We gaan een eend knippen

Luca zal een jaar of 5 zijn geweest. Eerste klas, basisonderwijs. De juf geeft de klas een opdracht. ‘We gaan een eend knippen.’ Luca is het daar niet mee eens. Hij wil dat niet. Hij wil wel een vrachtwagen knippen. ‘Nee Luca, we gaan een eend knippen’ aldus de juf. Luca wil geen eend knippen en loopt weg.

Dit is een van de vele voorbeelden waarbij het reguliere basisonderwijs en Luca niet zo goed samen gingen. Peet en ik hebben alles uit de kast getrokken op zoek naar een manier die wel haalbaar was toen zogenoemde specialisten ons wilden verplichten hem amfetamines te geven, verhandeld onder de naam Ritalin. Een medicijn, zo noemden ze dat, wat een lef. Hilarisch.

Luca, spiegel voor mij, al vanaf je geboorte. Ogen open. ‘Zo ne grote vuurbal, jonge, bammmm.’

Vandaag staat hij vroeg op, volgende week beginnen zijn examens en hoopt hij zijn HAVO diploma te halen. Ja, dat nemen ze je niet meer af. De laatste 5 jaar hebben wij Luca niet meer hoeven begeleiden. Hij heeft zijn eigen methode gevonden om te voldoen.

Voldoen. Wat een akelig woord, zeker in deze gevaarlijke tijden. Bij mij was het ooit niet anders. Ik was achterlijk aldus meester Ton. Ja, wellicht had hij gelijk, ik was in ieder geval iets. De chemie tussen ons beiden was blijkbaar niet zo goed. Ik kan het me niet herinneren. Wellicht was ik in die tijd iets te veel afwezig, in gedachten. Of misschien moest ik van hem een eend knippen? Pas heel veel later ontwikkelde ik mijn eigen leermethode en ik vind het nog steeds leuk, tot op de dag van vandaag.

Gewoon rustig aan, niet te veel verwachten, van een ander of jezelf, we hebben alle tijd.