volvo

Iedereen weet hoe ik over volvo rijders denk (sorry, dat merk verdient geen hoofdletter). Dit merk staat voor mij symbool voor ‘The Living Dead’ en dat is waarschijnlijk terug te voeren op het rijgedrag van de DAF rijder uit mijn jeugd. In Swalmen reden alleen bejaarden een DAF omdat die was voorzien van zo’n heerlijke variomatic automaat; in die tijd uniek.
Later is DAF opgekocht en werd enige jaren het merk DAF volvo gebruikt. Meen ik me vaag te herinneren. Hieronder, dit was hem, de boosdoener. Ik moet zeggen, nu vind ik hem mooi. Zo zie je maar wat de tijd met mij doet.

De DAF rijder was een gevaar op de weg, moest altijd 3 keer kijken voor hij ging oversteken; nee toch nog niet, ja nu kun je, nee toch niet, wacht, ja nu, ik weet het zeker, denk ik. Nu, nee, nu. Oké, nu gaan we. Ongeveer zo dus. De beslissing was gevallen, de DAF had zichzelf soepel in de 1 gezet en de DAF rijder had het gaspedaal gevonden. Dat was het moment waarop het ging gebeuren. De DAF kwam tergend langzaam uit zijn startblok. Het kon blijkbaar niet anders, het leek wel of die automaat slipte. Zo vermoeiend voor een puber zonder rijbewijs in een ALFA. Zeer vermoeiend. En, levensgevaarlijk. Levensgevaarlijk.

Ja, daar is mijn weerzin geboren t.a.v. dat merk; DAF volvo.

Later blijkt mijn schoonvader volvo te rijden. Ik moet zeggen, een fijne reiswagen. Ik heb hem zelfs een keer geleend op vakantie naar Italië; vergeef me. Echt een fijne auto maar toch, voor mij is en blijft het een DAF.

In de loop der jaren moesten ook anderen om mij heen zo nodig een volvo kopen en vandaag de dag wordt ik volledig omringd door volvo’s. Er staan er gewoon 3 in het zicht. Verder aardige mensen* hoor. Niets mis mee.

* Sorry buurman, je kent me, ik spoor niet ;)

Ik moet wel oprecht bekennen dat ik mijzelf tegenwoordig ook verplaats als een DAF rijder, te oordelen naar mijn startsnelheid. En op de snelweg is mijn gemiddelde snelheid 95 km/h in de 9 jaar oude C3 met automaat. Ook daar gaat dus de vergelijking op.
Ter compensatie, natuurlijk, mijn bochtenwerk, het op en afrijden van rotondes, afslagen, opritten en bij verkeerslichten, altijd weer zoek ik dan de randjes op; levensgevaarlijk. Mijn ALFA genen drijven boven. Want laten we wel wezen, rechtdoor, hard kan iedereen met een rijbewijs.

Maar, vandaag ben ik genezen.

Volvo mag weer, nu met hoofdletter. Gisteren kwam ik hem tegen tijdens een wandeling langs de Rijn. Zo mooi dat ik hem hieronder nog een keer laat zien. Hij lijkt zelfs een beetje op Doc Hudson uit Cars.

Ze zijn er dus, Volvo’s met karakter in schril contrast met die moderne, overtrokken, onzinnige compensatie SUV’s van deze tijd. Nee, een VOLVO met karakter; zelfs volledig in kapitalen. Zo mooi!