Tempo

Gisteravond heb ik met Robert gewandeld. Omdat ik het niet zo fijn vind om te spreken via de telefoon nodigde ik hem uit voor een wandeling, langs de plassen, waar we elkaar, ooit, hebben leren kennen.

Als we elkaar op de parkeerplaats treffen en onze wandeling inzetten merk ik meteen dat hij een hoger tempo heeft dan ik. Omdat ik dit de laatste jaren eigenlijk met werkelijk iedereen heb reageer ik direct en vraag of we langzamer kunnen wandelen. Soms ga ik een voetlengte achter mensen lopen waardoor ze vaak vanzelf inhouden maar meestal benoem ik het.

Een jaar of 20 geleden was ik net gestart met mijn bedrijf toen Michel Voorhout bij mij kwam. Ik had met hem samen gewerkt bij Danka en hij wilde wel eens weten hoe het nu met mij was. Toen we samen gingen wandelen merkt ik dat hij veel langzamer liep dan ik. Ik sprak hem er op aan waarop hij het uitlegde. Niet veel filosofische omzwervingen maar gewoon, omdat hij het een fijn tempo vindt. Het is me altijd bij gebleven. Daarna hebben we nooit meer samen gewandeld. Hmm. Michel?

Later heb ik vaker geschreven over slenteren; dat het zo lekker is en je meteen in rustig wordt. Ik laat me tegenwoordig niet snel meer op- of aanjagen, Ik wandel graag en veel met Petra en de mensen om me heen. Het valt me op dat ze allemaal een hoger tempo inzetten dan ik, echt iedereen. Vrouwen zijn het meest verschrikkelijk. Het lijkt wel of ze allemaal zo snel mogelijk van A naar B willen. Waarom zo’n haast? Ha, ligt het aan mij, lol :)

In de muziek loop ik er ook tegen aan. Ik speel tegenwoordig arpeggio de snaren van akkoorden af waarbij ik vrijwel altijd tegen de maat aan wil tokkelen. Ook de muziek gaat me vaak te snel. Zojuist speel ik ‘Mag ik dan bij jou‘ van Claudia de Breij en zelfs hier wil ik vertragen. Het is toch heerlijk als het langzaam kan, tegen het tempo aan, hangen, leunen, trekken om dan, in een keer, in te halen.

In de onderstaande versie Whiter Shade of Pale wordt er ook heel moooi met het tempo gespeeld. In ieder geval zeer veel trager dan het origineel. Heerlijk.

NS
Robert vraagt me of ik wel eens iets onbaatzuchtig voor Petra doe. Ik kom niet goed weg met die vraag. Heb vaak nagedacht over altruïsme of onbaatzuchtigheid. Ik denk niet dat dit bestaat. Hoewel ik het woord on-baat-zuchtig lelijk vind en ook niet helemaal goed gekozen begrijp ik zijn vraag. Later.