen, helder, vol vuur. Isabelle, die tijdens onze eerste wandeling hand in hand wil lopen :) en bang is voor wat de mensen zullen denken.
Toen ik haar deze zomer vertelde dat ik naar Biarritz zou gaan vroeg ze mij om zand, zand van het strand in Biarritz. Ik vond het een bijzondere vraag maar accepteerde hem meteen. Ik hou van vreemde vragen, vreemde mensen. Ik heb er die weken in Biarritz vaak aan gedacht en telkens als ik aan het strand was had ik vergeten iets mee te nemen, om het in te doen.
Op een ochtend was ik voor zonsopgang over het strand aan het wandelen. Op een gegeven moment konden we niet verder omdat de zee landde op een puzzelrots, waaraan we niet voorbij konden, zonder te zwemmen. Op die plek moest ik opnieuw aan haar denken en nam ik drie losse elementen mee die ik later die ochtend in het zijvakje van het autoportier legde. Daar hebben ze maanden gelegen, vrijwel dagelijks zag ik ze.
Vorige maand wilde ik ze opsturen maar heb dat niet gedaan. Vandaag wel. Isabelle die zich zo heerlijk sarcastisch en cynisch uit kan laten ten aanzien van alles wat met COVID te maken heeft, zij is niet de enige. Ik zie het om mij heen. Zo veel mensen die echt moeite hebben met de aanhoudende beperkingen. Mag ik Isabelle iets vertellen? Mag ik haar iets zeggen? Heb ik haar iets te vertellen? Ha, ze is tenslotte ouder dan ik, meer volwassen ook, lol.
Vandaag schrijf ik haar, in haar taal. Ik wil de spellingscontrole niet gebruiken, doe het met dat wat ik weet, vertrouw erop dat ze me begrijpt. Het hoeft niet perfect. Ze begrijpt het wel hoewel ze waarschijnlijk regelmatig opnieuw moet lezen. ‘Wat bedoelt hij nou?’. Ik schrijf haar over de zin ‘So it goes‘, een zin uit het boek Slaughterhouse-Five – niet voor tussen de soep en aardappelen – van Kurt Vonnegut. Een zin die steeds geschreven wordt na een heftige gebeurtenis.
Det doooooon dieeeeee
So it goes is eigenlijk al heel lang in mijn leven. Roger Even, een vriend voor mij met wie ik een aantal echt mooie vakanties heb mogen ervaren, gebruikt heel vaak de zin ‘Det doon die‘; Limburgs dialect en wellicht het beste te vertalen naar ‘dat doen ze’. Ik kwam er dit jaar achter dat dit eigenlijk wel erg in het verlengde ligt van ‘so it goes‘. In mijn leven accepteer ik altijd snel dat wat gebeurt terwijl ik tegelijkertijd een enorme verbazing kan voelen en blijven voelen en blijven voelen. Ik schakel steeds tussen extreme verbazing en gelatenheid.
Mag ik Isabelle vertellen over ‘so it goes‘ in de hoop dat ze wat meer gelatenheid ervaart? Wellicht minder verkrampt. Ik weet het niet. Ik doe het toch. Det doon die :)
Ciao Sorellina, ti voglio bene
NS
Gisteren stuur ik Isabel een berichtje als ik aan het gitaren ben en aan haar denk. Ze vraagt of alles goed is. Ik heb altijd moeite met die vraag met name ten aanzien van het woordje alles. Ik vertel haar over mijn frustrerende ervaring met klanten, de laatste weken. Zij schrijft dat ze ‘Menschen generell‘ niet graag ziet ‘die meisten jedenfalls‘ voegt ze toe. Ik lach, van binnen, en buiten. Ik vertel haar dat de meeste mensen wel mee vallen, alleen hun verwachtingen niet. Ik maak een video, speel mee met Zoe Wees op het geweldige nummer Control, en mail haar mijn eerste poging. Ze reageert als ik mijn tong uit steek. Ha. ‘Hör mal, steckst du mir die Zunge raus’. Ze durft hem niet te pareren ‘Kein Foto von mir.’
NNS
Alles onder controle? Vincent, klant voor mij, opent altijd het telefoongesprek met deze zin waarop ik steevast antwoord ‘controle is een illusie’. Ik wil mijn tijd niet besteden aan zaken waarop ik geen invloed heb. Ik accepteer, so it goes.
