Weetgierig

Ik lees ‘Een Schitterend Gebrek’ van Arthur Japin. AI heeft het me via de Kobo-applicatie voorgesteld. Na een periode van uitgebreide historische romans over dat wat in het oosten speelt heb ik zin in minder geweld en ellende.

Mijn pen onderstreept, ik bedoel, mijn vinger, markeert. Veel zinnen. Mijn hele geschiedenis komt voorbij, van intuïtie, gevoel, via logica, terug naar gevoel en intuïtie. De zoektocht, uitdaging, een balans te vinden tussen mijn gevoel en mijn kennis, wetenschap en inzicht.

Een woord, weetgierig in plaats van nieuwsgierig.

Mooie dialogen tussen Giacomo en Lucia en, halverwege tussen de gravin en Lucia over de ont-dekking van de door de as van de Vesuvius bedekte steden zoals we ook zouden kunnen herontdekken wat we al lang vergeten zijn.

Het zinnetje ‘als we het niet zien wil het niet zeggen dat het er niet is‘ gaat al jaren door mijn hoofd. Ik vind het fijn om dat ook van andere te lezen. Dat ik hierin niet alleen sta, in mijn vreemde ongewenste gedachten en ideeën over deze wereld, leven en samenleven.

Ik had nog nooit van Japin gehoord. Gewoon een Nederlandse schrijver, weinig ouder dan ik. Hij schrijft deel autobiografisch en zijn werk in het theater komt in zijn verhalen terug.

Misschien ook wel gemakkelijk, zo’n verhaal over intuïtie en intellect. Voor mij wel even lekker, op dit moment.