Wat is de prijs?
Via Instagram volg ik allerlei onderwerpen waaronder Daily Philosopher, niet bijzonder spannend. Niet meer dan een foto van een oude man of versleten beeld, een witte laag erover op 20% transparant en dan het citaat en de mogelijke bron. Een aangenaam rustpunt tussen de nooit vervelende waterval van mooie vrouwelijke lijnen, heftige natuursport, verre eilanden, prachtige kunst, lawaaierige crossmotoren of uitdagend gitaarspel, zo nu en dan, enkele regels tekst, tussen al het visuele geweld.
Deze week bleef één citaat specifiek hangen en de strekking was als volgt:
‘De prijs van iets is gelijk aan de hoeveelheid tijd die je eraan wilt besteden om het in je bezit te krijgen’.
Ik lees nu al maanden dagelijks een paar pagina’s in het boek This Life en Hägglund schrijft het mij toe vandaag. Ik geloof niet in synchroniciteit althans niet in die zin dat ik daar een betekenis aan toe wil kennen. Op elk moment in mijn leven sta ik open voor bepaalde ideeën en dan zie ik de parallellen als vanzelf. Ik wordt er altijd erg vrolijk van als me dat weer gebeurt, ik bedoel, als ik het ervaar of me ervan bewust ben.
Maar nu, bovenstaande bladzijde lezend. Waardeer ik een gelukkige gemeenschap en wil ik er tijd aan besteden om mijn bijdrage daaraan te doen? Ja, ik waardeer een bloeiende gemeenschap. Ja, ik zie dat veel mensen het moeilijk hebben en toch snap ik het niet.
Stel je nu eens voor dat je strandt op een eiland, samen met enkele anderen, een klein, afgeschermd eiland. Een eiland met toegang tot de natuur en alle online services zoals je die vandaag de dag gebruikt. Alles wat jij nodig vindt kun je bestellen en binnen 48 uur bezorgd. Dat is toch niet zo’n slechte voorstelling. Je hoeft niets, niet uit eten, niet de stad in, niet naar een verjaardag, je hoeft niets. Alle tijd voor jezelf. Wat zou je doen, daar op dat eiland? Je kunt een heleboel, veel meer dan je denkt, je moet het alleen willen.
Zo is het nu toch ook? Iedereen op een eiland, relatief alleen en toch verbonden, verbonden in gedachten, verbonden via communicatiemedia. Ja, veel kan niet maar nog veel meer kan wel. Ik geniet van deze tijd. Ik schrijf brieven, lees mooie boeken, oefen op mijn gitaar, sport dagelijks een uurtje en heb de yoga ontdekt. Ik waag het zelfs om zo nu en dan eens onder de zonnebank te springen, ja, die durft. De warmte is heerlijk. En vanavond, vanavond gaan we barbecueën bij een vriend, het sneeuwt en dat is ideaal weer voor een BBQ.
Pff, wat een chaos weer. Ik kap ermee, ga gitaren en dan naar Oscar. Tot later.
Maak jezelf niet gek, kijk minder nieuws, minder Netflix, doe eens wat anders. Er kan zo veel.
NS
Luca en Gio roepen soms dat ze zich vervelen. Ik trek met daar nooit iets van aan. Het doet me echt helemaal niets. Als je je echt verveelt komen vanzelf de ideeën. Ik heb het idee dat veel mensen nu klagen, dat ze zich vervelen, net als de jongens, het doet me niets. Ik zie het als een kans op ontwikkeling. Ik gebruik hem ten goede.
