Stof Zuigen

Ik sta op. De zon laat me stofdeeltjes zien. Ik overdenk – of het een deel van mij kan zijn. Vanochtend denk ik aan het plantje van Leon als ik Marukami lees, over tuin en onderhoud. Ik bedenk dat een plant, enkel en alleen, al zoveel schoonheid in zich heeft, tot verwondering, waarom een hele tuin onderhouden.

Het stof beweegt in de luchtstroom die ik op gang breng als ik mijn broek aantrek. Teun wil uit. Ik loop met hem naar buiten, hij hobbelt achter me, overal neuzend, op zoek naar?

Ik zie een buurman achter het raam met zijn stofzuiger dansend door de keuken. Ik moet lachen, een man op zondagochtend, stof-zuigend. Ik moet denk aan mijn stofzuiger, mijn favoriete hulpmiddel. Ik heb binnenpret. Zie me zelf het tapijt in de woonkamer zuigen, een stralend patroon richting de deur, als een japanner die zijn grindtuin belijnt. Dat deze handeling mij rust geeft en plezier. Stof zuigen, zoals ik lees, lees stof, stof tot nadenken. Ik ben een stof zuiger. En wat doe ik ermee zodra ik het verzameld heb?

NS
Het boek van Murakami bevalt. Heerlijk absurd en zoals ik al had verwacht herken ik Irving :) en mij zelf. Bron van glimlachjes*.

‘Elke dag kwam de opwindvogel naar dat bosje in de buurt om de veren van ons rustige wereldje op te winden.”

‘En? Heb je je spaghetti op?’ zei die vrouw weer.
‘En hoe,’ zei ik. ‘Maar nu moet ik de kat gaan zoeken.’
‘Dat kun je toch best tien minuutjes uitstellen? Een kat zoeken is niet hetzelfde als spaghetti koken.’

*Pas op, weer een nieuw project